Η Απρόσμενη Προσευχή (της Κικής Κωνσταντίνου)

Στο προσκέφαλό σου, 
αναζητώ την Άνοιξη.
Υπάρχει θαμμένη,
το ξέρω. 
Τίποτα μάταιο, τίποτα ιδανικό.
Μια  ζωή που θέλει να φέρει στην παλάμη
σου το αύριο, σαν ένα άγριο λουλούδι,
που ανθίζει 
- μα όχι ξεχασμένο - στο γκρεμό!
Μέσα μου,
μια ανίερη προσευχή.
Ένα αντίξοο όνειρο, 
που παρέπεμπει σε ένα αύριο,
που οι ερωτευμένοι λανθάνουν και προσδοκούν το "Περιστέρι της Αγάπης",
να τους δέσει επ' άπειρον.
Εγώ, 
εγώ που σ' αγαπώ απεγνωσμένα,
ακούω τις νότες να ξεχύνονται, σαν άγρια λουλούδια, στα περβάζια των σπιτιών που γεννάνε Αγάπη.
Έχεις δει τις γλάστρες των ονείρων;
Έχεις αγγίξει με τα χέρια σου τις στάλες των μαραμένων λουλουδιών;
Εγώ που φορώ στα χέρια μου την ανάγκη σου....
Εγώ που δαχτυλίδια κάνω τους φόβους και τους αναστεναγμούς σου...
Εγώ που μπορώ να ακούσω τους χτύπους της καρδιάς σου σαν κοράλλι που ομορφαίνει το βυθό...
θέλω γλυκά να σου πω, πως το μόνο που έχει σημασία, είναι να πιω από τα χείλη σου την Άνοιξη, που μας έκλεψε ο χρόνος.
Όλα δανεικά και γραμμένα.
Όλα ένας φαύλος κύκλος, τεκμαρτός.
Όλα μια ανάγκη για τα πάντα, 
για το αύριο, που το ουράνιο τόξο, 
θα αγκαλιάζει τους ανθρώπους, 
σαν μανδύας νωχελικός.
Και καθώς θα βαδίζουμε στα σύννεφα,
καθώς θα βρέχει, ή θα χιονίζει, ή ο ήλιος θα θαμπώνει τα όνειρά μας, 
εγώ θα σκεπάζω με το πέπλο της αγάπης,
το σκοτάδι εκείνο που απειλεί να κλέψει από τα μάτια σου, το όνειρο και την ελπίδα.
Γιατί  στα μάτια σου, κρατώ τη σιωπή.
Γιατί στο άγγιγμά σου, κρατώ την αγάπη.
Γιατί στο χαμόγελο σου, κρατώ την ελπίδα.
Γιατί στην καρδιά σου, κρατώ τη ζωή μου.
Κι όλα... 
μιαν απρόσμενη προσευχή!  

Κική Κωνσταντίνου