Με κούρασες ποίηση.
Κάθε τόσο να σε ξελασπώνω
απ ' τον φθόνο των ανθρώπων
απ ' την αδιαφορία τους να σε γνωρίσουν
κι απ ' την αδυναμία τους να σε μιμηθούν.
Κι εσύ σαν μεγάλη μάνα
πάντα να τους δικαιολογείς λέγοντάς μου...
''Μήν τους συνερίζεσαι, δεν γνωρίζουν τι κάνουν...''.
Μα, ποιόν μου θυμίζεις ποίηση.
Έτσι πως το πας, στο τέλος θ ' αγιάσεις ποίηση.
Να μου το θυμάσαι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου