Άτιτλο (της Κούλας Κραντά)

Ώρα εντεκατη της νυκτός!
Το φεγγάρι στρογγυλός γλόμπος στη μαρκίζα τ ουρανού!
Παίζει σαν μικρό παιδί με τα σύννεφα κρυφτό...
Πότε κρύβει με την παλάμη του το ένα του μάτι,
πότε   το μισό του πρόσωπο,
και πότε βγαίνει ολάκερο σκαζοντας στα γέλια!
Ώρα εντεκατη της νυκτός!
Και οι μνήμες γεννιούνται ξανά καθώς το κοιτάζω...
Παιδί ακόμη...
Σε σπίτι φτιαγμένο με καλαμιές...
Να γυρίζει ο παππούς...
Το λουκούμι  ασφυκτιά στη τσέπη, κερδιζμενο από κάποια παρτίδα τάβλι..
Κι εγώ κρυμμένη πίσω από την καρέκλα με το κουτσό ποδάρι, να παριστάνω τον κρυμμένο θησαυρό
Ώρα εντεκατη της νυκτός...
Κοιτάζοντας τον ουρανό....
Εικόνες απ ασημι και γλυκό!
Σ ευχαριστώ Θεέ μου!
Που τη ζωή,
απ την αρχή μπορώ να ερωτευτώ!

Κούλα Κραντά