Άτιτλο (της Βασιλικής Σταθοπούλου)

Δεν ξέρεις τι νιώθεις...
Εσύ που ήξερες πάντα δεν ξέρεις τι νιώθεις..
Κινείσαι αργά αλλά μηχανικά από τη μια..
Απ' την άλλη μοιάζεις σαν μαριονέτα σε σκοινί που το κουναει
η ζωή..Αυτή η πόρνη..
Νιώθεις ότι έχεις παγώσει από συναισθήματα...
Δεν νιώθεις ούτε μίσος ούτε αγάπη...
Τα χείλη σου κάνουν γκριμάτσες αηδιας..
Σιχαίνεσαι τα πάντα γύρω σου...
Τους γύρω σου...
Δεν ανεχεσαι ούτε κι αυτούς που δηλώνουν
ότι σ αγαπάνε..
Λες δεν νιώθεις ..Αλλά νιώθεις..Μια απίστευτη κουραση..
Σωματική που δεν κουνάει την ψυχή..
Ψυχική που δεν κουνάει το σώμα..
Νιώθεις τελικά...Αυτό το ρημαδι το κενό..
Αυτό το τίποτα που σου καίει το μυαλό..
Εσύ φταις θα πούνε πάλι..
Πάντα εσύ φταις για όλα εξαλλου....
Όλοι οι άλλοι που σε κατάντησαν έτσι τώρα ουδεμία
ευθύνη φέρουν...
Δεν σε νοιάζει πια..
Το μόνο που θέλεις είναι να παγώσεις...
Να μην αισθάνεσαι τίποτα...
Εξάλλου γιατί να αισθάνεσαι σ' έναν κόσμο
που γύρω σου καταρρέει μερα με την μερα?
Τι νόημα έχει?

Βασιλική Σταθοπούλου