Παιδί του ήλιου...(της Σοφίας Τανακίδου)

Στην κόλαση μέσα βρέθηκα
μία αδυσώπητη σκληρή βραδιά.
Μα εγώ παιδί του ήλιου ήμουνα
η κόλαση γιατί να με λυγίσει;

Στον πάτο εκεί
ολόρθος στάθηκα
Μα πάτο ήξερα δεν έχει...
Σε τι πατούσα;

Κουφάρια από ανθρώπους
που συνάντησα μες τη ζωή
όταν τη σεργιανούσα.
Ανθρώπους που ποτέ δε νοιάστηκαν.
Με πλήγωσαν με πράξεις
και με λόγια...
Τώρα εγώ απάνω τους πατούσα..

Σταμάτησα ευθύς..
Και άλλαξα το βάδισμα
Ανάλαφρα κινήθηκα
μην τα διαλύσω
τα κουφάρια τους....
Έσκυψα και τα άγγιξα
την μαύρη την ψυχή τους
να φιλήσω...

Κι άξαφνα έτρεξαν
Μαύροι άγγελοι
Με πέταξαν ...
Από την κόλαση απέξω...

Μα πρόλαβα...
Κατάφερα να σκύψω στο κορμί σου
και να σου ψιθυρίσω...
(Ναι σε εσένα που με έστειλες
στην κόλαση)
- Όσες φορές και να με στείλεις
Τόσες θα βρω τον τρόπο
να γυρίσω πίσω..

Γιατί....
Παιδί του ήλιου είμαι εγώ.
Ο ήλιος δε με έκαψε ποτέ
Η κόλαση γιατί να με λυγίσει;

Σοφία Τανακιδου

Από την ποιητική συλλογή "Τριλογία ψυχής"