Λίγο πριν τη νηνεμία της φύσης...
χρύσιζες στα φυλλοβόλα δένδρα τα φύλλα,
να διαβεί ανυπόμονα
το λευκό απάνθισμα των χρόνων μου που καλωσόριζε
η γη τους φλύαρους χειμώνες.
Κι ενώ μας γέννησε η λευκότητα των κρίνων,
με όση αθωότητα διακρίνεται σ' ένα λευκό που έχει
λεκιάσει η καρδιά με αίμα...
κάθε Άνοιξη κόκκινα πέταλα μαδούσες
μπροστά στη θωριά της ψυχής μου,
να χάνει το φυλλομέτρημα του έρωτα η καρδιά
σε όσα οι ουρανοί ποιούν την ανάσα.
Ιωάννα Καβαγιάδα
ι.κ "το λευκό μας γέννησε"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου