To μπουμπούκι που δεν άνθισε (της Ζωής Χαλκιοπούλου)

Γυρίζω πίσω και κοιτάζω σε μια απόμερη γωνιά του κήπου, ένα μπουμπούκι που άφησα όταν ήμουν παιδί. Μετά από τόσα χρόνια ακόμη έτσι έμεινε. Δεν άνοιξε, δεν άνθισε, δε μεγάλωσε. Κι αναρωτήθηκα αν ποτέ θα κλείσει ο κύκλος της ζωής του. Έβλεπα δρόμους ανοιχτούς, τη θάλασσα να ενώνεται πέρα μακριά με τον ουρανό, και ονειρευόμουν εκεί να φτάσω. Κι απ την ανατολή περίμενα τον ιππότη με το άσπρο άλογο, να με πάρει μαζί του στο ταξίδι της αγάπης. Ξάπλωνα κάτω από το δέντρο που είχαμεστην αυλή κι άκουγα ψιθυριστά τις ιστορίες του, γεμάτες ελπίδα και ευτυχία. Και πάντα μου έλεγε: - μη βιάζεσαι να μεγαλώσεις. Άνοιξα το παράθυρο σε ένα παραμύθι που δεν έζησα. Μπορώ να το κοιτάω από μακριά, άλλοι ούτε αυτό κατάφεραν. Θέλω να βουτήξω μέσα του αλλά ο χρόνος είναι αδυσώπητος. Να μπορούσα με τρόπο μαγικό, να γυρίσω πίσω, να γίνω ένα με το μπουμπούκι που δεν άνθισε, να ζήσω ξανά την ανεμελιά της καρδιάς μου. Μα πάνω απ όλα να νιώσω τη βιασύνη της νιότης, τη λαχτάρα να τα φυλακίσω όλα μέσα μου. Η θάλασσα έχει αγριέψει και τα κύματα με τραβάνε μακριά. Κι όταν θεριεύει η θάλασσα δε λυπάται κανέναν. – Φύγε από κει, κοίταξε μόνο να σωθείς. Μα εγώ τα βάζω μαζί της – Αρνούμαι να μετράω τα όνειρά μου, θέλω μπροστά μου να απλώνονται και όσα φτάσω. Κι αυτή υψώνει τ ανάστημά της να με φοβερίσει. – Δε θα ναυαγήσω, της φωνάζω. Άπλωσα απότομα το χέρι και έκοψα το παιδικό μου μπουμπούκι. Άνοιξα πανιά και της φώναξα – Και τώρα πάμε, δεν είμαι μόνη. Κι αν εμένα πασχίζεις να καταπιείς στο βυθό σου, θα αγαπήσεις το παιδί που κρύβω μέσα μου.

Ζωή Χαλκιοπούλου