Άχρωμη νύχτα (της Λιλής Βασιλάκη)

Άχρωμη η νύχτα κι αφάνταστα ψυχρή,
ανηφορίζει στα καλντερίμια σιωπηλή...
Στο παραθύρι μου τ ανάστημα στηλώνει.
Σαν δήμιος με κοιτά και με καρφώνει...
Κι αυτή η σκιά που είναι ορθή στο παραγώνι,
μην είναι ίδια η σιωπή που με φιμώνει;
Σαν καταχνιά αφέντρα στο άναρχο σκοτάδι..
Απούσα η μιλιά, απόν και της χαράς το χάδι...
Πώς όλα μπορεί η σιωπή και τα σκεπάζει;
Ντύνει στα μαύρα τη χαρά, και την τρομάζει.
Κι αυτός ο γρύλος, πώς σιώπησε κι αυτός;
Λες να 'χασε το ταίρι του κι έμεινε βουβός;
Και το φεγγάρι πού τάχα ταξιδεύει;
Να βρήκε άλλον ουρανό να διαφεντεύει;
Ψυχή μου, η ερημιά απόψε σε μαβλίζει...
Σαν κάρβουνο τις παρυφές σου αγγίζει...
Μα φτάνει! Θε να σου κάνω εμπάργκο μοναξιά!
Θα 'βγω, για να 'βρω του κόσμου τη λαλιά,
τα δεδομένα της σιωπής μου να τα σπάσω,
κι ό,τι μ αγγίζει θλιβερό στη λήθη θα το θάψω!

Λιλή Βασιλάκη