Ιστός αρθρόποδου η ζωή
κι εγώ,
εγκλωβισμένη.
Προσεύχομαι κουκούλι
να ‘μουν
οικόσιτη γάτα,
κάτι,
να μην σαλεύει,
να μην μπλέκει
-χειρότερα μεσ’ τα σκατά-
ή
μια κάμπια να ήμουν τον χειμώνα,
με φανταχτερά φορέματα,
κάποιοι τα λένε φτερά,
εγώ τα λέω:
ευθύνη του να είσαι ελεύθερος αρκετά,
ώστε να πεθάνεις νέος.
Με ραμμένη την ημερομηνία λήξης στο μέτωπο,
και μοναχό θεριό την ύπαρξη,
πως ν’ αποτινάξω την δυσωδία της σάρκας,
και να ‘μαι γυμνή
σκουριά,
αστερόσκονη.
Στέλλα Λουίζα Κατσαμπη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου