Φουρτουνιασμένες θάλασσες (του Δημήτρη Μπονόβα)

Είναι βαρύ το βλέμμα μου
στο χθες μου το σβησμένο.
Είναι κι οι λέξεις Γολγοθάς
για να τις υπομένω.

Είναι το πλοίο ξέμπαρκο
κι η θάλασσα μεγάλη
κι αν αντικρύζω κύματα,
δεν ξέρω που θα βγάλει.

Είναι κι εκείνο το κενό
που με κοιτά στα μάτια.
Είν’οι λέξεις σου που γίνανε
ονείρου σκαλοπάτια.

Μα γκρεμίσανε…


Copyright © Δημήτριος Μπονόβας

Έρωτα μου θυμίζει....(της Μαρίας Χατζηδημητρίου)

Το βλέμμα σου μου ξύπνησε έναν κόσμο ξεχασμένο και της καρδιάς τον κτύπο τον σβησμένο. Αστέρια έριξες στον δρόμο τον δικό μου. Να με οδηγούν, μου είπες... Άνοιξες της ψυχής το μάνταλο και μπήκες Καιρό αναζητούσα έναν ίσκιο, κι ήρθες Στα αχνοφώτιστα σοκάκια ήλιο βρήκες Βασιλικούς και δυόσμους φύτεψες, της άνοιξης Μη με ρωτάς γιατί εσένανε ξεχώρισα... Πως να στο πω..., απλά καθώς σε γνώρισα σε άλλη διάσταση έχω βάλει τη ζωή μου να γυρίζει Τώρα σε άλλη τροχιά κινείται και έρωτα θυμίζει... Μαρία Χατζηδημητρίου

Το δικό σου φιλί (της Σοφίας Τανακίδου)

Πώς γιατρεύει

Πώς μαζεύει του κόσμου την πίκρα
Στην καυτή του πνοή
Πώς λυτρώνει
Και τις έγνοιες σκοτώνει

Πώς κυλά στην ψυχή
Σαν το νέκταρ
Πώς κλείνει την πληγή κάθε νύχτα
Που ανοίγεις πάλι εσύ το πρωί

Πώς...
Το δικό σου φιλί
Και φαρμάκι και μέλι
Μπορεί να γενεί
Πώς...
Το δικό σου φιλί
Με λυτρώνει και με πεθαίνει μαζί
Τι παράξενη γλυκιά συνταγή

Σοφία Τανακίδου

Στο τέρμα (της Γεωργίας Κιτσούκη - Βασιλειάδου)

Κοπέλες κάποτε οι μέρες γελούσαν ξέγνοιαστα

Ήρεμες μέσα στη ζωντάνια τους

πως ο χρόνος τους αντέχει

Πέρασαν κι έφυγαν

και ήρθαν κι άλλες

Και η σκυτάλη άλλαζε χέρια

σε μέρες που πάντα βιάζονταν

να μεγαλώσουν...

Έφερναν δώρα, έφερναν πλούτη

σε εμπειρίες, σε γνωριμίες

Φέρνανε κάποτε και δυστυχίες...

Με πλούσια κώμη, όμορφες πάντα

Και τώρα που ο ήλιος λάμπει

μέσα απ τα λιγοστά μαλλιά τους

όμορφες μοιάζουν, γοητεύουν

Η κάθε ώρα πόσο μας μοιάζει

Σαν λιγοστεύουμε, τότε εκτιμούμε

τότε ομορφαίνουμε, κατανοούμε

Η κάθε ώρα, μια ευκαιρία

ο κάθε χρόνος, μια εμπειρία

αλλάζει το μέσα μας στην κάθε πορεία

όποια κι αν είναι η αφετηρία

στο τέρμα γράφεται η ιστορία.

Γεωργία Κιτσούκη-Βασιλειάδου

Στου έρωτα το ψέμα (της Μαρίας Χατζηδημητρίου)

Σφικτά το χέρι μου κρατάς
και νιώθω της ψυχής το καρδιοχτύπι
Το σώμα σου απάνω μου κολλάς 
και κάθε κύτταρο μου σου ανήκει

Όταν γελάς λάμπει ο κόσμος μου,
ένα αστέρι στα μαλλιά φοράς
Όταν πονάς νυχτώνω μόνος μου,
αρκεί εσύ τα άστρα να μετράς

Θεό σε λένε, έρωτα ή φωτιά
σπέρνεις ανέμους, θύελλες θερίζεις
Κι αν όλα γίνουν τώρα πυρκαγιά
εσύ πια τη ζωή μου καθορίζεις

Έψαχνα πάντοτε το άλλο μου μισό
μέσα στης μοίρας τα γραμμένα
Ήρθες και μου έμαθες το μυστικό
να αφήνομαι στου έρωτα το ψέμα 

Μαρία Χατζηδημητρίου

Πάλι απών...... (της Ελένης Ταϊφυριανού)

Πάλι λείπω....
Πάλι απ' την ζωή μου δηλώνω απών....
Πάλι η φαντασία μου φτεροκοπά, σ' άλλους πλανήτες,
σ' άλλους γαλαξίες, σ' άλλους ουρανούς...
Έχω φτερά στους ώμους και πετάω...
Διασχίζω τις πυκνές συστάδες των αστεριών,
περνάω ανάμεσα απο τους αστερισμούς...
Χαιρετάω αμήχανα τα δειλά πεφταστέρια,
μου χαμογελούν και προσπαθούν να μου πιάσουν κουβέντα,
δεν έχω τι να πω.....δεν έχω τι να θυμηθώ.....
Χτυπάει άτσαλα ο παλμός της μνήμης στη φλέβα...
Κι ο ποταμός της αδημονίας,
κατρακυλάει βουερός στους κροτάφους...
Βιάζομαι....τρέχω να προλάβω...τι;;
ξέχασα...δε θυμάμαι.....
Μα θυμάμαι πως βιάζομαι.....
Ναι τη νύχτα....βιάζομαι μη φύγει η νύχτα....
Με τη νύχτα ζώ....στο μαύρο της πετάω...
Στου φεγγαριού την οθόνη
προβάλλονται κάθε βράδυ τα όνειρα μου...
Γι' αυτό βιάζομαι....για το καινούριο όνειρο
που πλάθω στο μυαλό μου...
Αλλά...ακόμα δεν έχω βρεί πρωταγωνιστές...
Ούτε και σενάριο έχω γράψει...
Και τα φώτα της οθόνης ανάψανε...
Πρέπει να βιαστώ,
αλλιώς πάλι κομπάρσος θα είμαι...
Πάλι θύτης και θύμα....του δικού μου ονείρου...

Ελένη Ταϊφυριανού.

ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ (Της Βάγιας Μπαλή)

Κι η μέρα τελειώνει...
Κι η μέρα αρχίζει,
περνάει ο χρόνος,
τα λεπτά δε σωπαίνουν,
επάνω στο δέρμα σκιές
τον ταυτίζουν.

Οι μήνες με όνομα,
χαρακτήρα και θέση,
φορές μας μπερδεύουν,
στον ήλιο τους μέσα,
αρχίζει και βρέχει.

Σε μέρες μουντές, θαμπές,
βροχερές, ο ήλιος προστάτης
νικά και φωτίζει
τις κλειστές τις ψυχές.

Κι ο καιρός προχωράει,
δε μιλά, δε ρωτάει,
ζωές ομορφαίνει και ζωές πολεμάει...

Σαν φτάνεις στο τέλος
άλλης μίας χρονιάς, αγναντεύεις το μέλλον και κοιτάς τα παλιά.

Απολογισμό λεν' πως κάνεις,
απολογισμό στον ειρμό,
να μιλάς μες στο βράδυ
για ό,τι ήταν κακό.

Τα μεγάλα σου "θέλω"
που δεν έγιναν πράξεις,
με τη νέα χρονιά
όλα θες να τ' αλλάξεις...!!!

Απολογισμό λεν' πως κάνεις,
απολογισμό στο "μαζί"
κι όσοι ζούνε πια χώρια
ν' ανταμώσουν μπορεί....

Απολογισμό τώρα κάνω
Θέε μου, σπάει η φωνή,
καθώς δάκρυ μου τρέχει
σε παλιά μου κραυγή....

Βάγια Μπαλή

*ΣΚΟΡΠΙΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ * (της Χρύσας Νικολάκη)

Ο χρόνος που σβήνει
δώρα σου αφήνει,
σκέψεις πολλές,
φευγαλέες ματιές
σε όνειρα, ευχές.

Ο χρόνος που σβήνει
δρόμους σου κλείνει.
και δρόμους ανοίγει...
Όνειρα ψεύτικα
μεμιάς μας τα πνίγει...

Κρατώ περιθώριο
στου χρόνου την σκόνη.
Τα μάτια κλείνω
σ' οτι την ψυχή μου παγώνει.
Όνειρο κάνω στο αληθινό,
παράθυρο ανοίγω
στο πιο φωτεινό.

Στην λήθη βυθίζω
καθε κραυγή,
κρατάω το φως
άσβεστο μες την ψυχή,
βυθίζω το ψέμα και το μιαρό,
κρατάω ανθρώπους
με ήθος αγνό.

Ο χρόνος που σβήνει
μ αγαπη θα κλείσει...
Μ' άστρολουστο όνειρο
που δεν θα λυγίσει...
Θα αντέξει στης ζωής
τον ρυθμό
δεν θα σβήσει,
στο μαύρο κενό.

Χρύσα Νικολάκη  copyright
28.12.2017

Ψιθυρίσματα αγάπης (της Αθανασίας Δαμπολιά)

Ψιθυρίσματα αγάπης
στη καρδιά μου αντιλαλούν
και σκιρτήματα λαχτάρας
στη καρδιά μου πως ηχούν!

Της καρδιάς μου αρμονία
και του πόθου μου ζωή.
Της καρδιάς μου μελωδία
εσύ... η ανάσα! η πνοή!

Αθανασία Δαμπολιά

20-12-2017
Γράφτηκε: 10-4-1998

"ΖΗΤΙΑΝΟΣ" (τής Χρύσας Νικολάκη)

Αγριοπερίστερο η καρδιά σου,
στον απόηχο της μοναξιάς,
σκορπάς τα βήματα σου.
Προσπερνάς οτι σε άγγιξε,
δακρύζεις με το χθές,
ρίχνεις κλεφτές ματιές
σε όμορφες στιγμές...

Στο δάκρυ τ' ουρανού
λυγίζεις και πονας,
όταν βρέχει αστέρια
ψάχνεις περασμένα καλοκαίρια.

Στην άκρη του δρόμου
σιγοπερπατάς
να μην σε αναγνωρίσουν,
δεν θέλεις να μιλάς....

Γύρω σου χαρά, άνθρωποι γιορτινοί,
κι εσυ μες την μουντάδα ψάχνεις την αυγή.
Αναρωτιέσαι που πήγαν οσοι σ αγαπούσαν
το σπίτι το παλιό σου, τα όνειρα πώς ζούσαν...
Και τώρα εχουν σβήσει...μένεις μοναχός,
στην άκρη του δρόμου γέρνεις βρώμικος, σκυφτός.

Όλα αλλάζουν σκέφτεσαι μεμιάς ..
Χθες ησουν χαρούμενος. Είχες σπίτι και τροφή...είχες αγάπη ειχες θαλπωρή.
Τωρα άδειος, λειψός και μοναχός...στέκεσαι μονάχος προσκυνώντας τον Σταυρό.

Το μόνο που θελεις είναι μια ελπίδα....να σβήσει τη θλίψη...να τελειώσει η καταιγίδα.
Να νοιώσεις άνθρωπος άλλη μια φορά...μόνο αυτο ζητάει η φτωχή σου η καρδιά...

Χρύσα Νικολάκη
4.1.2018

ΒΡΟΧΙΝΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ (του Ντίνου Γλαρού)

[από τη συλλογή ΣΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ ΤΗΝ ΑΚΡΗ (ποιήματα 1997-2017)]

Τα έσβησε όλα απόψε
η βροχή
όπως με ορμή ξεπλένει τους δρόμους
έτσι ξεπλένει και την καρδιά μου
από το βάρος που την πιέζει,
καταπίνει μεμιάς
την κούραση της σημερινής μέρας
τις υποχρεώσεις της αυριανής.
Μία ομίχλη από σταγόνες
εξαφανίζει τα τσιμεντένια βουνά
το βουητό των αυτοκινήτων
την ανασφάλεια από τα πρόσωπα των ανθρώπων
τις χιλιάδες μοναξιές αυτής της πόλης,
καθένας μας
είναι και μια μοναξιά.

Εγκλωβισμένοι
στο κυνήγι του χρήματος
σπαταλάμε τις πολύτιμες στιγμές μας
κι όταν κοιτάξουμε πίσω
ανακαλύπτουμε ότι όλα αυτά τα χρόνια
δεν προλάβαμε
να πάρουμε τηλέφωνο ένα φίλο
να χαρούμε μια αγκαλιά
να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας.
Ξεχάσαμε
να λέμε καλημέρα
ξεχάσαμε πώς είναι
να αφήνεις το βλέμμα σου να χάνεται
στο γαλάζιο
να αφήνεις τη σκέψη σου να βυθίζεται
στο ρίγος της γνώσης
ξεχάσαμε την καταγωγή μας.
Πώς απομακρυνθήκαμε τόσο
από το θρόισμα ενός δέντρου;

Μαζί με το ουράνιο νερό
ήρθε και μια λήθη
γλυκιά σαν μεθύσι
να παγώσει, για λίγο, το χρόνο
να σταματήσουν όλα
για να ακούγεται μόνο
το βρόχινο τραγούδι.

Ντίνος Γλαρός του Ιωάννη

Νοέμβρης-Δεκέμβρης 2004

"ΟΡΚΟΣ" (της Χρύσας Νικολάκη)

Τις νύχτες που πέφτουνε τ' αστέρια
μια ευχή θα κάνω στο Θεό
το άστρο το δικό μας να μη σβήσει
να μείνει για πάντα αληθινό.

Τις νύχτες που πέφτουνε τ' αστέρια,
θα ψάλλω ύμνο χερουβικό,
τ' αστέρια να στρώσουν στα όνειρα μας
πάχνη απ το φως το αγγελικό.

Τις νύχτες που πέφτουνε τ' αστέρια,
θα ορθώσω ως το στερέωμα ψηλά
μια σκάλα απο τα φιλιά μας,
να σμίξουν με του Έρωτα τα φτερά.

Τις νύχτες που πέφτουνε τ' αστέρια
θα βάψω την ουράνια σκέπη, πορφυρή,
θα κλέψω αίμα απο την καρδιά σου
να το σμίξω με την δική μου την ψυχή.

Και σαν το στερέωμα αντικρίσει
την δική μας αγάπη θα δακρύσει
ο ήλιος μεμιάς του θα λυγίσει...
τις ακτίνες στο φεγγάρι θα χαρίσει.

Ήλιος και φεγγάρι ζευγαρωμένα
σ' εναν εξαίσιο χορό μυσταγωγικό ,
η μέρα κι η νύχτα σαστισμένα
απ' τον δικο μας οίστρο ερωτικό.

Χρύσα Νικολάκη
13.12.2017

~ ΠΑΘΟΣ ~ (της Αθανασίας Δαμπολιά)

Μες στα σεντόνια σου κυλίστηκα....
αγάπης, πόθου και λατρείας !
Κι ένιωσα ρίγος που σε φίλησα...
μέσα στα χέρια σου λαγνεία !

Τα σώματά μας εκτοξεύτηκαν....
στου πάθους την ορμή !
Γίναμε λιώμα.... εκτέθηκαν...
στου έρωτα την ηδονή !

Ω έρωτα ! Καυτό μου πάθος !
Λάβα ! που καις τα σωθικά.....
Πόθε ! γλυκέ κι ας είσαι λάθος.....
που ταξιδεύεις τα κορμιά.

Αθανασία Δαμπολιά

5-1-2018

Η λέξη είναι …(του Ντίνου Γλαρού)

Επικίνδυνες λέξεις
τρομάζουν τον τόπο
και το χρόνο
αν άκαιρα ή άτοπα
ειπωθούν.
Όμως η λέξη
είναι λέξη
δε γνωρίζει
από τόπους και χρόνους.
Η λέξη είναι
για να ακούγεται …
κι όχι για να εξατμίζεται
σαν άσκοπη αύρα
σε μιας σιωπής
το δειλό καταπέτασμα.
Η λέξη είναι
ουρλιαχτό μέσ’ στο χάος …
σκουριασμένο στιλέτο
στην καρδιά της συνείδησης.
Η λέξη είναι
της ανάγκης το ξύπνημα …
σε αλήθειας νερό
βαφτισμένη
ανθίζει καρπούς
με αγκάθια,
ενοχλεί
το μοιραίο της χάδι
ερινύας μομφή
το φιλί της
αδιάκοπος ρους
η αγάπη της …

Ντίνος Γλαρός του Ιωάννη

Δημοσίευση 30-11-2017

ΚΟΚΚΙΝΟ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟ ΜΟΥ (του Ντίνου Γλαρού)

Κόκκινο τριαντάφυλλό μου
κόκκινο σαν τη φωθιά
ποιο να είν’ το μερδικό μου 
απ’ τσ’ αγάπης τη χαρά;

Άσπρο μου γαρουφαλάκι
λυγερή μου λεμονιά
μια στιγμή στο αεράκι
η γλυκιά σας ευωδιά.

Αχ τα έμορφα περνάνε
και τα νειάτα δε βαστούν
σαν πουλιά μακριά πετάνε
γι’ άλλα μέρη ξεκινούν,
σαν πουλιά μακριά πετάνε
κι άλλοι για να τα χαρούν.

Ντίνος Γλαρός του Ιωάννη

Δημοσίευση 31-12-2017

Παιδί του ήλιου...(της Σοφίας Τανακίδου)

Στην κόλαση μέσα βρέθηκα
μία αδυσώπητη σκληρή βραδιά.
Μα εγώ παιδί του ήλιου ήμουνα
η κόλαση γιατί να με λυγίσει;

Στον πάτο εκεί
ολόρθος στάθηκα
Μα πάτο ήξερα δεν έχει...
Σε τι πατούσα;

Κουφάρια από ανθρώπους
που συνάντησα μες τη ζωή
όταν τη σεργιανούσα.
Ανθρώπους που ποτέ δε νοιάστηκαν.
Με πλήγωσαν με πράξεις
και με λόγια...
Τώρα εγώ απάνω τους πατούσα..

Σταμάτησα ευθύς..
Και άλλαξα το βάδισμα
Ανάλαφρα κινήθηκα
μην τα διαλύσω
τα κουφάρια τους....
Έσκυψα και τα άγγιξα
την μαύρη την ψυχή τους
να φιλήσω...

Κι άξαφνα έτρεξαν
Μαύροι άγγελοι
Με πέταξαν ...
Από την κόλαση απέξω...

Μα πρόλαβα...
Κατάφερα να σκύψω στο κορμί σου
και να σου ψιθυρίσω...
(Ναι σε εσένα που με έστειλες
στην κόλαση)
- Όσες φορές και να με στείλεις
Τόσες θα βρω τον τρόπο
να γυρίσω πίσω..

Γιατί....
Παιδί του ήλιου είμαι εγώ.
Ο ήλιος δε με έκαψε ποτέ
Η κόλαση γιατί να με λυγίσει;

Σοφία Τανακιδου

Από την ποιητική συλλογή "Τριλογία ψυχής"

ΤΟΥ ΣΥΖΥΓΟΥ ΝΑΥΤΙΚΟΥ (του Ντίνου Γλαρού)

[από τη συλλογή ΟΥΡΆ ΑΠΟ ΠΑΓΩΝΙ (ποιήματα για παιδιά)]

Στο Γιώργο ‘’Αθερινό’’

Πάμε για μπάνιο στο Καλαμάκι
βάλε μια φούστα κι ένα μπλουζάκι,
πάρε μαζί μας τ’ Αγγελικάκι
για να κλουμπήσουμε(1) μέσ’ στο νεράκι.

Για τη γυναίκα και για την κόρη
μέρα και νύχτα σ’ ένα βαπόρι,
όλο δουλεύω μέσ’ στο αλάτι
ρε πόσο δύσκολη είν’ η αγάπη!

Έρχεται τώρα κι άλλο παιδάκι
γειά σου γυναίκα, γειά σου σπιτάκι
ένα θα γίνω με το καράβι
κι είναι σαράβαλο, είναι ρημάδι.

Άντε και όλα τούτα σα φτάσω
μ’ένα φιλί σου θα τα ξεχάσω,
με τη γυναίκα, τρία παιδάκια
πάμε για μπάνιο και για ουζάκια.

Ντίνος Γλαρός του Ιωάννη

(1) κλουμπήσουμε: κολυμπήσουμε

Ιούνης 2001

ΘΥΣΙΑ (της Βάγιας Μπαλή)

Ξεδίψασε η νύχτα πάνω στο αχόρταγο σώμα σου.
Αστέρια σου κάρφωσε
κι ένα φεγγάρι στα μάτια 
σου φόρεσε, να λάμπουν στο σκοτάδι της.
Σε έδωσε θυσία έπειτα στης μέρας το γύρισμα και της πρόφτασε
πως της άνηκες... Θυσία...
Που να το ήξερες όταν αφηνόσουν με τέτοια ζέση...
"Θυσία", μονολογείς ξέπνοα κι ένας ήλιος τυφλώνει στα μάτια
το φεγγάρι σου...
Άσπρο χιτώνα νομίζεις πως φοράς κι ας είναι η πετσέτα
που άτσαλα πέφτει
στο υγρό πάτωμα.
Κάτω από το νερό αφήνεσαι
κι επιτρέπεις στις σταγόνες
που πέφτουν με ορμή
να σε κάνουν δικιά τους...
Θυσία είπαμε, όχι αστεία...
Έπρεπε να κρύψουν τη χθεσινή νύχτα από πάνω σου
κι ας της ανήκεις....
Το σώμα μουδιάζει. Η κάθαρση ήταν χθες... Δεν ήταν το νερό που έτρεχε με δύναμη.
"Θυσία" είπαμε... Όχι αστεία...

 Βάγια Μπαλή