Ο ΠΙΤΣΙΡΙΚΟΣ ΜΕ ΤΟ ΤΑΜΠΟΥΡΛΟ (1) (του Ντίνου Γλαρού)

Παίξε ταμπούρλο πιτσιρίκο
να τραγουδήσουμε μαζί
για να ξορκίσουμε τη μοίρα
που μας ρημάζει τη ζωή,
πνεύματα και θεομηνίες
της άγριας φύσης την οργή.

Άκου και μένα πιτσιρίκο
πάντα θα είμαστε μικροί
σ’αυτό το σύμπαν που αλλάζει
κουκίδα που θα αφανιστεί,
παίξε ταμπούρλο πιτσιρίκο
έχουμε μείνει ζωντανοί.

Ντίνος Ι. Γλαρός
από τη συλλογή ΣΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ ΤΗΝ ΑΚΡΗ (ποιήματα 1997-2017)

(1) Η αρχική ιδέα μού δόθηκε βλέποντας μία φωτογραφία σε κάποια εφημερίδα:
μετά το τσουνάμι στην Ινδονησία το Δεκέμβρη του 2004 ένα παιδί παίζει ταμπούρλο στην παραλία, κοιτάζοντας τη θάλασσα, για να διώξει τα κακά πνεύματα.

Γενάρης 2005

Παραμύθι (της Μαρίας Μηνά)

Βγήκε ένα βράδυ με ολόγεμο φεγγάρι,

η γοργόνα στα βράχια του μικρού χωριού.Καθόταν ένα παλικάρι λυπημένο που γέρασε.Τον συμπόνεσε  του χάιδεψε το πρόσωπο κι' αυτός ξανάνιωσε, τόσο που η γοργόνα τον ερωτεύτηκε...Μόλις την καλοείδε τρόμαξε ο νιόγερος πισωπάτησε...

Τι είσαι εσύ; που ζεις; τη ρώτησε ξινίζοντας τη μούρη ...Με λεν γοργόνα και ζω σε μια χαραμάδα του βυθού....είμαι καταραμένη....Σκιάζω τους στεριανούς, σκιάζω και τα ψάρια...Οι στεριανοί δεν με θέλουν από τη μέση και κάτω και τα ψάρια τρέμουν την ανθρώπινη μορφή μου....Αυτός όλο πήγαινε πιο πίσω...όλο και πιο πίσω ... Σκιάζονταν τι είν' τούτο; μονολογαγε...Αυτή έβγαινε όλο πιο έξω όλο πιό έξω από τα νερά της νάναι σιμά του...Κάνει μια και το βάζει στα πόδια ....άνεμος έγινε...

Απελπισμένη η γοργόνα....έβγαλε πόδια... βουτάει και ένα δίχτυ να κρύψει όπως όπως τη γύμνια της...Τον φώναζε ...ε εσύ; ε στεριανέ, δεν πρόκανε να τον ρωτήσει πως τον λένε και πρόκανε να τον αγαπήσει η ευλογημένη....

Άρχισε το μοιρολόι...βγήκαν τα ψάρια και θωρούσαν απορημένα...Καποια πιό ευγενικά θέλαν να την οδηγήσουν στη χαραμάδα της στο βυθό...

Γέμισε ο αφρός της θάλασσας μαργαριτάρια από τα δάκρυα της...Το πρωί την βρήκαν πνιγμένη δεν μπορούσε νάναι γοργόνα με πόδια....μα ούτε στεριανή και τη συμπόνεσε ο Ποσειδώνας....Οι στεριανοί την ποδοπατούσαν μαζεύοντας τα μαργαριτάρια που βγήκαν στο γιαλό...

Τα ψάρια κοιτούσαν λυπημένα....εκείνος έτρεχε ακόμη...δεν την είδε ποτέ με πόδια...Τότε ο ήλιος δεν βάσταξε και τον ανάγκασε να θάψει τη νεκρή....

Μόλις είδε τι έκανε....έγινε ξανά όπως πρώτα....και ζήσαν αυτοί καλά και μεις καλύτερα...

Μαρία Μηνά

Αγάπη (της Κλειώς Μαλαγαρη)

Βρήκες ρωγμή στη ζωή μου και τρύπωσες
Ξαφνικά και αναπάντεχα
Ο φόβος και το δίλημμα τεράστιο
Απλωσες το χερι τρυφερα
Με πηρες αγκαλια
Η καρδια φτερουγισε
Ζωγραφια πολυχρωμη
Σημαια και τροπαιο αγαπης
Ο χειμωνας εγινε ανοιξη
Φωτισε το σκοταδι
Ποτισε την ανυδρη ψυχη
Τωρα που η καρδια σου
Πνιγεται στην απογνωση
Εγω ειμαι εδω
Να αγκαλιασω τις σιωπες σου
Χειμαρος σωτηριας η αγαπη
Σεργιανι το μαζι στην ανοιξη της νιοτης μας
Αγαπη αληθινη υφαινει
Τον ιστο της
Με αρωματα και ευωδιες
Χαραζει το ονειρο της....

Κλειω Μαλαγαρη

Οι ώρες (της Λιλής Βασιλάκη)

Πώς να βολέψω το κενό,
που σέρνει η σιωπή σου;
Και πώς να ζέψω τον καημό,
που στέργει η αντοχή σου;

Είναι οι ώρες απουσίας,
που κλέβουν την πνοή μου...
Είναι οι ώρες ανταρσίας
που φθίνει η ύπαρξή μου...

Είναι οι ώρες μου χλωμές,
σε κύμβαλο ζωσμένες,
σ ανίας κρύπτη θολερές,
σπονδές αφορισμένες..

Ώρες ανίατες, στυγνές,
Ώρες σε λήθη αφημένες..
Σ ένα θαλάμι ορφανές,
σε μοναξιά φυλακισμένες...

Μετρώ της ζήσης το φευγιό,
τ αλάθητο βάδισμά της,
κι ωσάν τα κρόταλα  ριγώ,
στ αδιάλλακτο πέρασμά της.

Ω και να παίρνανε στροφή
του χρόνου οι δείχτες πάλι..
Με  μιαν αέναη στιγμή,
στο άδειο προσκεφάλι,
να γίνουν οι ώρες ροδαυγή
και η ματιά σου αγκάλη...

Λιλή Βασιλάκη

Ελληνική πρωτομαγιά (του Χρήστου Παπαχρυσάφη)

Σήμερα γιορτάσαμε την εργατική πρωτομαγιά.

Ας πούμε τι γιορτάζουμε εμείς οι Έλληνες και πως το αντιλαμβανόμαστε. Θα μας βοηθήσουν και τα ιστορικά γεγονότα.

Όλα ξεκινούν από το 1872 στον Καναδά όπου οι διεκδικήσεις των εκεί εργατών κατάφεραν στο να πείσουν την κυβέρνηση για περισσότερους και πιο εύφορους αγρούς για να μπορούν να πάνε να μαζεύουν λουλουδάκια και να κάνουν στεφάνια.

Την σκυτάλη πήραν το 1886 οι εργαζόμενοι στο Σικάγο όπου ζήτησαν μια μέρα αργία για να μπορούν να μαζέψουν λουλουδάκια όπως οι Καναδοί και να καλωσορίσουν την άνοιξη.

Την σκυτάλη πήραν στην Ελλάδα το 1892 ο σοσιαλιστικός σύλλογος του Καλλέργη όπου δώσανε αγώνα για την προστασία των κόκκινων γαρύφαλλων και υπέρ της κατασκευής στεφάνων με τα υπόλοιπα λουλούδια.

Το 1936 έχουμε τους καπνεργάτες της Θεσσαλονίκης οι οποίοι απαίτησαν μαζί με την συλλογή των λουλουδιών να το συνδυάζουμε και με εκδρομουλες και ψητά.

Σήμερα γιορτάσαμε λοιπών την εργατική πρωτομαγιά και τα λουλουδάκια που μαζέψαμε ας τα βάλουμε στα οπίσθια μας και να κάνουμε το παγόνι.

Γιατί λάθος πρωτομαγιά γιορτάζουμε.

Ευτυχώς που υπάρχουν και κάποιοι γραφικοί που τιμήσανε για άλλη μια χρονιά αυτούς που δώσανε την ζωή τους για ανθρώπινες συνθήκες εργασία και το οκτάωρο που δεν σταθήκατε ικανοί ούτε αυτό να υπερασπιστήτε. Που έχετε μετατραπεί σε παθητικοί οσφυοκάμπτες.

Και για τα μέτρα που συνεχώς αυξάνονται κρατήστε σφιχτά όλοι από ένα μαγιόξυλο και ΒΟΗΘΕΙΑ ΣΑΣ.

  

Χρήστος Παπαχρυσάφης