Ελπίδα, αγάπη,
λαχτάρα και πάθος,
πανσέδες και κρίνα,
αιώνια, εξαίσια θλιμμένα!
Ουράνια αστέρια!!
σβησμένο μου πάθος!!
Πέταλα ρόδων
στη γη πεταμένα..
Ουράνιο τόξο,
της ψυχής μου το χρώμα!!
Άδειες φωλιές
του μυαλού μου οι σιωπές!!
Αμίλητοι κύκλοι,
στο ασάλευτο χώμα,
γαλήνη ανέπαφη,
της καρδιάς οι πληγές.
Οι ορίζοντες παύσεις,
στο μυαλό μου στιβάζουν,
πρωτόγονη κρήνη
ξαφνικά μου ανοίγει!!
Τα σβησμένα ηφαίστεια
της ζωής μου ανάβουν,
στροβιλίζονται όλα
στων ματιών μου τη δίνη.
Χρυσά καμπανάκια
βουτηγμένα στη λήθη,
το νερό κοιμισμένο!!
Ακούνητο πάλι!!
Τι μπορεί να ταράξει
τα αδιάφορα πλήθη;
Τι μπορεί απ' την θλίψη
εμένα να βγάλει;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου