Ακόμη ένα βράδυ περιμένω να σε συναντήσω. Στο καθιερωμένο μας πλέον ραντεβού. Στο ίδιο μέρος. Μέσα στο όνειρο μου. Εκεί που ενώνεται η επιθυμία με τη φαντασία. Στη γωνιά της αγάπης. Θα ‘μαι εκεί να σε προσμένω.
Θα φορώ πάλι εκείνο το κόκκινο φόρεμα, που τόσο ήθελες να το βλέπεις επάνω μου. Στα χέρια μου θα κρατώ αστέρια να φωτίζουν τα βήματα σου. Μουσική από άλλη εποχή θα ακούγεται έξω στους δρόμους. Μια απαλή βροχή θα έρθει να δέσει με όλο το σκηνικό. Και εκεί θα φανείς εσύ. Δεν ξέρω αν εσύ με αγκαλιάζεις πρώτα ή εγώ. Δεν έχει σημασία. Το μόνο που θυμάμαι σε κάθε μου ξύπνημα, είναι τα φιλιά σου, που τόσο λαχταρούσα όλη μέρα.
Πεταλούδες δε νιώθω στο στομάχι, μα στην καρδιά σίγουρα έχω μελισσούλες. Γιατί εκεί που όλα γύρω μας είναι μέλι, δίνουν μία και με τσιμπάνε, να μου υπενθυμίσουν πως σε συναντώ μόνο στα όνειρα μου και να με επαναφέρουν στην πραγματικότητα. Σ’ ένα κρεβάτι με ένα άδειο μαξιλάρι, δίπλα από το δικό μου.
Δάκρυα κυλούν στα μάτια μου. Γιατί βιάστηκε να ξημερώσει έξω; Αναρωτιέμαι. Άλλο ένα πρωινό ξεκινά δίχως την παρουσία σου. Μα δε θα αργήσει η νύχτα να φανεί πάλι. Εκεί θα είμαι. Να σε περιμένω ξανά. Να σου πω πόση αγάπη νιώθω για σένα. Ξέρω πως θα φανείς. Θα είμαι εκεί
Ευδοξία Γουργιώτη
Δημοσιεύθηκε στους "Μεταξύ μας".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου