Άτιτλο (του Μιχάλη Ευαγγελινού)

 

Άδειασε η ψυχή,

Έμειναν μόνο κάτι τραγούδια

Μα ποιος τ ακούει πια κι αυτά

παίζουν τόσο σιγανά

σαν τις στάλες της βροχής 

που πέφτουν απαλά

μην ξυπνήσουν τα λουλούδια.

Άδειασε η ψυχή 

Οι λέξεις μου αντηχούν

Καθώς παραμιλώ

Ότι και να πω πονάει

Δεν έχω λόγο 

Σωστό να αρθρώσω

Η καρδιά χτυπάει όσο-όσο

Τα βήματα καραδοκούν

Σε μια άλλη αλήθεια να με πάνε

Εσωτερικά μια ουτοπία

Σε ποιόν σταθμό του τραίνου 

να κατέβω που δεν υπάρχει στο χάρτη;

Εξωτερικά ψεύτικη γαλήνη 

Πριν την τρικυμία

Κι εκείνη η γνωστή

που γεμίζει την άδεια ψυχή

Ακούγεται μελωδία

Μόνη ελπίδα πια

Η αναζήτηση τόπου και χρόνου 

Κάπου να ξαποστάσω

Να στήσω το δικό μου σταυρό.

Ανάσες τριγύρω να φυτέψω

Ελπίδες να φυτρώσουν

Κι από το άρωμά τους

Ν' αναστηθώ.

Μιχάλης Ευαγγελινός