Σ' ενα τόσο μικρό αλώνι,
πώς χωράν τόσοι ασύδωτοι.
Πώς χωράει τόση κακία,
τόση μοχθηρία και τόσος πόνος.
Πότε θα φυσήξουν
οι πέντε άνεμοι-οι γνωστικοί
τα στάρια τα χρυσά
της αρετής
για να λιχνίσουμε
κάτω από τα βλέφαρα
του Ήλιου...
Σπορά του μέλλοντος
τρισεύγενη
να αποθηκεύσουμε και
μία ρίζα ουρανό.
Τα χωράφια της καρδιάς μας
να σπείρουμε.
Με τις ανάσες
των λευκών περιστεριών
να τα δροσίσουμε.
Και με την ψυχή μας
να τα κορφολογήσουμε...
Θεός κριτής
μια μέρα θα θερίσει.
Με τον καιρό
Θα δείς
το δάσος του ελαιώνα
πάλι
Θα καρπίσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου