Τίποτα δεν είναι καινούργιο.
Σύννεφο εγώ, κουβαλώντας βροχή και ομίχλη.
Τόσα χρόνια χωρίς γη.
Δεν γνωρίζω από πού ήρθα.
Πουλί, ταξιδεύω χρόνια χωρίς στεριά.
Ο άνεμος μου δίνει σχήμα και ζωή.
Κι άλλοτε, λες κι είμαι δέντρο,
με τόσες υποταγές κι άλλες τόσες εξεγέρσεις,
ακολουθούσα τον άγνωστο δρόμο του ήλιου,
προσδοκώντας έναν θεό.
Τίποτα δεν είναι καινούργιο.
Εξακολουθώ να είμαι χώμα και νερό.
Σύννεφο και ομίχλη.
Άχρηστα τα φτερά σε ουρανό μικρό.
Την εποχή της βροχής,
όπου συναντιούνται γη και ουρανός,
η θλίψη του ταξιδιού με πλημμυρίζει.
Ορθάνοικτη φυλακή η ζωή μου.
Να ’μουν, Θεέ μου,
ένα γαλήνιο κύμα
να κοπάσει μέσα μου η θάλασσα.
Ρούλα Τριανταφύλλου
Μικρές Εξορίες 2020
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου