Ο ΑΝΘΡΩΠΑΚΟΣ (της Κωνσταντίνας Σταθακοπούλου)

Βαριέμαι.

Μεταθέτω την αντίδραση μου για αργότερα.

Τότε που θα έχουν και πάλι αποφασίσει άλλοι για μένα.

Ερήμην μου.

Βαριέμαι.

Με κουράζει κι αυτή η οχλοβοή γύρω μου.

Καλά είμαι.

Εγώ θα αναχαιτίσω το παρόν;

Εγώ θα υποδεχτώ το μέλλον;

Μπα… μια σκέτη απάτη όλο αυτό.

Με κοιτάν με αποστροφή οι ώρες...

Τι ζητάνε από μένα;

Τι τις νοιάζει;

Θεατής θέλω να μείνω.

Θεατής του δειλού εαυτού μου.

Ναι, τον είδα και κάποτε που έσπρωχνε ομίχλες…

Χα ! τι κατάλαβε;

Ήρθαν ατέλειωτες εκτάσεις σκιάς από τότε

και κάλυψαν τους ήλιους της γης μου.

Με υποσχέσεις και χαμόγελα ήρθαν.

Σαν φίλοι έμπασαν

τα κίτρινα μάτια τους να με φωτίσουν.

Και βάφτισαν νομοτέλεια κάθε σκοτάδι.

Και σάλπιγγες, σάλπιγγες πολλές φώναζαν το πόσο μ’ αγαπάνε.

Και τα στόματα τους έσταζαν μέλια.

Μείνε εκεί, μου έγνεφαν με στοργή.

Χωρίς μνήμη

Καλά είσαι…

Εκεί, στην ασφαλή επικάλυψη της αδράνειας.

Και τα παιδιά μου τα ‘διωξα…

Μια μέρα ξεγελώντας τον εαυτό μου,

τα ‘διωξα μακριά.

Φύγετε να σωθείτε, είπα αδάκρυτη.

Κι ύστερα άνοιξα μια ρωγμή μέσα μου και σφάλισα τις μορφές τους.

Ε, και;

Σαν είναι η πρώτη;

Αν ξεσκεπάσεις τους φόβους μου

θα δεις αυλάκια τις ρωγμές να με ντύνουν.

Να χαράζουν το άβουλο του κορμιού μου.

Μα καλά είμαι.

Μια ασημαντότητα στην αμηχανία της στιγμής.

Αυτό είμαι.

Μη περιμένεις από μένα διασκελισμούς στην αιωνιότητα.

Βαριέμαι.

Φοβάμαι.

Άσε που έμαθα και στα σταυρώματα απ’ τις σκιές…

Κωνσταντίνα Σταθακοπούλου