Άτιτλο (της Μαρίας Νάντη)

Η φοβερή μου παράσταση έλαβε τέλος.

 Η αυλαία έκλεισε και 

τα φώτα έσβησαν πλέον ...

 

Κι εγώ, πίσω στο ξεχασμένο καμαρίνι,

ψάχνω μήπως με βρώ μέσα 

στον ξεθωριασμένο καθρέφτη

της κίβδηλής μου αλήθειας ...

 

Δεν ακούστηκαν χειροκροτήματα.

Δεν ακούστηκε τίποτα.

 

Δεν υπήρξαν ποτέ θεατές.

Ούτε συμπρωταγωνιστές.

Δεν υπήρξε κανένας ποτέ.

 

Μονάχα οι επιθυμίες μου

κομπάρσοι αόρατοι 

που στοίχειωσαν το άδειο πια θέατρο ...

 

Κάθισα στην ίδια πάντα γνώριμη θέση.

 

Στο ίδιο πάντα γνώριμο,

 ξεφτισμένο ύφασμα της καρέκλας,

απολιθωμένα ερωτηματικά ...

 

Τί ζητάω λοιπόν εδώ ;

 

Σε αυτόν τον τεράστιο κοσμοθίασο

με τόσο Σπουδαίους ηθοποιούς

και τόσο μεγαλειώδεις ερμηνείες ;

 

Πολύ μικρή εγώ ... τόσο φτωχή ...

 

με ένα εισιτήριο για τον εξώστη

πάντα φυλαγμένο στην τσέπη μου ...

Μαρία Νάντη