Βαριά μου πέσαν στο φτερό τούτα τα νέα μέτρα
σαν ποντικός που βρέθηκα στη φάκα με τυρί,
κι όπως μπουκώνει το μυαλό γίνεται στείρα πέτρα
κι η γλώσσα μετατρέπεται σε σιδερά σφυρί.
Στη νοητή μου φυλακή δεσμώτης δίχως μπάλα
δεκάξι βήματα κι εκεί ο τοίχος μου γελά
περιδιαβαίνω ανήσυχος, δωμάτιο με σάλα
κι ούτε στο μπαλκονάκι μου μη βρω κα να μπελά.
Στενό κολάρο ο φόβος που, σαν τον οδοστρωτήρα
σαρώνει τις ελπίδες μου μαύρο πυκνό χαλί
σ’ αυτή τη ζήση πρόλαβα να δώσω μα δεν πήρα
αργά που το κατάλαβα ειμ’ εύθραυστο γυαλί.
Μικρά τα περιθώρια σε τούτη τη σκακιέρα
λίγες κινήσεις μου ‘μειναν π’ έχω κυκλωτικές
να περιζώσω τον εχθρό να ‘ρθει της νίκης μέρα
να γράψω στίχους μ’ έπαρση και νότες επικές.
Ν’ ακούσω εμβατήρια και σήμαντρα στους δρόμους
να ξεχυθούν οι άνθρωποι ποτάμι χαρωπό
να ξεχαστούνε τα δεινά που κουβαλάει στους ώμους
σαν να ‘ταν ένα διάλειμμα, ένα αναγκαίο ρεπό.
Ετούτη εδώ την άνοιξη η φύση μας χλευάζει
τόση ομορφιά ανέγγιχτη, χρώματα, μυρωδιές
τα στήθια γίναν φυλακή που η ψυχή στενάζει
και τα τραγούδια που άκουγα λυπητερές ωδές.
Χρήστος Κουκουσουρης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου