ΚΟΡΜΙ (του Ντίνου Γλαρού)

Το κορμί είναι αιτία
σπίθα και η αφορμή
μετατρέπει σε μανία
του μυαλού τη λογική.

Το κορμί είναι πλημμύρα
αχαλίνωτη φωτιά
πάνω σε πληγή αρμύρα
μέσ’ στον ύπνο ζωγραφιά.

Είναι ποταμός που ρέει,
το σκοτάδι και το φως
είναι κεραυνός που καίει,
της ψυχής μας ξεναγός.

Ντίνος Γλαρός

Γενάρης 1998

[από τη συλλογή ΣΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ ΤΗΝ ΑΚΡΗ (ποιήματα 1997-2017)]

Όνειρο πειραγμένο (του Σπήλιου Παναγιωτόπουλου)

Έχουν χακάρει το μυαλό μου κι είναι ξένο
και την ψυχή μου έχω κρεμάσει στο γυαλί
να ζω το όνειρο που είναι πειραγμένο
και να δοξάζω το στενό μου το κελί.
.
Στον πηγαιμό, στον πηγαιμό, ποτέ δε βγήκα
ήρθε η Ιθάκη μια βραδιά πονετικά
μα ήταν σκάρτη, όλο ψέμα, μια ρεπλίκα
κι όταν την πίστεψα μου πήρε δανεικά.
.
Κι εκείνη η σπίθα τρεμοπαίζει, μα δε σβήνει
τρέμω τη νύχτα να μου γίνει πυρκαγιά
τα καίει όλα και γυμνό έξω μ΄αφήνει
στα αποκαΐδια να μετρώ τη σιρμαγιά.
.
Μοιάζω με κείνο στο κλουβί, το καναρίνι
που κελαηδεί να ακουστεί κάθε αυγή
πως περιπλέκεται η χαρά με την οδύνη
και το κλουβί, που το μισεί, το ευλογεί!

Σπήλιος Παναγιωτόπουλος

ΦΩΝΑΞΕ ΜΕ ΕΡΩΤΑ (της Ελένης Ταϊφυριανού)

Φώναξε με Έρωτα,
Ν' ακουστεί η φωνή σου
Στα υπόγεια του μυαλού μου...
Να σπάσει η ηχώ του σ' αγαπώ
Σε δεκάδες μικρά κύματα,
Που θα λούσουν το κορμί μου...
Ν' ανάψει το μέσα μου φως,
Κι οι ανταύγειες του να σκορπίσουν
Φλεγόμενους ήλιους στον αέρα...
Να λάμψει η μέρα
Κι η νύχτα να γίνει ρόδινη,
Ρόδινη σαν πυροτέχνημα,
Που στην έκρηξη του,
Θα γεμίσει ο ουρανός
Χρωματιστά αστέρια
Να μου γνέφουν σ' αγαπώ...
Φώναξε με Έρωτα,
Να γίνω πυροτέχνημα...
Να εκραγώ στην άπνοια της ύπαρξης μου,
Να εκτοξευτώ στο νεφέλωμα της απραξίας μου,
Και να χαθώ στο γαλαξία της νύχτας μου...

Ελένη Ταϊφυριανού.

Ανατροπή (της Αγγέλας Καραγκούνη)

...Η απόφαση είχε ήδη ληφθεί...
Μετά ,σφραγίστηκε .
Δεν χρειαζόταν να φέρεις
το απόσπασμα ξέρεις ...
Φώναξα μόνη μου:
πυρ ομαδόν !
Και σημάδεψα
στο κρόταφο τις στιγμές μας.
Οι ώρες εμβρόντητες,
έμειναν ,να κοιτούν σαστισμένα.
Δεν περίμεναν βλέπεις ,
τέτοια ανατροπή...

Αγγέλα Καραγκούνη

Αλλόκοτη Αλητεία (της Βάγιας Μπαλή)

Στα βλέφαρά σου πάνω
απόψε θα ισορροπήσω 
απ την ματιά σου θα πιαστώ,
να κρατηθώ
Των πόθων μου τις φωτιές
στο στομα σου θα σβήσω
και στο λακάκι, στο πρόσωπο σου
θα αφεθώ.

Τα δάχτυλα στην πλάτη
να αφήνουν διαδρομές,
μικρές άπροσμενες
των “θέλω” μου γιορτές,
εσένα θα χωρέσουν
και στο δικό μου τόπο
θα σε ταξιδέψουν
μυστικά…

Οι λέξεις, άσματα θα σε συντροφεύουν,
θα σε ζαλίζουν μαγικά
πάθη θα σε γεμίζουν,
στιγμή δε θα αφήσω
τα λόγια αυτά να σβήσουν.
Θα σ ανταμώνω κάθε νύχτα
στις ώρες της κρυφής
δικής μου ισορροπίας.
Τις νύχτες που ο έρωτας
θα χει οσμή μιας ταραγμένης
αλλόκοτης αλητείας.

Βάγια Μπαλή