Η Βασιλική άκουγε με προσοχή τα λόγια του γιατρού που την ενημέρωνε για την κατάσταση της μητέρας της, αλλά μόνο μια λέξη είχε συγκρατήσει από όσα της έλεγε. Η λέξη «καρκίνος» θαρρείς και φώλιασε μέσα στο μυαλό της κι είχε επισκιάσει όλες τις υπόλοιπες. Χωρισμένη από χρόνια μεγάλωνε μόνη της δυο παιδιά και η μάνα της ήταν το στήριγμα της, το μοναδικό της στήριγμα, ο μοναδικός άνθρωπος που δεν την εγκατέλειψε ποτέ, ο μοναδικός που την αγαπούσε τόσο.
Ήθελε ένα τσιγάρο, αυτό μόνο χρειαζόταν! Βγήκε τρέχοντας από το νοσοκομείο, κάθισε σε ένα πεζούλι, έβαλε το χέρι στην τσέπη κι ανακάλυψε ότι δεν είχε το πακέτο μαζί της, αλλά στην τσάντα της που είχε ξεχάσει μέσα στο δωμάτιο του νοσοκομείου.
Έβρισε τόσο δυνατά που όλοι γύρισαν και την κοίταξαν υποτιμητικά. Μόνο ένας την πλησίασε με ένα τσιγάρο στα χέρια και της το πρόσφερε.
-Άσχημα τα νέα; Σε είδα νωρίτερα που μιλούσες με τον γιατρό, έχω κι εγώ συγγενή μου μέσα στο νοσοκομείο.
-Τα χειρότερα, καρκίνος που καλπάζει, και δεν μπορούμε να μείνουμε κι εδώ, έχει κρούσματα του κορονοιού, καλύτερα θα είναι να πάμε στο σπίτι σε καραντίνα.
-Όλοι θα μείνουμε σε καραντίνα από βδομάδα, ετοιμάζουν σκληρά, όλες οι κυβερνήσεις σε όλο τον κόσμο.
-Θα βγούμε την Δευτέρα, καλύτερα σπίτι, ναι καλύτερα σπίτι φοβάμαι εδώ για την υγεία της, Δευτέρα θα καλέσω ταξί και σπίτι καραντίνα.
-Θα σας πάω εγώ αν δεν έχεις μέσον, της είπε ο άγνωστος κι εκείνη χαμογέλασε
-Ούτε με ξέρεις, ούτε σε ξέρω!
-Ευκαιρία να με μάθεις και να σε μάθω. Με λένε Γιώργο, μένω Αθήνα αλλά ήρθα στην Πάτρα για τον συγγενή μου όπως σου είπα, θα είμαι εδώ το τριήμερο μπορώ να σε βοηθήσω στη μεταφορά και σαν αντάλλαγμα μου φτάνει, αν θες βέβαια και συ, να συζητάμε εδώ στο προαύλιο, δεν γνωρίζω κανέναν εδώ, είσαι η πρώτη που γνωρίζω.
-Κι έκανες την τύχη σου, τον πείραξε.
-Γιατί το λες αυτό; Εγώ βλέπω μπροστά μου μια εξαιρετική γυναίκα. Σε κοιτούσα δύο μέρες τώρα πως φρόντιζες την μητέρα σου.
-Με παρακολουθούσες λοιπόν;
-Εντάξει, δεν θα έλεγα πως σε παρακολουθούσα, απλώς ήσουν ότι πιο όμορφο εδώ μέσα και μου αρέσει να κοιτάζω προς το όμορφο πάντα, ακόμα κι όταν το όμορφο έχει μια μελαγχολία μέσα του σαν την δική σου. Για το βλέμμα σου μιλώ που είναι απίστευτα μελαγχολικό, δυνατό βλέμμα αλλά γεμάτο μελαγχολία, θα μου πεις εδώ μέσα στο νοσοκομείο με την μητέρα σου άρρωστη είναι επόμενο…
-Είναι που όλα στη ζωή μου θαρρείς και έρχονται ανάποδα βρε Γιώργο, ό, τι και να κάνω, όσο και να προσπαθώ, στραβά κι ανάποδα όλα, ακόμα κι οι άνθρωποι που γνωρίζω, στραβοί κι ανάποδοι, ίσως πάλι και να ‘μαι εγώ η στραβή δε ξέρω.
-Θέλεις ακόμα ένα τσιγάρο; την ρώτησε προσφέροντας της ήδη το δεύτερο.
-Ξέρεις πολλές φορές όλα μας πάνε στραβά επειδή το σύμπαν μας κλείνει τους δρόμους για να ακολουθήσουμε τον έναν που τελικά θα είναι ο σωστός. Εγώ πιστεύω Βασιλική μου πως σου πήγαν όλα στραβά μέχρι τώρα για να βρεθείς αυτή την καθορισμένη στιγμή εδώ, και πως κι εμένα με έστειλε η μοίρα εδώ - που δεν έχω ξαναέρθει ποτέ στην πόλη σου - αυτήν την συγκεκριμένη στιγμή για να γνωρίσω εσένα, κι εσύ για να γνωρίσεις εμένα.
-Γιώργο ή τρελός είσαι, κι ελπίζω όχι βρε φίλε μου γιατί σε συμπάθησα, ή είσαι συγγραφέας βιβλίων επιστημονικής φαντασίας.
-Δεν είμαι, όμως έπεσες λίγο κοντά, είμαι ποιητής! Σου αρέσει η ποίηση;
-Μου κάνεις πλάκα τώρα! Αν μου αρέσει η ποίηση; Εγώ γράφω σαν τρελή από τη μέρα που γεννήθηκα!!
-Σου το είπα…το σύμπαν ήθελε να γνωριστούμε και τώρα μου το επιβεβαίωσε!!
Η συζήτηση συνεχίστηκε για πολλή ώρα, αυτή τη φορά με θέμα την ποίηση, κι αυτό συνεχίστηκε ολόκληρο το Σαββατοκύριακο μέχρι την Δευτέρα που ο Γιώργος βοήθησε στην μεταφορά της μητέρας της στο σπίτι τους, όπου τον καλοδέχτηκαν σαν να τον γνώριζαν χρόνια.
- Έχεις υπέροχη οικογένεια, της είπε φεύγοντας την ίδια μέρα για Αθήνα και συνέχισε..
-Ξέρω ότι είναι πολύ νωρίς Βασιλική μου για αυτό που θα σου πω, αλλά ο χρόνος για μένα έχει την αξία που του δίνω εγώ, κι αυτή τη στιγμή για μένα είναι σαν να σε ξέρω από πάντα, από την αρχή του χρόνου της ζωής μου! Θέλω να ξέρεις λοιπόν ότι επιθυμώ όλο τον υπόλοιπο χρόνο της ζωής που μου αντιστοιχεί να τον περάσω μαζί σου. Πριν απαντήσεις, ίσως αρνητικά, επειδή νομίζεις πως δε με γνωρίζεις, σκέψου πόσους ανθρώπους γνώριζες καλά και τελικά δεν ήταν αληθινοί και δώσε μου την ευκαιρία να σου αποδείξω πως εγώ είμαι. Πρέπει να φύγω και ίσως λόγω καραντίνας δεν μπορέσω να σε δω από κοντά πολλές πολλές μέρες, αλλά θα σε έχω καθημερινά μέσα στη σκέψη και στη ζωή μου αν το θέλεις και συ και μου το επιτρέψεις να σε σκέφτομαι…θα είσαι η μούσα στα ποιήματα μου από σήμερα, ό, τι γράφω θέλω να ξέρεις ότι θα είναι για σένα, αρκεί να μου πεις ναι.
-Δεν μπορώ ούτε να σου απαγορεύσω να με σκέφτεσαι, ούτε βέβαια να μην γράφεις για μένα ποιήματα, αλλά δε ξέρω πως από τόσο μακριά μπορεί μια σχέση να ευδοκιμήσει, ίσως είναι λίγο ονειρικό αυτό, ένα απατηλό όνειρο.
- Μπορεί να βρισκόμαστε σε καραντίνα Βασιλική μου από αύριο, αλλά εγώ, κι ελπίζω κι εσύ, δε βάζω σε καραντίνα τα αισθήματα μου. Με κάθε τρόπο θα βρίσκομαι δίπλα σου! Όσο μακριά κι αν αυτός ο ιός μας κρατήσει, με την βοήθεια αυτού του ιού θα δώσουμε την ευκαιρία στους εαυτούς μας να γνωριστούμε ακόμα καλύτερα, γιατί στα δύσκολα οι άνθρωποι δένονται κι αγαπιούνται περισσότερο, μπορούμε να μιλάμε από απόσταση, μπορούμε να βλεπόμαστε από απόσταση, υπάρχει η τεχνολογία σήμερα που μας το επιτρέπει, κι όταν λήξει η καραντίνα σου υπόσχομαι τίποτα και κανένας δε θα μπορεί να με κρατήσει μακριά σου, γιατί εγώ το ξέρω από την πρώτη στιγμή που σε είδα πως είσαι η γυναίκα που το όνομα της θα κλείσει τον επίλογο του βιβλίου της ζωής μου. Βασιλική, η μούσα μου και η βασίλισσα μου, στο υπογράφω!
Εκείνη δεν απάντησε, δεν μπορούσε! Έκλαιγε! Τον αγκάλιασε μόνο, τον αγκάλιασε όσο πιο σφικτά μπορούσε σαν να ήθελε να μην τον χάσει και ύστερα άγγιξε το πρόσωπο του και με τα δύο της χέρια, χαϊδεύοντας τον τρυφερά και τον φίλησε το ίδιο τρυφερά στα χείλη.
Εκείνος σκούπισε τα δάκρυα της και της είπε.
-Σου υπόσχομαι στη ζωή μου ότι αυτά τα δάκρυα θα είναι τα τελευταία.
Την επόμενη μέρα αποφασίστηκε γενική καραντίνα.
Ευτυχώς η αγάπη είχε προλάβει να ‘ρθει μια μέρα νωρίτερα.
Σοφία Τανακίδου
