Άτιτλο (της Μαρίας Δημοτακη)

Κι αν η καρδιά παρανοεί στο εδώ σου, ανίσχυρη εξανεμίζεται στην απουσία σου...

Κι αν απλόχερα, μου συστήνονται τα σαγαπώ σου...ξένη ακροπατώ, μην ακουστώ και ταράξω  την λίμνη των ονείρων σου...
Παραμονεύω στην άκρη των χειλιών σου...μια λέξη σου,
και ακόμα μια,
να παρασύρουν μαζί, τα ανείπωτα, κιτρινισμένα θέλω της ζωής μου...

Κι αν πλαταίνουν τα φτερά σου,
τρυφερή αγκαλιά να γευτώ,
 ξεγλιστρώ απο τις χαραμάδες των πεθυμιών σου, απο τους χτυπους της καρδιάς σου, μην τυχον και εθιστώ...
Ξένη ακροκοιτώ, στην ακρη της στιγμής σου, ενα βλέμμα σου αφοπλιστικό, ανήμπορη πια να αρνηθώ, το ιερό τώρα του παρορμητισμού σου...

Κι αν παραμένω στην σιωπή,
άυλη παρουσία η ψυχή,
 ανεπαίσθητα διεκδικεί την ανατολή των ματιών σου, την νιόφερτη μυρωδιά των νιώθων σου...
Καθώς τα χρώματα υπερτερούν, ευωδίες κλειδώνω στην καρδια μου...
Ειναι που άνθισε η μυγδαλιά,
που ευδοκίμησε η γαρδένια της ψυχής μου...
 Σύννεφα, σκέψεις χλωμές, οικειοθελώς αποχωρούν... δεν ταιριάζουν στο όνειρο...
Κοίτα το!
Χρυσίζει  στον ουρανό...
Ψυχή μου...

Μαρία Δημοτακη