Αισθάνομαι την Άνοιξη που έφυγε
σαν ένα παράξενο λεκέ στην ψυχή
που κανείς δεν μπορεί να καθαρίσει
ενίοτε θέλω να πιστεύω
πως δεν θα ξανάρθει λερωμένη
άφησε πολλές ανύποπτες στιγμές
Σήμερα που αλλάζει η εποχή
μια ανανεωμένη θέρμη
γεμίζει την καρδιά μου ελπίδες
κάθομαι στην ριγέ πολυθρόνα
στην μεγάλη τζαμαρία του σπιτιού
Ήλιος ξεπηδάει από τα αμίλητα
σύννεφα του ουρανού
κλείνω τα μάτια στην πορφυρή λάμψη του
ραγδαία πλημμυρίζω πικρές μνήμες
ντραντάζεται ασυναίσθητα το σώμα μου
ανατρίχιασα για όλες τις πρωτόγνωρες
εικόνες που ζήσαμε με πόνο και φόβο
που ρίζωσαν σαν δέντρα εντός μας
Βλέπω το καλοκαίρι κρεμασμένος
στα αλμυρίκια στην ακροθαλασσιά
ανοίγω νωχελικά τα φλέβαρα
ακούω την φωνή μου δυνατά
να ηχεί στ' αυτιά μου
Να μην ζήσουμε άλλους δαίμονες
καλοκαιράκι μου
σε θέλω όπως ήσουν
πάντα δικό μου
Γεωργία Δεμπερδεμιδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου