Δυο χέρια...
που σφιχτά σ' αγκαλιάζουν
πάνω στο στήθος...
κι αυτή η ανάγκη σου
στο λαιμό να κρατηθείς
σαν ανάγκη του κόσμου μοιάζει
που αναζητά
έναν τόπο ειρηνικό
να βρει να κατοικήσει
μες στη γαλήνη της στιγμής
μέσα στης φλέβας τη ζεστασιά
να γύρει
να κουρνιάσει
και ν' αποκοιμηθεί.
Σ' αυτόν τον τόπο
που τα χείλη
μαθαίνουν να σιωπούν
μέσα στου πόθου
το σφυγμό και τις ανάσες
γεννιέται η έμπνευση.
Μοιάζουν τα δάχτυλα
λες κι απαγγέλουν
πάνω στο σώμα σου
τα πιο όμορφα ποίματα.
Λίτσα Μοσκιου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου