Οι στιχοι εχουν ονοματεπώνυμό (της Έλενας Μαυροειδή)

Την ώρα που σιωπή απλώνεται στη φύση ,
και τα πουλιά δεν κελαιδουν , 
αυτή την ώρα ακούω τη φωνή σου ...

Την ώρα που η νύχτα κεντάει
με αστέρια το μαύρο της σεντόνι  ,
πριν να με πάρει στην δική της αγκαλιά ,
αυτή την ώρα ειναι που μου λείπεις ...

Κι ύστερα  μπαίνουν σιγά κι αθόρυβα
 στο σκοτεινό δωμάτιο του νου
οι αμφιβολίες , και ψάχνω
απαντήσεις σε ένα γιατί ...

Η  πάχνη μπαινει απ τα  μισόκλειστα πατζούρια , και λούζει το κορμί ,
το δρόμο σου κοιτούν  τα δύο μου μάτια περιμένοντας νά'ρθεις , και γίνεσαι δάκρυ ...

Με ξέχασες ,
το μαρτυρά η απουσία σου , μα τη λέω ,
κι αμέσως σκέφτομαι τι μου είχες πει ,
πως κάθε μέρα κλέβω την καρδιά σου ...

Χαθήκαμε ,
μα ούτε αυτό δεν μας ταιριάζει ,
αφού σε συναντώ κάθε βραδιά στους μυστικούς μας δρόμους στο σκοτάδι ...

Τρεις μέρες και σήμερα ,
ετσι μου ειχες πει , κι η καρδιά 
αφήνονταν στο όνειρο ,
ενα όνειρο που ζούσε μέχρι το πρωί ...

Ίδιες σκέψεις κάθε βράδυ ,
ίδια αναμονή , μα δεν έρχεσαι ,
κι όταν τα μάτια κλείνουν  βαριά και κουρασμένα, σ αναζητώ στο όνειρο ...

Έλενα Μαυροειδή