Πες μου, τι κάνεις όταν φεύγω;
Εσύ, η μόνη, που εντός σου κρατάς
ακόμη τη γυναίκα με νύχια και με δόντια.
Κάνεις αυτό που θέλω πάντα
και ύστερα κάθεσαι φρόνιμη
σαν το κουνούπι, όταν χαράζει η μέρα;
Δεν έχεις θάρρος για να σηκωθείς;
Φοβάσαι μη δω το σώμα σου γυμνό,
καθώς θα τρέχεις στο ντους για να πλυθείς;
Φοβάσαι τα μάτια μου που σαν λεπίδια σε τρυπούν;
Όμως γνωρίζεις, πως όταν σφίγγω τον κόμπο της γραβάτας,
τελειώνει μέσα μου όλη η οργή!
Tελειώνει, καθώς πεθαίνω μέσα σου και
ύστερα είμαι λιοντάρι δίχως την ορμή.
Τι κάνεις όταν φεύγω; Τι σου αφήνω;
Εγώ, που κούρσεψα ετούτο το δωμάτιο
και που σε πρόσβαλλα μέσα στη νύχτα
χωρίς καν να σ΄αγαπήσω.
Ο σκύλος σου θα ρθει ξανά κοντά,
το 'χεις ανάγκη αυτό το τρίχωμα.
Θα τον χαϊδέψεις κοιτάζοντας αλλού.
Ύστερα, σιγά- σιγά θα εξοικειωθείς
με ό,τι έχει συμβεί και θα μαζέψεις όλα τα φετίχ,
τον αναπτήρα, τα κεριά, το κόκκινο κρασί.
Πόσο αξίζει το κορμί σου,
καθώς τραβάς την μπλούζα
να κρύψεις τη σχισμή;
Όσο και η σκληρή προσπάθεια;
Στο τέλος απομένει ένα χνάρι αίματος πάνω στον τοίχο
και ό,τι υπήρξαμε οι δυο μας στη στιγμή...
Κατερίνα Κανάκη Αξουγκα
κατερίνα...Αύγουστος 2016....Εμπνευσμένο από τη Μ. Ματσαντίνι...(επ' αφορμή μιας ανάγνωσης) ..Δημοσιευμένο σε περιοδικό
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου