Κι έδωσα στο όνειρο
τη νύχτα στη μορφή σου,
σε μια σκιά κατέληγε ήταν
ψευδαίσθησή μου!
Ήταν το βλέμμα σου
απλανές, μάλλον συλλογιζόσουν
κάποιους προορισμούς σκεφτόσουν,
στ'απέραντο χανόσουν!
Κι έμοιαζες
μες στις σκέψεις σου
σαν γκρίζος ουρανός, συννέφιαζε
το βλέμμα σου σε πλάνεψε ο καιρός!
Σε κοίταζα
αμίλητη να δω λίγο απο σένα,
δυο λόγια βρήκες να μου πείς,
κι αυτά αφηρημένα!
Και πάλι ξαναχάθηκες
στη μοναξιά της νύχτας,
μια βόλτα στην ανάμνηση
ήταν για καληνύχτα!
Ήταν μοναξιάς στιγμές,
σ' ήθελα στ' όνειρό μου
έμοιαζες μέσα στη σιωπή,
άστρο μοναδικό μου!
Νέλλη Κουμεντακη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου