Λαμπερό το ποτάμι, το νερό καθάριο.
Παρέες παρέες τα ανθισμένα χαμόγελα αγγίζουν τον ήλιο.
Στους θάμνους ύαινες παραφυλάνε.
Περιμένουν τα ασθενικά άνθη για να επιτεθούν.
Δυο καρδιές τρέχουν στον ανήφορο της τραγωδίας.
Η μια αλαφιασμένη τυλίγεται με μνήμες θύματος.
Η άλλη του θύτη το σκοτάδι κραδαίνει .
Η αυτογνωσία πένθιμα μαύρα φορεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου