Αποβροχάρα μια γαλήνη…(του Αριστομένη Λαγουβάρδου)

 

Αποβροχάρα  μια  γαλήνη  είχε  ξεμείνει,

στου  δάσου  τα  δεντρά,  στα  μονοπάτια,

του  βουρκωμένου  σύγνεφου  τα  μάτια,

της  γης  τον  πόνο  είχε  απαλύνει.

Τέτοια  ώρα  ο  λογισμός  διψά  και  πίνει,

της  γης  τα  πλούτη,  από  χρυσά  κανάτια,

κι ως  βάρκα  κυλά,  με  γερά  ξάρτια,

και  της  ζωής  την  πίκρα  αργοσβήνει.

Μα  του  ηλιού  ο  χρωστήρας  ξαναρχίζει,

να  ροδοβάφει  σύννεφα  στη  Δύση,

κι είν’  έγνοια,  η  βροχή  να  μην  ξυπνήσει.

Στιγμές  γλυκές  της  σιωπής  που  ανθούνε,

στα  σπίτια  που  η  αυλόπορτά  τους  τρίζει,

κι οι  γκιόνηδες  αργά  μονολογούνε.

Αριστομένης Λαγουβαρδος

ύνε.