ΠΑΡΟΡΜΗΣΗ (της Νέλλης Κουμεντάκη)

Ήθελα να' μαι το ταξίδεμα

στη σκέψη σου, το νόημα στις 

λέξεις σου, το χρώμα της φωνής σου

τ' άγγιγμα στο  φιλί σου!

Του ονείρου σου αναζήτηση

παροξυσμός ξενύχτι, τη ζεστασιά σου

ν' ένιωθα στο στεναγμό που αφήνεις!

Να' μουν η αναζήτηση εκείνη

των χειλιών σου, κι ο έρωτας που

θα 'θελες  ο παρορμητικός σου!

Ήθελα να ' μουν τ' άρωμα

που βάζεις στο κορμί σου ένα σου

απ' τα κύτταρα να' μαι πάντα μαζί σου!

Μια απ' τις αισθήσεις σου

να' μουν στο  κορμί σου της νύχτας σου

νανούρισμα, οι νότες οι μεθυστικές

γαλήνη στη ψυχή σου!

Να αφεθώ στον ώμο σου

σαν φαντασίωσή σου, του πάθους σου

να' μαι άγγιγμα να βυθιστώ μαζί σου!

Κι αν είμαι το ταξίδεμα

του έρωτά σου ο πόθος θα σαι κι εσύ

ο ήλιος μου που κρύβω μες το κόρφο!

Νέλλη Κουμεντάκη

"Σημαδεμένα σεντόνια" (της Βικης Μπάλλου)

Με παίδεψε,τούτη τη νύχτα, το χαρτί.

Στέκει μπροστά μου

–σεντόνι ολόλευκο

κι αναμένει μαύρα σημάδια

πλασμένα απ’ τα δικά μου χέρια.

Μα αυτά στέκουν αμήχανα σιμά του.

Γυμνά· ταλαντευόμενα· ανήξερα.

Δεν μπορούν να γράψουν, απόψε.

Ίσως πάλι, να μπορούν, μα να μη θέλουν.

Για φαντάσου!

Τούτα τα δάχτυλα,

που μόνο πνιγμένα σε μελάνι ανασαίνουν·

τούτα τα χέρια,

που ζουν, για να γεννάνε λέξεις,

αυτό το βράδυ

αρνούνται την ίδια τους την ύπαρξη.

Τι τα κρατάει άραγε,

φυλακισμένα στα δεσμά τους;

Ίσως η παγωνιά·

έβαλε κρύο

– και τούτα καίνε.

Ίσως ο κόσμος·

τη μια ασφυκτικά στενός για τόσα λόγια,

την άλλη απέραντος, για να λεχθεί με λέξεις.

Ίσως οι θύμησες·

ερμητικές, αβάσταχτες

– κι αυτά μονάχα δύο.

Ίσως οι άνθρωποι·

παρουσίες κι απουσίες 

– πληγές και χτυπήματα.

Ίσως ευθύνεσαι κι εσύ,

που κατοικείς ακόμα εντός τους.

Αθόρυβα

– μα είσαι εκεί·

διακριτικά

– μα υπάρχεις.

Τι άλλο να γράψουν τ’ άμοιρα για σένα;

Προβλέψιμες γίνονται

οι φράσεις  που σου αφιερώνουν.

Κι εσύ δεν τους χαρίζεις

ούτε μια ματιά σου

– ή μήπως όχι;

Άραγε, με διαβάζεις ακόμα;

Άραγε, με διάβασες αληθινά ποτέ σου;

Το χαρτί με κοιτάζει κυνικά.

Γελώ

και κουνάω πέρα δώθε το κεφάλι.

Δες –  πάλι για σένα γράφω.

Κοινότυπη κατάντησα.

Τικ τακ.

Μια ζωή ψιθυρίζει πώς τίποτα δεν σταματά·

τα πάντα συνεχίζουν.

Μάλλον ο ψίθυρος νικά.

Δες·

ακόμα κι απόψε,

οι παλάμες μου

μάνες καινούργιων συλλαβών.

Βικη Μπάλλου

ΖΗΤΩ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΠΟΘΩ (της Φιλαρετης Βυζαντίου)

Στο βυσσινί χαλί

πεσμένη μια λέξη

Ανάβω το ηλεκτρικό φως

Ιμιτασιόν παραμερισμός του σκότους

Μου λείπει μια κλωστή 

από την πλεξούδα της Κλωθούς

και ένα ποίημα 

από το καλάθι της Σαπφούς

Δεν θα με συντρίψει η απώλεια

Ανθισμένη στο μπαλκόνι ακόμη

η γαρδένια 

Πετάει νέα φύλλα  η καρδιά 

εν αναμονή του χειμώνος

Στο βλοσυρό φρύδι του

αναπαύεται ήσυχα

ο ένδον στοχασμός μου

Διατελώ ευγνώμων 

στο λευκό

Μόνη στο δωμάτιο 

αναμένω 

Δεν ξέρω τί

Μα μου λείπει απίστευτα πολύ

Ζητώ αυτό που ποθώ

Νά 'ναι το χλωμό τριαντάφυλλο

η κρύπτη του;

Ευωδιάζουν τα μάτια μου αίφνης

Μυροβλύζουν και τα ανθρώπινα δάκρυα;

Η νύχτα είναι εδώ

Εσύ  αόρατος νυμφίος

Τα κουφέτα της αγάπης

λειώνουν 

στο ερωτευμένο μας στόμα

Μην σβήνεις τα αποτυπώματα 

του γλυκασμού της...

Φιλαρέτη Βυζαντίου

[ Φ.Β. 020011016   ''ΜΙΚΡΑ ΕΠΙΠΟΘΙΑ''  2019-2020]

Ύπαρξη (της Εύας Μήλιου)

Η καρδιά κτυπά μακριά και έξω απ' το σώμα μου,

σαν ν'αποχαιρετά με ένα αντίο,

την κακόμορφη πραγματικότητα.

Γίνομαι αγέρας για να απαλύνω τους χτύπους

της καρδιάς και τους ρυθμούς της άχρωμης ζωής μου.

Γελάει ο ουρανός σαν να περιγελά τα συναισθήματά μου.

Την θύελλα της ψυχής μου.

Την κάθιδρη προσπάθεια για την μη υποδούλωσή μου,στην μοίρα μου.

Τα βήματά μου με φέρνουν κατευθείαν μέσα 

στον πόνο μου...

Αδυνατώ να του κρυφτώ.

Αντικρύζω τις λεωφόρους που ανοίγονται 

μπροστά μου και γίνομαι μόνο μια μικρή κουκίδα

στην ατέρμονη γραμμή της ζωής.

Γίνομαι καταρράκτης για να πνίξω μέσα του 

την εντροπή μου,την μοναξιά μου,την μελαγχολία μου.

Γίνομαι ρυθμός για να εξαφανίσω τον ρόγχο 

της αβεβαιότητάς  μου.

Η ύπαρξή μου κρέμεται από την πιο ευαίσθητη κλωστή της θέλησής μου.

Η καρδιά μου κτυπά δυνατά επιστρέφοντας στη καλόδεχτη αγκαλιά της ύπαρξής μου.

Εύα Μήλιου

Ωκυτοκίνη (της Στέλλας Λουίζας Κατσαμπή)

 Οι άνθρωποι του δράματος σε δηλητηριώδη σιρόπια φράουλα εθίζονται 

500mg ωκυτοκίνης για να σκληρύνει η αντοχή στα καθημερινά τους θέατρα. 

Της απώλειας την επίγευση δεν βρίσκουν ποτέ λυρική.

Ποτέ βλαβερότερη από τη μοναξιά η θλίψη.

Στην απεξάρτηση φυλάγονται από πουλιά πτωματοφάγα, αυτά που τρέφονται με τους γλυκείς χυμούς όσων τον έρωτα ακατέργαστα βιώνουν.

Η θεραπεία ολοκληρώνεται,

κι αυτοί ακόμη να μάθουν ν' αγαπιούνται, 

να νιώσουν επιτέλους ασφαλείς,

και 

διψασμένα τα όρνεα 

πλησιάζουνε ξανά

Στέλλα Λουίζα Κατσαμπή

Σπορά του μέλλοντος (του Λευτέρη Ελευθερίου)

Σ' ενα τόσο μικρό αλώνι, 

πώς χωράν τόσοι ασύδωτοι.

Πώς χωράει τόση κακία, 

τόση μοχθηρία και τόσος πόνος.

Πότε θα φυσήξουν 

οι πέντε άνεμοι-οι γνωστικοί

τα στάρια τα χρυσά 

της αρετής 

για να λιχνίσουμε 

κάτω από τα βλέφαρα 

του Ήλιου...

Σπορά του μέλλοντος

τρισεύγενη 

να αποθηκεύσουμε και 

μία ρίζα ουρανό.

Τα χωράφια της καρδιάς μας

να σπείρουμε.

Με τις ανάσες 

των λευκών περιστεριών

να τα δροσίσουμε.

Και με την ψυχή μας

να τα κορφολογήσουμε...

Θεός κριτής 

μια μέρα θα θερίσει.

Με τον καιρό

Θα δείς

το δάσος του ελαιώνα

πάλι

Θα καρπίσει.

Λευτέρης Ελευθερίου

Το κλειδί (της Μαρίας Κουτούση)

Ποιητή,

η ποίησή σου ένα μικρό άγγιγμα

στο άπειρο κάλλος

στην άπειρη σοφία.

Ένα μικρό ψήγμα αέναου φωτός...

Μια ελάχιστη απόπειρα

έκφρασης άρρητου λόγου.

Ποιητή,

η ποίησή σου μια μαρμαρυγή

στο χάος.

Μια στιγμιαία αναλαμπή

του αιώνιου

στης ψυχής σου το κάτοπτρο.

Ποιητή,

τι έχεις που δεν έλαβες;

Ποια έμπνευση χωρίς πηγή;

Ποιο θρόισμα χωρίς τον άνεμο;

Ποιος φλοίσβος χωρίς τη θάλασσα;

Ποιος ίσκιος χωρίς το φως;

Ποιητή, 

Σε γέννησε η Ποίηση,

η άναρχη και ατελευτητη...

Ένα μικρό κλειδί σου χάρισε

την πόρτα της καρδιάς ν' ανοίξεις

για να μπει το φως...

Ένα μικρό βιολί

τις νότες που σου στέλνει ο ουρανός

να παίξεις.

Μαρία Κουτούση

Της Γης και του Ουρανού (μελλοντική έκδοση)

Α Γ Ά Π Η (της Άννας Βαρδάκη)

 

Αγάπη είναι σαν τον ήλιο που λιώνει τον πάγο...

….είναι η σιγουριά που κάνει τα πάντα να φαίνονται εντάξει...

….είναι το γέλιο σου που αντηχεί για ώρες στο μυαλό μου ενώ βρίσκομαι στη δουλειά

...

…..είναι η μυρωδιά σου που χορεύει στο μαξιλάρι μου...

…..είναι η γεύση σου που ζει στη γλώσσα μου...

…..είναι η φωνή σου που ηχεί σαν απαλό αεράκι...

…..είναι η συγκλονιστική συνειδητοποίηση πως, όλα τα αγαπημένα μου τραγούδια , μιλούν για ΣΈΝΑ....

… είναι η διαπίστωση πως, όταν κόβεσαι ΕΣΎ, ματώνω ΕΓΏ...

Άννα Βαρδάκη

"Αγρυπνίας Σελίδες"

Τα Φώτα Θα Κλείσουν..! (της Σοφίας Σταθαρου)

" Πόση υπομονή πρέπει να κάνω; Γελάω, ενώ μέσα μου κλαίω, πονάω, υποφέρω. Θέλω να.."

- Τα φώτα θα κλείσουν σε δέκα λεπτά. Όλοι να μεταφερθείτε στα κρεβάτια σας. Θα ακολουθήσει έλεγχος.

" Θα μείνω μόνος στο σκοτάδι ξανά. Πρέπει να συνεχίσω να γράφω τις σκέψεις μου. Δεν ξέρω όμως τι ακριβώς ήθελα να γράψω. Τόσα φάρμακα, τόσες σκέψεις, όλα είναι τόσο θολά στο μυαλό μου. Νομίζω ότι και εγώ ο ίδιος είμαι θολός , ξεθωριάζει η όψη μου, το χαμόγελο μου, η σκέψη μου. "

-  Έχετε πέντε λεπτά ακόμη. Τα φώτα θα κλείσουν και θα ακολουθήσει έλεγχος. Σε περίπτωση που δεν είστε στο κρεβάτι σας, θα μεταφερθείτε στην απομόνωση. Τελευταία προειδοποίηση, πέντε λεπτά ακόμη.

" Πέντε λεπτά ακόμη και μετά θα μείνω μόνος στο σκοτάδι μου. Στην αρχή με φόβισε, αλλά σιγά σιγά άρχισα να το αγαπάω και συμβιβάστηκα με αυτό. Ανακάλυψα πως είναι κομμάτι του εαυτού μου, είναι αυτό που με κάνει να δυνατό και συγχρόνως είναι η αδυναμία μου. Εδώ μέσα με βοήθησαν να το αγκαλιάσω, να δω ποιος ακριβώς είμαι, να γίνω αυτό που είμαι σήμερα. Άρχισα να μετράω αντίστροφα μέχρι να έρθει το σκοτάδι. 10, 9, 8, 7, 6, 5, 4, 3, 2, 1..!

Καλώς ήρθες σκοτάδι μου. Έχω μόνο λίγα λεπτά μέχρι να έρθει ο έλεγχος, λίγα λεπτά μέχρι να γίνω ελεύθερος ξανά. Ψάχνω μέσα στο σκοτάδι το σεντόνι που τόσα χρόνια με σκεπάζει όταν κρυώνω. Πλέον δεν το χρειάζομαι, δεν θα νιώσω κρύο ξανά.

Ψηλαφίζω μέσα στο δωμάτιο που με φιλοξενεί τόσο καιρό, στο δωμάτιο που με είδε να κλαίω, να πονάω, να γελάω, να υποφέρω. Έπιασα την καρέκλα που πάνω σε αυτή κάθομαι και γράφω τις σκέψεις, και τους φόβους μου. Ανέβηκα στο γραφείο που ακουμπάω το τετράδιο μου που έχει μουσκέψει από τα δάκρυα μου, τέντωσα τα χέρια μου και έπιασα την λάμπα που το φως της, μου πονάει τα μάτια, που μου δείχνει τις πληγές στο σώμα μου, που με βγάζει βίαια από τα σκοτάδια μου. Αυτή την λάμπα επέλεξα να δέσω το σεντόνι μου ώστε να γίνω ζωντανός ξανά. Να μπορέσω να γλιτώσω από το φως μου, από το σκοτάδι μου. Να γλιτώσω από την φυλακή μου που κάποιος την ονόμασε ψυχιατρείο..!"

Σοφία Σταθαρου

" ΆΝΘΡΩΠΟΙ ΑΠΑΝΘΡΩΠΟΙ" (της Βασιλικής Νάκου)

Άνθρωποι που την καρδιά μου 

πλήγωσαν

Άνθρωποι που τη ψυχή μου 

σκότωσαν

Εσείς άνθρωποι που το κορμί μου κατακρεουργήσατε.

Ποιος λέω ποιος το δικαίωμα αυτό 

σας έδωσε ρωτώ;

Κοιτώ ψηλά στον ουρανό 

και τον Θεό ένα πράγμα μόνο ρωτώ.

Άκου θεέ μου τούτη τη γυνή 

που με πόνο σε καλεί.

Άκου και πες μου εσύ 

Γιατί;

Γιατί επέτρεψες αυτό να συμβεί;

Πόνος στη ψυχή

το κορμί κάθαρση ζητά

αθώα να νιώσω ξανά.

Βασιλική Νάκου

"Σκέψου.." (του Νίκου Βαρδάκα)

Σκέψου να ήμασταν ουρανός.

Να αγγίζαμε το άπειρο, σαν στίχος μικρός.

Σκέψου να αφαιρούσαμε το σκοτάδι,

απο της μέρας την θλίψη.

Να γιορτάζαμε σαν πουλιά,

σε μια πτήση πάνω απο λίμνη.

Να μιλάμε σιωπηλοί,

και να είμαστε αντίκρυ.

Σαν εικόνες σε σπασμένο δάκρυ

Σκέψου να ήμασταν η αφορμή.

Να ταξιδεύει η αγάπη, πάνω απ' την γη.

Νίκος Βαρδάκας

Άτιτλο (του Δημήτρη Δημητριάδη)

 Δεν έβαζα πουλιά στα 

ποιήματα

Ξαφνικά έφευγαν 

Ούτε πρόσωπα που ήθελαν να

μιλήσουν

Οι διάλογοι δεν οδηγούν πουθενά.

Δημήτρης Δημητριάδης

Μην χαθείς.. (της Λιλης Βασιλάκη)

Αφιερωμένο σε όλους τους ερωτευμένους, 

που ζουν το όνειρο της Αγάπης και το κρατούν 

βαθιά στην καρδιά τους σαν κόρη οφθαλμού...

Τι ομορφότερο στη ζωή! 

Εάν έχετε μια τέτοια Αγάπη, μην τη χάσετε!

 

 

 

Μην χαθείς... ποτέ μη χαθεί αυτή η αγάπη!! 

Μην συρθεί στου χρόνου τα αλύτρωτα βάθη, 

στου κόσμου τα διάσελα, σε ανοίκεια άκρη...

Μην πνιγεί σαν λυγμός μες σε ασύμβατα λάθη... 

 

Αν θες να είσαι σύννεφο, μη στέργεις μακριά μου, 

ρίξε το νάμα σου βροχή να θρέφω την καρδιά μου... 

Αν είσαι πάλι κύμα βουερό, μην σβήσεις σ' ακρογιάλι, 

θέλω να βαπτιστείς σε έρωτα, ζωή με όλα της τα κάλλη... 

 

Αν είσ' αγέρας, μην βιαστείς να στρέψεις τη μορφή σου, 

να γίνεις ο χιτώνας μου, να νιώθω την αφή σου... 

Θέλω να είσαι ο όρθρος μου, ναός, η εκκλησιά μου, 

κάθε αυγή και δειλινό να είσαι η ανασεμιά μου... 

 

Σ' αγάπησα σε μια στιγμή, σαν είδα τη ματιά σου

κι είναι δική μου πια η γη, σαν μπήκα στην καρδιά σου... 

Εγινα, εσύ, εγώ, κι εσύ γιορτή για μένα, 

με λόγια άπαρτα του νου από καρδιάς γραμμένα... 

 

Ω, πόσο σ' αγαπώ, στο μαρτυρώ με τις αισθήσεις, 

θαρρώ πως πλάι σου πετώ, σαν να 'χω παραισθήσεις!! 

Γιατι 'σαι ο ίδιος όνειρο, το πέταγμα του νου μου,

μιας ουτοπίας ζωγραφιά του άλο(γ)ου λογισμού μου...

 

Κι όμως, είσαι η αλήθεια μου, ο πόθος μου στις φλέβες, 

είσαι η βροχή που πότισες τις άνυδρές μου στέπες. 

Θα είμαι δέντρο και ανθός, καρπούς θα σε φιλεύω 

και με τη σμίλη της καρδιάς αγάπη θα σμιλεύω... 

 

Ποτέ μην γίνεις κεραυνός, απάτη, καταιγίδα, 

ούτε σιωπή, ούτε ρωγμή, μες την καρδιά ρυτίδα...

Μαζί με σένανε ποθώ, την ίδια να 'χουμε πατρίδα,

να πλέω μες στα μάτια σου, την γαλανή κοιτίδα... 

 

Λιλη Βασιλάκη

"οταν χορεύει η καρδιά"

Στο σκοτάδι της νύχτας (της Λένας Σαρή)

Περιστρέφομαι

γύρω απο τον εαυτό μου.

 

Μες το σκοτάδι της νύχτας

απούσες οι επαφές.

 

Έρμαιο της φαντασίας μου είμαι.

 

Οι όρκοι για αιώνια αγάπη δεν ισχύουν πιά.

 

Δυο κορμιά λικνίζονται

στο χορό του έρωτα.

 

Μα μόνο σκέψεις είναι.

 

Κι εγώ στο μεσονύχτιο 

γράφω ποιήματα.

 

Μαζί σου να τα μοιραστώ

μαζί σου να τα ζήσω

Λένα Σαρή

ΥΠΟ ΤΟΝ ΟΡΟΝ (του Λάμπρου Βασιλειάδη)

Σεμνά.

Δε σε χαρακτηρίζει το πομπώδες'

το ύφος

τ' ορειχάλκινο

επέδραμε

στις στέπες του θρασύδειλου

σα Δον Κιχώτης

των φτωχών

επεξηγήσεων.

 

Στρατηγική υποκρισίας.

 

Βρίθει το πλήθος των ζητιάνων

της εκτίμησης'

"ό,τι έχετε ευχαρίστηση".

Οίκτο να δώσω,

συγκατάβαση θυμού;

Ευχή να κάνω;

Προσευχή;

Ν' αδιαφορήσω;

Όχι, ποτέ μου αβασάνιστα

δεν πρόσφερα την εύνοια,

τις τύψεις του φιλάνθρωπου,

του δήθεν Σαμαρείτη,

του "κάνε το καλό και ρίξτο στο γιαλό"

δε ζήλεψα'

λυπάμαι.

 

Τα πάντα ρεί,

όταν η φύση λειτουργεί 

σα φύση.

Το στάσιμο

δε γίνεται αναστάσιμο

χωρίς καμμιά θυσία.

 

Σεμνά.

Σεμνά

ό,τι βασίζεται,

ό,τι απομυθοποιείται,

υπό τον όρον

να σ' ακολουθεί

κι η σκιά σου.

 

Λάμπρος Βασιλειαδης

Διαυγής Αντίδραση

εκδόσεις ΣΑΒΒΑΛΑΣ 2000

Θυμήσου...(της Ελένης Ταϊφυριανου)

 

Λυπάμαι

Μα δεν μπορώ να μη θυμάμαι

πώς έσπασα σαν κύμα στην ακτή σου,

τόσες φορές σου έλεγα αφήσου

είναι ένα πυροτέχνημα η ζωή σου...

Θυμήσου

τις ώρες που μου έλεγες κρατήσου,

και 'γώ σου φώναζα σκορπίσου,

σαν άνεμος  ας χαθώ μαζί σου...

Θυμήσου

δεν πρόλαβα να πω πόσο λυπάμαι,

δεν είσαι τόσο δυνατός φοβάμαι,

δεν είχες τα φτερά για να πετάξεις

ούτε τη δύναμη για να με φτάσεις...

Μόνο θυμήσου

πώς ήμουν ένα κύμα στην ακτή σου,

ένα πυροτέχνημα μες στη ζωή σου,

που αγάπησες για λίγο μία στιγμή

και χάθηκε μαζί με την αυγή...

Ελένη Ταϊφυριανου

Άτιτλο (της Μαρίας Νάντη)

Η φοβερή μου παράσταση έλαβε τέλος.

 Η αυλαία έκλεισε και 

τα φώτα έσβησαν πλέον ...

 

Κι εγώ, πίσω στο ξεχασμένο καμαρίνι,

ψάχνω μήπως με βρώ μέσα 

στον ξεθωριασμένο καθρέφτη

της κίβδηλής μου αλήθειας ...

 

Δεν ακούστηκαν χειροκροτήματα.

Δεν ακούστηκε τίποτα.

 

Δεν υπήρξαν ποτέ θεατές.

Ούτε συμπρωταγωνιστές.

Δεν υπήρξε κανένας ποτέ.

 

Μονάχα οι επιθυμίες μου

κομπάρσοι αόρατοι 

που στοίχειωσαν το άδειο πια θέατρο ...

 

Κάθισα στην ίδια πάντα γνώριμη θέση.

 

Στο ίδιο πάντα γνώριμο,

 ξεφτισμένο ύφασμα της καρέκλας,

απολιθωμένα ερωτηματικά ...

 

Τί ζητάω λοιπόν εδώ ;

 

Σε αυτόν τον τεράστιο κοσμοθίασο

με τόσο Σπουδαίους ηθοποιούς

και τόσο μεγαλειώδεις ερμηνείες ;

 

Πολύ μικρή εγώ ... τόσο φτωχή ...

 

με ένα εισιτήριο για τον εξώστη

πάντα φυλαγμένο στην τσέπη μου ...

Μαρία Νάντη

ΜΥΣΤΙΚΟΠΑΘΕΙΑ (της Αναστασίας Σαβαρη)

 

Τόσα χρόνια βολεύτηκες

ν' αποπνέεις μυστήριο

όταν φοράς χαλαρά

τη σκοτεινή σου γραβάτα

με τις εμπριμέ ενοχές

τόσο βολεύτηκες να θες

να βρεθεί κάποιος να στην τραβήξει

ή να στη σφίξει τελείως

τουλάχιστον έτσι να πάψεις

να φαίνεσαι γελοίος

Αναστασία Σαβαρη

"Θυσια" (της Χρύσας Νικολάκη)

Πάλι η Αντιγόνη στο ικρίωμα
Καρφιά σε θέση σταυρωτή αντί  εξομολόγησης
Μόνο ο ουρανός να ναι πάντα καθαρός
κατά τας γραφας
Μα ότι γράφει δεν ξεγραφει λενε οι σοφοι
Κι οι γέροντες λανθάνουν
μπροστά στο μεγαλείο του Έρωτα
Ποιος Θεός με τιμώρησε
να αντικρίζω το άπειρο;
χωρίς τηλεσκόπιο
χωρίς αγγέλων φτερούγισμα
οι καμπάνες δεν ηχουν!

Αγάπη... στο όνομα σου ξεψύχησαν
Μα ένας μόνο Ιγνάτιος Θεοφόρος
παλλεται στο κράσπεδο
καρδιά νηπίου
Σοφία Αρχαική
Ισαγγελος η προφήτης;

Άραγε αξίζει η θυσία εν πλήρη συνείδηση της αμαρτίας;
Άραγε υπάρχει εξαργύρωση μιας ζωής για μια στιγμή στον Παράδεισο;
Εν σοφία εποίησεν ... εν άγνοια επροδώθη
ο Ανθρωπος.

Χρύσα Νικολάκη

ΤΑΞΙΔΕΥΩ (της Τζένης Τσιουγκου)

Ταξιδεύω
εκεί που τα μάτια σου
ατενίζουν τ’ αβέβαιο τέρμα της θάλασσας,
εκεί που τα μάτια σου
σμίγουν κρυφά με το φως της ανατολής.
Ταξιδεύω
εκεί που οι φουρτούνες της μοναξιάς σ’ επισκέπτονται
και γίνομαι σιωπηλά η παρηγοριά της ψυχής σου.
Ταξιδεύω μακριά σου και κοντά σου,
σου μιλώ ψιθυριστά με λόγια που δεν ακούς
κι όμως εκείνα περιπλανιούνται μαζί σου.
Ταξιδεύω δίπλα από την καρδιά σου
όταν οι χτύποι της ενώνονται με τον ρυθμό του σύμπαντος
και μαρτυρούν τις λύπες σου και τις χαρές σου.
Ταξιδεύω στα χείλη σου
όταν προσπαθείς να σιγομουρμουρίσεις
ένα τραγούδι που σου αρέσει,
εκεί στα χείλη σου
που η ψυχή μου γλυκοφιλά
και ακουμπά απαλά πάνω τους την αγάπη της.
Ταξιδεύω μαζί σου κρυφά και φανερά,
ταξιδεύω
εκεί που τ’ όνειρό σου γίνεται ένα πουλί
που περιμένει όλο λαχτάρα την εποχή του νόστου.
Ταξιδεύω μαζί σου,
ταξιδεύω με τον έρωτα,
πάνω από θάλασσες
με προορισμό τον άγνωστο δρόμο του ονείρου.

Τζένη Τσιουγκου

Αλαργινά Πουλιά (της Μίνας Μπουλεκου)

Αλαργινά πουλιά έμοιαζαν

οι θύμησες του καπετάνιου

ταξιδεύοντας για την Ιθάκη.

Φουρτουνιασμένα κύματα

χτυπούσαν με αντάρα

την ψυχή του.

Μα κείνος δεν λύγισε

στα πέλαγα τα άγνωστα.

Μα κείνος δεν φοβήθηκε

την αφιλόξενη γη.

Στάθηκε σα βράχος

ανάμεσα στις καταιγίδες

με το σκαρί του.

Περήφανος ατένιζε

γεμάτος με λαχτάρα

τον αιώνιο ουρανό του.

Περίμενε ευλαβικά

να 'ρθουν....εκείνες

οι λαμπρές Κυριακές

να ακούσει τη φωνή Του,

στο άσπρο εκκλησάκι

της ξαστεριάς και της γαλήνης

στο πέλαγο της ζωής!

Μίνα Μπουλεκου

Από την ανέκδοτη συλλογή μου

"Στα χνάρια των Ανθρώπων!

Έρωτας (της Σοφίας Τριανταφυλλίδου)

Κούρνιασα σαν 

νεογέννητο κλωσοπούλι,

στο τρυφερό άνοιγμα

των χεριών σου.

Ένα δάκρυ κύλησε,

δίχως να το ζητήσω

από τα απορημένα μάτια μου.

Έγλειψε βιαστικά,

και λαίμαργα

το ελκυστικό στέρνο σου,

και έπειτα χάθηκε

σε μια αναπάντεχη πτώση

στο κενό.

Αναστέναξα βαριά,

και γλυκά

αποκοιμήθηκα .

                                      

Σοφία Τριανταφυλλιδου

Ένα ταξίδι (του Νίκου Μοσχίδη)

Κάθησε αναπαυτικά στην αμμουδιά και ατένισε την βαρκούλα.

 

Σου δροσιζω το μέτωπο, σου φέρνω το κύμα, σου χαϊδεύω τα μαλλιά.

 

Είμαι φίλος σου, είμαι ο άνεμος, είμαι η πνοή.

 

Ταξιδεύω σε σένα, στη βάρκα, στον κόσμο.

 

Προς, από κι εν πλω σας.

 

Η βάρκα έχει μόνο ένα λευκό πανί, κι εσύ μια μοναδική πνοή, το ταξίδι είναι ένα.

 

Συλλαβησε τις σκέψεις νοερά,να ταξιδέψει η πνοή σου με το κύμα, να είναι και να μη μιλά.

 

Άφησε να ταξιδέψουν οι λέξεις.

Καθώς τις πνεεις προς τον σοφό προορισμό τους. Τιποτα δεν είναι περιττό.

 

Άφησε να ταξιδέψει και να φύγει το μίσος

                          Ο θυμός

                                        η πίκρα

Το παράπονο

                       η λύπη

                                   η απελπισία

το αδιέξοδο

                      η αθυμια

                                     η αδιαφορία

η ψυχραιμία

                     η ικανοποίηση

                                            η ηδονή

Ο έρωτας

               το νόημα

                              το πνεύμα

το κύμα

              η βάρκα

                            η εκπνοή σου

ο κόσμος.

 

Τι να κρατήσεις;

Μα την αγάπη που τους περίσσευε.

Νίκος Μοσχίδης

ΧΑΡΑΜΑΔΕΣ (του Αντώνη Σαμολαδά)

Χαίρομαι για τις χαραμάδες 

που άφησες ανοιχτές, 

για να νιώσεις 

ότι όσο υπάρχεις, 

ζεις για τον έρωτα

που δημιουργούσες 

χρόνια μέσα σου... 

Ύφαινες πάντα με 

ξεχωριστή επιδεξιότητα

τον προστατευτικό μανδύα 

της ψυχής σου, αλλά πάντα

άφηνες έντεχνα θηλιές,  

δημιουργούσες ρωγμές, 

περιμένοντας κάποιον να δει

το άπλετο φως μέσα σου...

Ατέλειωτες οι δίνες 

που με πλαισίωναν,

κάθε φορά που επιχειρούσα

να τρυπώσω μέσα σου

από αυτές τις ρωγμές,

για να δώσω τέλος 

στην προσμονή σου...

Και τώρα που μπήκα

ρίγησε, βόγγυξε, 

απελευθέρωσε το στεναγμό 

μιας μοναδικής ηδονής, 

που σου χαρίζω 

όταν κυκλοφορώ μέσα σου,

χωρίς οδύνη χωρίς ερινύες.. . 

Είναι η δική σου ώρα...

Αντώνης Σαμολαδας

Οι ώρες που κοιμάσαι (της Κατερίνας Πανταλέων)

 

Κοιμάσαι τούτη την ώρα.

Μου το σιγομουρμούρισε στο αυτί

η ησυχία της νύχτας.

Τώρα γαληνεύω

στη σκέψη των κλειστών σου βλεφάρων.

Σφαλίζω κι εγώ τα μάτια μου

και διαπερνώ το χέρι μου

μέσα από το αδύνατο.

Χαϊδεύω ανεπαίσθητα τα μαλλιά σου

με τα ακροδάχτυλα μου.

Αγγίζω το δέρμα σου απαλά.

Γητεύω την ανάσα σου.

Όχι... 

Δε σε ξυπνώ.

Δεν πρέπει να ξυπνήσεις.

Γιατί θα πάψω να υπάρχω, 

σαν τα μάτια σου ανοίξεις.

Τις ώρες που κοιμάσαι

πολύ τις αγαπώ.

Είναι οι μόνες

που να ελπίζω μπορώ

πως ίσως λίγο, 

κάπου λαθραία σ' ένα όνειρο, 

τύχει και μ' αγαπήσεις.

Κατερίνα Πανταλέων

Άτιτλο (της Κατερίνας Κανάκη Αξουγκα)

Κήδεψα 

τα ποιήματα στο κοιμητήριo, 

κοντά στην πρώτη αθωότητα, 

με τους μύθους και τις υποσχέσεις. 

Τα ράντισα με νερωμένο αίμα 

απ' το στραγγισμένο μου κορμί 

και έτρεξα στην έρημο της ασημίας μου. 

Εκεί 

σαν άλλος ψευδοπροφήτης, θα θρηνήσω

τις συναρπαγές των επιχρυσωμένων μου ευκαιριών 

που ύψωνα ως τρόπαια αληθινά 

και τόσο μάταια.

Κατερίνα Κανάκη Αξουγκα

ΠΟΘΟΣ (της Μάντυ Τσιπουρα)

 

Μες το φευγιό της νύχτας

καλπάζει το ξημέρωμα

γρήγορη σκόνη που πετά

ασύλληπτες ιδέες

και σκέψεις απαγορεύσιμες

που πέταλα τσακίζουν. 

Εκεί σαν άτια αρχέγονα

έρχονται και μ' αγγίζουν

χείλη που αστείρευτα διψούν,

δάχτυλα που ανατριχίλα προκαλούν,

χέρια με φλόγα αδημονούν,

κορμιά με ιδρώτα αχόρταγα

ωσάν κλωνιά λυγίζουν

στη μυρωδιά του έρωτα

ηδονικά λικνίζουν!

 Μάντυ Τσιπουρα

Κορνίζα (του Βασίλη Τσερελη)

 

Ανοίγεις τα μάτια

το γαλάζιο ξεχειλίζει

και βάφει ανεξίτηλα

τον κόσμο μου.

Μιλάς

μελωδίες ξεχύνονται

στο ναό της καρδιάς μου

και ανεβαίνουν

στον τρούλο της ύπαρξής μου.

Γελάς

ένα γέλιο ήλιος

που με φωτίζει και με ζεσταίνει

κρεμώ το γέλιο σου

στον τοίχο μου

με κορνίζα την ψυχή μου!

Βασίλης Τσερελης

(Από την ποιητική μου συλλογή «πυροβασίες»

"ΣΤΟΝ ΑΠΑΓΓΙΟ ΤΩΝ ΛΕΞΕΩΝ " (της Αγγέλας Καραγκούνη)

Κρύφτηκα στην ανάσα του χρόνου.

Και κείνος με ταξίδεψε πολύ.

Σεργιάνησα.

Χάρηκα, έκλαψα, πήρα, έχασα.

Όλα τα ρήματα απόλαυσα !

Κι ύστερα, ξέχασα.

Έχω ανάγκη, να ξαναθυμηθώ τις λέξεις.

Αυτές, που αιχμαλωτίστηκαν 

στη μέγγενη του χρόνου,

και συμπιέστηκαν,

και συνθλίφθηκαν.

Όλες  τους μίλαγαν την αγάπη.

Όλες τους φώναζαν τον έρωτα.

Με χείλη κόκκινα.

Με μάτια πλάνα. 

Με όρκους, 

που λάξευαν στο αλφαβητάρι της νιότης.

Έλα, 

μαζί να αναστήσουμε το "σ' αγαπώ " καλέ μου.

Έλα , 

μαζί να ξαναθυμηθούμε το χάδι τους .

Κι άσ' το χρόνο,  να τραβήξει το δρόμο του .

Εμείς, στις λέξεις ν' απαγγιάσουμε ...

Αγγέλα Καραγκούνη

Ρολόγια (της Ιωάννας Πιτσιλλη)

Θα ήθελα να τα σπάσω όλα.

Ένα προς ένα.

Όχι μόνο αυτά που βρίσκονται στο σπίτι

Μα όλα, όσα στον κόσμο υπάρχουν.

Να τα βάλω κάτω και να τα πατάω

μέχρι να είμαι σίγουρη πως δεν αναπνέουν πια.

Πως κανένας κτύπος δεν ακούγεται από την καρδιά τους.

Κανένα ζωής σημάδι.

Μόνο ψόφια δέρματα πολύχρωμα,

μόνο πτώματα από δείκτες και καντράν. 

Δεν ξέρω όμως αλήθεια τι θα ωφελούσε,

αφού δεν υπάρχει τρόπος πια να χωρέσω μέσα στα ρούχα μου

τα παιδικά μου.

Ιωάννα Πιτσιλλη

Αυθαίρετη αγάπη (της Κικης Κωνσταντίνου)

 Εγώ σ' αγαπάω αυθαίρετα, 

τι δεν καταλαβαίνεις;

 

Οι άνθρωποι, αυστηροί κριτές κάθε αγνού συναισθήματος.

Οι άνθρωποι - συνεργοί κ σύμμαχοι - σε κάθε λάθος μέλλον, σε κάθε άσχημη ανάμνηση, σε κάθε τέλος που "δοκιμάζεται" αθεράπευτα , από  την κάθε ατέρμονη στιγμή.

 

Μέσα στα μάτια σου λιάζονται οι φόβοι μου.

- Αντέχω

 

Πίνω από το στόμα σου, την ελπίδα που χάσαμε.

- Αντέχω

 

Στην αγκαλιά σου αφήνω τη ζωή μου

- Αντέχω

 

Μόνο μη μου πεις πως οι ήρωες που δημιούργησες στο χαρτί για εμάς, μας αρνήθηκαν.

Αυτό δεν το αντέχω.

 

Μη τσαλακώνεις τα χαρτιά του μέλλοντος.

Μη πετάς στα σκουπίδια το ελιξίριο της αγάπης..

Μη κρύβεις τα όνειρά μου πίσω από χαμένες αυταπάτες.

 

Δεν είμαι εγώ ο εχθρός σου

Δεν ειμαι εγώ το ταίρι σου

Δεν είμαι εγώ το εξιλαστήριο θύμα σου

 

Μη ρωτάς ποιός είμαι

Ποιά είμαι

Τί είμαι

Πού πάω, τί θέλω, τί ζητάω, δεν έχει σημασία.

Γράψε τους ρόλους μας και άσε με  

- με τη μαγεία - να σε αιχμαλωτίσω.

 

Μη με φοβάσαι, εγώ σ' αγαπάω

και σαν αυθαίρετη αγάπη, σου ανήκω αιώνια.

 

Ο άνθρωπός σου, αυτός ο τόσο λάθος χαρακτηρισμός, που λατρέψαμε.

 

Κική Κωνσταντινου

Διπολικές Καταστάσεις Του Ερωτα (της Μαρίας Γκουτζαμανη)

Διψώ τον έρωτα...

τον νικώ  και νικιέμαι από αυτόν.

Γίνομαι  θύτης και θύμα του. 

Διπολικές καταστάσεις χωρίς ενδοιασμούς... 

αποδεκατίζω τη λογική στο παιχνίδι μαζί του...

Με ενα χαμόγελο  γεμάτο πάθος και ηδονή, 

αχαλίνωτο τον αφήνω 

στις ερωτικές του παρορμήσεις 

να κυριεύει το σώμα μου, 

διαβρώνοντας την ψυχής μου.

Μια σάρωση της λογικής το περασμά του...

κι εγώ να χορεύω ανεξέλεγκτα 

στην τρέλα του μυαλού του.

Πόρνη λιμανιού, ιέρεια βωμού, 

μάγισσα και νεράιδα των ονείρων του, 

παρόν και μέλλον των πόθων του.

Και να υπάρχω αιώνια σε κάθε σκίρτημά του.

Μαρία Γκουτζαμάνη