Σταθήκαμε αντίκρυ στο φεγγάρι
μήπως κάτι μας φέρει πίσω, πάλι.
Σκύψαμε όμως το κεφάλι,
το δάκρυ κύλησε και πάλι.
Σηκώσαμε τους ώμους
κι είδαμε ανοιχτούς
απέναντι τους δρόμους,
όχι για να βαδίσουμε
αντάμα,μα χωριστά,
ξεσπώντας σ' ένα κλάμα.
Μου έπιασες το χέρι στοργικά,
μα πάλι τ'άγγιγμα,με άφησε μακριά.
Μου άγγιξες γαλήνια τα μαλλιά,
δεν μπόρεσες ν' αγγίξεις την καρδιά.
Το κύμα κάποτε μιλούσε στην ψυχή μας,
μα τότε η πλάση, έμοιαζε δική μας.
Τώρα που σπάζει στα πόδια μας μπροστά,
μόνο την ακοή μας, αγγίζει πιο σωστά.
Αναστασία Κουτσούκου - Κλεάνθης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου