Τούτο το πληγωμένο απόγευμα
ήταν δικό μας, πήρα το δρόμο
να σου ανάψω κερί, όπως άλλωστε
συνηθίζω, όταν έρχομαι στην πόλη μας
Έφτασα με την ίδια ανθοδέσμη
κάποια πουλιά βρήκαν ευκαιρία
να τσιμπολογούν, κόλλυβα απο τους τάφους
Τότε κοίταξα την φωτογραφία σου
σκέφτηκα πως δεν έπρεπε να λυπάμαι
γιατί εγώ έχω να πιώ ακόμη
μια ολάνθιστη Άνοιξη
κάτω στις ρίζες των πεύκων
μυρίζει γιασεμιά
Οι απόντες είναι κι άλλοι, δεν έχει σημασία
που δεν τους γνωρίζω, μεγάλο θανατικό έχει πέσει στον πλανήτη
Ξέρω ό,τι έχει πολλά αντισώματα
και, συνεχίζει να τρομάζει τις δύσκολες στιγμές μας
Με τον θάνατο μεν, έχω εξοικειωθεί
αναπόφευκτα, όταν σε σκέφτομαι
αγαπημένε μου, γεμίζουν τα μάτια μου δάκρυα
Νιώθω αν και ασάλευτοι οι πεθαμένοι
κάθε φόρα, που έχουν επισκέψεις
στα τσακισμένα σύννεφα τους
πίνουν κονιάκ, για τα καλώς ορίσματα
Όλοι μαζί, μέσα απο τα θαμμένα
λουλούδια, κοιτούν τα χάλια της γης
Ξανά σκέφτηκα, εκεί όλα είναι σταθερά
δεν αλλάζουν σταυρούς
κοιμούνται ήσυχα
δεν με σκιάζουν αυτοί
τους ζωντανούς φοβάμαι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου