Χίμαιρα (του Κυριάκου Δοσαρα)

Δεν σου αρκεί
που δολοφόνησα βίαια κάθε θύμηση
που φέρει τη μορφή σου;

Δεν σου αρκεί
που νέκρωσα κάθε μου αίσθηση
τριγυρνώντας απλά ζωντανός
με ημερομηνία λήξης;

Δεν σου αρκεί
που έμπηξα το μαχαίρι
στην ίδια μου τη καρδιά
που ακόμη αιμορραγεί;

Δεν σου αρκεί
που η μοναξιά θα γίνει τώρα
η δεύτερη φύση μου;

Δεν σου αρκούν όλα τούτα;

Σήμερα τ' απόγευμα
ένοιωσα το πρόσωπό σου
ν ' ακουμπά τα χείλη μου
τα μαλλιά σου να σκεπάζουν τα δικά μου
και την ανάσα σου
να κόβει στεγνά σαν καλά ακονισμένη λεπίδα
τη δική μου.

Το ζεστό σου χνώτο
που τόσο πόθησα
ήρθε απελπιστικά αργά να με ζεστάνει
καθώς ο Φλεβάρης δεν έδειξε συμπόνοια.

Ξεκίνησα να σου μιλώ
με λόγια που μόνον οι ερωτευμένοι
μπορούν να καταλάβουν.

Ήσουν τόσο ζωντανή
ήσουν τόσο δίπλα μου
αφόρητα ζωντανή
αφόρητα δίπλα μου.

Δεν σου αρκεί
που ενώ θα παραμείνεις μια χίμαιρα
εσύ εισβάλλεις μέσα απ' τους τοίχους
και με σκοτώνεις μέρα με τη μέρα;

Φτάνει πιά.

Κυριάκος Δοσαρας