Αλαργινά πουλιά έμοιαζαν
οι θύμησες του καπετάνιου
ταξιδεύοντας για την Ιθάκη.
Φουρτουνιασμένα κύματα
χτυπούσαν με αντάρα
την ψυχή του.
Μα κείνος δεν λύγισε
στα πέλαγα τα άγνωστα.
Μα κείνος δεν φοβήθηκε
την αφιλόξενη γη.
Στάθηκε σα βράχος
ανάμεσα στις καταιγίδες
με το σκαρί του.
Περήφανος ατένιζε
γεμάτος με λαχτάρα
τον αιώνιο ουρανό του.
Περίμενε ευλαβικά
να 'ρθουν....εκείνες
οι λαμπρές Κυριακές
να ακούσει τη φωνή Του,
στο άσπρο εκκλησάκι
της ξαστεριάς και της γαλήνης
στο πέλαγο της ζωής!
Από την ανέκδοτη συλλογή μου
"Στα χνάρια των Ανθρώπων!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου