"ΖΗΤΙΑΝΟΣ" (τής Χρύσας Νικολάκη)

Αγριοπερίστερο η καρδιά σου,
στον απόηχο της μοναξιάς,
σκορπάς τα βήματα σου.
Προσπερνάς οτι σε άγγιξε,
δακρύζεις με το χθές,
ρίχνεις κλεφτές ματιές
σε όμορφες στιγμές...

Στο δάκρυ τ' ουρανού
λυγίζεις και πονας,
όταν βρέχει αστέρια
ψάχνεις περασμένα καλοκαίρια.

Στην άκρη του δρόμου
σιγοπερπατάς
να μην σε αναγνωρίσουν,
δεν θέλεις να μιλάς....

Γύρω σου χαρά, άνθρωποι γιορτινοί,
κι εσυ μες την μουντάδα ψάχνεις την αυγή.
Αναρωτιέσαι που πήγαν οσοι σ αγαπούσαν
το σπίτι το παλιό σου, τα όνειρα πώς ζούσαν...
Και τώρα εχουν σβήσει...μένεις μοναχός,
στην άκρη του δρόμου γέρνεις βρώμικος, σκυφτός.

Όλα αλλάζουν σκέφτεσαι μεμιάς ..
Χθες ησουν χαρούμενος. Είχες σπίτι και τροφή...είχες αγάπη ειχες θαλπωρή.
Τωρα άδειος, λειψός και μοναχός...στέκεσαι μονάχος προσκυνώντας τον Σταυρό.

Το μόνο που θελεις είναι μια ελπίδα....να σβήσει τη θλίψη...να τελειώσει η καταιγίδα.
Να νοιώσεις άνθρωπος άλλη μια φορά...μόνο αυτο ζητάει η φτωχή σου η καρδιά...

Χρύσα Νικολάκη
4.1.2018