Οι αποσκευές (της Ελένης Ταϊφυριανού)

Ανοιχτή η βαλίτσα στο κρεβάτι,
κι εγώ στη μέση της κάμαρης
κοιτάζω γύρω μου...

Σκέφτομαι τι να βάλω μέσα;
Τι είναι δικό μου;
Τι μου ανήκει;
Τι να αφήσω πίσω;

Άραγε απ' ό,τι αφήσω πίσω
τι θα μου λείψει πιο πολύ;
Σίγουρα θα αφήσω τη συνήθεια
και τα δάκρυα,
ναι... και αυτά θα τα αφήσω πίσω

Κάπου σε κάποιο συρτάρι
έχω κλειδώσει το χαμόγελό μου
να το βρω και να το βάλω στη βαλίτσα

Την αυτοπεποίθηση,
την αποφασιστικότητα,
που τις έχω βάλει;
Αχ, θα γίνει το δωμάτιο άνω-κάτω
για να τις βρω...
Τι με νοιάζει;
Τώρα που ήρθε η στιγμή να φύγω
ας γίνουν όλα άνω κάτω...
Έτσι κι αλλιώς τόσα χρόνια
όλα άνω-κάτω ήταν
μόνο εγώ τα έβλεπα στρωτά...

Αδειάζω ντουλάπες
αναποδογυρίζω συρτάρια
ξεκλειδώνω μπαούλα
Χάσκουν σαν ανοιχτά στόματα
γεμάτα απορία...

Τραβάω το τελευταίο συρτάρι,
επιτέλους τα βρήκα,
με κοιτάζουν με ελπίδα
Παίρνω την αποφασιστικότητα
και την φοράω κατάσαρκα
τυλίγω στο λαιμό μου την αυτοπεποίθηση,
και μετά παίρνω το χαμόγελό μου
και το κουμπώνω στα χείλη..

Στον πάτο του συρταριού
βρίσκω τα ξεχασμένα μου στιχάκια
τα παίρνω στην αγκαλιά μου
και βουρκώνω,
όχι... όχι δάκρυα είπαμε...
Με την άκρη της αποφασιστικότητας
τα σκουπίζω...

Κλείνω τη βαλίτσα
και την αφήνω πάνω στο κρεβάτι
δεν μου χρειάζεται τίποτα άλλο,
τις αποσκευές μου
τις έχω πάνω μου
τις φοράω τις έχω αγκαλιά...
Κάνω ένα βήμα,
και ανοίγω την εξώπορτα...

Ελένη Ταϊφυριανού