Όνειρα (της Αναστασίας Κουτσούκου - Κλεάνθη)

Σάκος βαρύς στον ώμο μας όνειρα , ελπίδες,πόθοι της καρδιάς. Σκοτάδι ,αγκάθια, πρόβαλλαν στο δρόμο μας κι ο σάκος , πιότερο βάρυνε με μιας. Στο ξύπνημά μας, ρόδινο πρόβαλλε τ' όνειρο. Λουλούδινο στρωσίδι 'τοίμαζε το δρόμο μας, Άνοιξης Πασχαλιά αυγάταινε τον πόθο μας, κανείς δεν πίστευε σ' αγριεμένο στρόβιλο. Σφίγγαμε τις χούφτες άγρια, δυνατά θαρρούσαμε πως μέσα τους κρατούσαμε ολ' αυτά, όνειρα, ελπίδες,πόθοι της καρδιάς σαν κοφτερά γυαλιά, μας μάτωσαν με μιας. Το αίμα πάνω μας,ζωγράφισε κηλίδες όμως δεν το θελήσαμε να θάψουμε ελπίδες, καινούριες , πάνω στις παλιές φυτέψαμε, δύσκολους δρόμους, πάλι σημαδέψαμε...
Αναστασία Κουτσούκου- Κλεάνθη

Φιλί (της Μαρίας Μηνά)

Δεν ξέρω τι είσαι
για τους άλλους.
Για μένα είσαι
η ανάσα μου.
Κι όταν θυμώνω
το στόμα μου φράζω,
κι ανάσα δεν έχω.
Χάνοντας σε ,σβήνω.
Ανάθεμα σε.
Φίλησε με.

Μαρία Μηνά

Γκρι κορνίζα (της Λιλής Βασιλάκη)

Σ ένα λευκό κρεβάτι, χρόνια...
Τοίχοι λευκοί, λευκά σεντόνια.
Με συντροφιά την ερημιά,
παρέα με της ψυχής τα χιόνια.

Πάτωμα, καρέκλα γκρίζα.
Φτωχό μοτίβο, σε γκρι κορνίζα.
Χλωμά τα όνειρα, κενά πετούν,
στης λησμονιάς το χρόνο να βρεθούν...

Η θαλπωρή πουλί φευγάτο.
Ποτάμι η ζωή , τα πάνω- κάτω.
Φτωχές στιγμές ψαλιδισμένες
μέσ του καιρού της μοναξιάς φθαρμένες.

Σώμα βαρύ, σαν νεκρωμένο,
Σ ένα σεντούκι παρατημένο.
Από το άχτι της ζωής κυνηγημένο
κι από αγάπης χάδι λησμονημένο...

Άδεια τα μάτια, χωρίς αχτίδα.
Με μια ψυχή, σαθρή, χωρίς ελπίδα.
Μα και καρδιά χρονών κομμάτια,
με προσμονές σε καταχνιάς δεμάτια.

Για κάποιους η ζωή, μοίρα σκληρή ορίζει
και τη χαρά, απ την αρχή θερίζει...
και τους βουλιάζει μέσα στη σήψη,
σώμα, ψυχή, τροφή στην αδηφάγα θλίψη...

Λιλή Βασιλάκη
Από τη συλλογή "Ροές ψυχής"

ο δρόμος (του Σπήλιου Παναγιωτόπουλου)

Στον δρόμο τούτο όλοι μονάχοι
κερί η ζωή που τρεμοσβήνει
η θλίψη μου ποιο ψέμα πλάθει;
Έχουν τη σκέψη μου μολύνει
στην αιώνια μου τη γαλήνη.
.
Ατάραχα ένα πουλάκι
παράμερα εκεί του δρόμου
μην ψάχνεις λέει την Ιθάκη
είναι η πλάνη αυτού του κόσμου.
Κλειδί δεν έχει ούτε αντικλείδι
μονάχα δρόμο και ταξίδι.

Σπήλιος Παναγιωτόπουλος

Μετά από χιλιάδες φεγγάρια - Νίκος Σουβατζής (Δελτίο τύπου)

Μια δημοφιλής σκηνοθέτις που δολοφονείται στο διαμέρισμά της ένα βράδυ Σαββάτου. Ένας ύποπτος. Τέσσερα πρόσωπα απ’ το παρελθόν που του δίνουν άλλοθι. Ένας σκοτεινός και μοναχικός αστυνόμος που βασανίζεται από εφιάλτες. Ένας νεαρός υπαστυνόμος που αγαπάει την ποίηση και μισεί τη δουλειά του. Μια συνάδελφός του που συγκρούεται με τον πατέρα της για τις επιλογές της. Φοιτητικά στέκια. Κακόφημα μπαρ. Ύποπτες συναλλαγές. Σκοτεινές διαδρομές. Ρατσιστικές επιθέσεις. Μίσος. Παλιές, ξεχασμένες ιστορίες. Νοσταλγία. Και μέσα σ’ όλα αυτά ένας φόνος που παραμένει ανεξιχνίαστος. Η αποκάλυψη της ταυτότητας του δολοφόνου θα οδηγήσει σε μια τραγωδία. Μια διαδρομή απ’ το σκοτάδι στο φως που φέρνει την καταστροφή, αλλά και τη λύτρωση. Και στο τέλος έρχεται η άνοιξη να μας θυμίσει ότι ζούμε μόνο μια φορά. Η αστυνομική νουβέλα του Νίκου Σουβατζή «Μετά από χιλιάδες φεγγάρια» κυκλοφορεί από την Anima εκδοτική. ISBN: 978-618-5184-45-2.