Το τραύμα ολοζώντανο μεταμφιέζεται.
Στο οπλοστάσιό του διαθέτει στολές που υφαίνονται στον χρόνο.
Κάθε φορά με την πιο κατάλληλη
έρχεται κι αναμετριέται στη ζωή σου.
Μπορεί να μην το ξέρεις κι εσύ ο ίδιος.
Μπορεί να νομίζεις ότι το χεις χαιρετήσει από καιρό.
Αλλά αυτό αρωματίζει τη ζωή σου ένα γύρω.
Κι όσα γλυκόλογα κι αν του λες ,αν δεν το δεις καταπρόσωπο ,δεν του αλλάζεις μοίρα.
Σ' ατμόσφαιρα κάθαρσης επιλεκτικά αιωρούμαι!
Στ' άταιρα ξεπετάγματα... φαντασιώνομαι... Αρχές!
Στο κοίταγμα της πλήξης.... πάλι μπουκάρανε τα σχήματα!
Ατίθασα σουλατσάρουν έξω απο τα σφαλιστά εσώψυχα!
Άθελα.... ακάλεστα - καλεσμένα...
δεν γεμίζουν την ανάμνηση... πνοή!
Διατηρούνται απλά ξεμυαλίζοντας μια λήθη!
Ενα κουρασμένο μπάρκο, κι' ένα αζήτητο... Γιατί? Επιμένουν!
Αχνοφέγγουν ξεχασμένα κι αναδύωνται σαν στόχοι!
Αμέτοχος στους παλμούς... Υπάρχω... απλά...,
Στα περιθώρια το παρόν φοβάται...!
Το παρελθόν... μια αποφυγή!
Σαλεύει... αναμασάει ιδέες διαρκώς... τώρα... ελπίζει...!
Ανατρέχει άπιστα, στα εμπνευσμένα σινιάλα της κραυγής,
που θα μας πέρναν να μας πάνε... στις στιγμές!
Μια χαμένη αστραπή επωφελούμαι στο σκοτάδι
και την λαχτάρα των φιλιών γεύομαι ακόμα.... νοερά!
Εκεί που κολυμπούσε κάποτε... γίγαντας το νοιάξιμο...
στα γόνιμα λαμπρά ξενύχτια μας... χτίζοντας τα ιδιαίτερα.... λάθη!
Οι αναμονές αφρόντιστες... σαπίσαν στην ανωνυμία!
Χάθηκε απερίγραπτο τ' ονειρο σ' ανήλιαγες αφωνίες!
Δραπέτης η φλόγα της ψυχής... μα οι αλήθειες... έγκλειστες!
Θαμπώσαν οι περίπατοι στο βλέμμα, άδειο ενα νεύμα, βαλτώνει στην
προσμονή!
Και οι ανέμοι του κορμιού που την ανάσα σου ταχιά την συνόδευαν στους παλμούς της..., Καταλάγιασαν!
Δίχως αυτά..., ο καθένας μπορεί να είναι
ευτυχέστερός μου πιά!
Είναι ο ήχος από μια σταγόνα όπως πέφτει πάνω στο νερό,
είναι ένα δάκρυ μιας νεράιδας που έχει χαθεί μέσα στον καιρό.
Κόκκινα πέταλα από ένα τριαντάφυλλο από τα χείλη της σε ένα φιλί,
είναι ένα χάδι με ένα αγκάθι που την καρδιά την έχει βρει.
Αίμα πορφυρό να χρωματίζει όλο το πράσινο της γης,
είναι ενός έρωτα το ταξίδι μέσα στου πόθου την φυγή.
Και ο ήχος να δυναμιτίζει πιο πολύ την αίσθηση αυτή,
ήχος και βλέμμα, χρώμα της ημέρας στέμμα,
δύο σώματα σε ένα, ρουμπίνι της αγάπης αίμα,
σε ποθώ στο έχω πει.
Βελούδινο βλέμμα, χείλη από το τρυφερό χρώμα της πρώτης αυγής.
Πες μου πως θα μπορέσεις χωρίς αυτά τα μάτια εσύ να ζεις?
Με ποθείς.
Της νεράιδας το φιλί θα αποζητείς.
Και ο ήχος γίνεται πιο δυνατός,
μια καρδιά στο στήθος σε ηχηρό σκοπό. Σε φιλώ.
Φωτογραφία: Selçuk Süren
Μου μιλάς για ασήμαντα, σου μιλώ για μεγάλα
Τόσα λόγια που χάθηκαν, σε μια αδιάφανη γιάλα
Είσαι πάντα ο έρωτας, θα σαι πάντα ο ένας
Όσα λάθη κι αν έκανα, πλήγωσαν μόνο εμένα
Κρύψου μες στο πουκάμισο, μες στη μόνη αλήθεια
Η αγάπη, αγάπη μου κρύβεται μες στα στήθια
Μου μιλάς για το τέλος μας, σου μιλώ για το τώρα
Ότι χάσαμε, χάθηκε σαν μια απρόσμενη μπόρα
Είσαι πάντα ο έρωτας θα σαι πάντα για μένα
Ένα λάθος που γίνηκε το απόλυτο ένα
Στο χέρι ένα νόμισμα
παλιό
τα μάτια να σκεπάζει
μου είπαν
προορίζεται
και φύλαξέ το
εγώ το έδωσα του δρόμου
εκείνος ξέρει
πιότερο από εμένα
να λησμονιέται
και του χαμού
να δίνεται
απάντησα..
Σε ένα παλιό συρτάρι κλείδωσα τα όνειρα μου,
τις ελπίδες μου και την ραγισμένη καρδιά μου.
Για χρόνια δεν τολμούσα να πλησιάσω
να δω κατάματα ότι περισσότερο με πονάει
ότι με κάνει ακόμα και τώρα να δακρύζω.
Σημάδια στο κορμί μου,
τραύματα στην ψυχή μου από πληγές του χθες.
Αρρώστιες που έδειχναν τα λάθη μου.
Απώλειες που άφησαν τα σημάδια τους σε κάθε γωνιά του κορμιού μου.
Ο χρόνος πέρασε μα τίποτα δεν ξέχασε, μόνο το άγγιγμα της αγάπης μπορεί να σε κάνει να μην κοιτάς πια στο παρελθόν,
μόνο αυτή μπορεί να σε επαναφέρει στο παρόν.
Ήρθες εσύ και τότε όλα έγιναν ακόμα πιο ξεκάθαρα.
Γιατί η ζωή είναι να μοιράζεσαι στιγμές, είτε όμορφες είτε άσχημες. Αυτή η μοναδική μοιρασιά που δεν καλύπτεται ούτε με τα χρήματα.
Η ζωή και η αγάπη μαζί φωτίζουν την δύναμη ακόμα πιο πολύ.
Είναι σαν ουράνιο τόξο που κάθε μέρα έχεις μέσα στο σπίτι σου
ακόμα κι αν έξω γίνεται κατακλυσμός.
Είναι αυτά τα δύο χέρια που θα σε κρατήσουν
θα σου δώσουν πνοή.
Θα σου δείξουν ότι αν έχεις δύο ζευγάρια από χέρια πιασμένα τίποτα δεν είναι δύσκολο
τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο
και το αδύνατο μπορεί να γίνει αληθινό.
Ακόμα κι αν δεν βλέπεις το μέλλον
το παρόν είναι αυτό που σου δείχνει αυτό που λαχταρας.
Ότι δεν έκανες χθες
σήμερα είναι η ευκαιρία...
Φοβάσαι;
Ναι φοβάμαι
Είναι οι μέρες άγριες
Και τα φτερά
Αποδημητικά πουλιά
Εγκαταλείπουν τους χειμώνες
Φοβάσαι;
Ναι φοβάμαι
Ξεχρεώνω τη λήθη
Με υποσχέσεις βρόχινες
Και επιπλέω
Μία εικόνα περιωπής
Σε προφητείες μαύρες
Όσο στραγγίζω επιφάνεια
Φοβάμαι
Μήπως στο τέλος
Συναντήσω ουσία νεκρή
Ίσως φοβάμαι
Μην ισοφαρίσω με σκοτάδι
Και τότε
Δεν θα φοβάμαι
Τότε
Όλα μαύρα
Όλα στη φύση αμφίδρομα.
Μονόδρομοι οδηγούν ανέξοδα αδιέξοδα.
Στο πέρασμα στο μοίρασμα στο γεφύρωμα.
Ο κόσμος αναγεννάται.
Η ένωση στη σχάση ημερεύει.
Ειρήνη η ανθρωπότης πολεμάει.
Ανεμόμυλους που όλο ανεμίζουν σαν σημαίες ευκαιρίας.
Αιώνια μεσίστιες.
Κι αυτή η νύχτα, βγάζει νύχια.
Μου ξεσκίζει την καρδιά.
Και την πετάει στο βυθό.
Τσούζει τ' αλάτι.
Ρίχνει χαστούκια, φέρνει τρέλα.
Στης ζωής τα στεγανά.
Και τη μοιράζει στα πουλιά.
Ψίχουλα αγάπη.
Σφαίρα φιλιού, καίει το μυαλό.
Θυμίζει ψεύτες έρωτες.
Να πίνουν μπρούσκο δάκρυ.
Σ' ένα κρεβάτι.
Κι είναι που θέλω να φωνάξω.
Δεν είμαι εγώ πιά αυτή.
Η μορφή μου έχει γίνει.
Τώρα στάχτη.
Θεέ μου άς ξημέρωνε η ζωή.
Να μην ματώνει το φιλί.
Να μην πονάει τόσο πολύ.
Η αγάπη.
Πάντα θα ακούει η αγάπη σου στα ονόματα τα ξένα...
Γοργόνες βγήκαν στον αφρό
κουβέντα να σου πιάσουν
ρωτούν γιατί τα μάτια σου
υγρά συννεφιασμένα
Που ταξιδεύει το μυαλό
και ποιο σε καίει ψέμα
στη μέση εδώ του Ειρηνικού
φουρτούνιασε η ψυχή σου{κι ο ασύρματος σιγεί}
Για χαμογέλα και εγώ
του είπε η Γοργόνα{τον κόσμο όλο θ' αλλάξω}
θα γαληνέψω θάλασσες
θα ΄ναψω το φεγγάρι
Θέλω μονάχα να ορκιστείς
ποτέ δεν θα αγαπήσεις
κατάρα ειν' οι στεργιανές
αγάπες και πονάνε
Σαν Οδυσσέας θα γυρνάς
φύλλο στους πέντε ανέμους
παντα θα ακούει η αγάπη σου
στα ονόματα τα ξένα
Χαμήλωσε το βλέμμα του
να μη φανεί το δάκρυ
πως μοιάζει θάνατος μικρός
η στεργιανή αγάπη....
Οι στίχοι είναι αφιερωμενοι στους ραδιοτηλεγραφητές Θεσσαλονίκης και στον παλιό ασυρματιστή τον Δημήτρη Νταή φίλο ... δυνατή λογοτεχνική πένα που έχει κάνει υπέροχες θαλασσινές αναρτήσεις στην ιστοσελίδα τους...
Στη γωνιά του δρόμου
ένα φανάρι μοναχικό
καίει σαν καντήλι
τυλίγομαι στο δέρμα του σκοταδιού
στην ανείπωτη ησυχία
να χαζέψω σιωπηλά τον κόσμο
σηκώνω το βλέμμα στ'αστέρια
λαχταρώ να βαδίσω μαζί τους
στην δαιδαλώδη έκταση τ'ουρανού
και ψιθυρίζω με μια μικρή θλίψη
όσα έχω ξεχάσει να πω
στους ανθρώπους που έχασα
ευχαριστώ,συγνώμη,μου λείπεις..
και μου ακούγεται καινούριο το θάρρος
να τα φωνάξω δυνατά.
Είναι η ώρα που στήνονται τα όνειρα
- η ζωή είναι ένα όνειρο -
γεννιούνται από σκοτάδι και φως
κι είναι η ρέουσα άφιξη της αυγής
που λικνίζεται στιλπνή,παλλόμενη
στο άχρονο κενό
και υπόσχεται πεισματικά
στιγμές που παρηγορούν τον άνθρωπο.
Τόσο φως αξοδευτο
Τόσο χρώμα σιωπηλο
Τόση ζωή χωρίς ανάσα
Ακρωτηριασμένα τα δάχτυλα
Η πένα αυτοκτονει στην αιωνιότητα
Βουτά στο μελάνι του έρωτα
Πνίγεται στις εκλάμψεις της Αγάπης
και αναφωνεί......
Είναι ακριβά της πένας τα ξοδεματα αγάπη μου......
Γιατί το παράφορο δεν τελειώνει ποτέ.....
Ποίηση είναι ο χώρος της κλεψιάς.
Ναι !! Ίσως σας ξάφνιασα !!
Ή μήπως σας έδωσα αφορμή να γνέψετε καταφατικά;
Μα όχι, μην βιάζεστε, δεν εννοώ τα πνευματικά δικαιώματα και άλλα πεζά!!
Εννοώ πως είναι ο χώρος που μπορείς να κλέψεις αγάπη!!
Διάσπαρτες ψυχές ανοιχτές και εκτεθειμένες στις ορέξεις σου.
Ξαπλωμένες γυμνές να λιάζονται σε θάλασσες.
Να ευφραίνονται σε πηγές του Ζώντος ύδατος και άλλες να ταξιδεύουν σε αστέρια και εξωτικούς προορισμούς.
Να ερωτεύονται σε πορφυρά δειλινά και να εγείρονται σε μαγικές ακρογιαλιές, αγναντεύοντας τον ζωγράφο με τα χρυσά πινέλα του να χρωματίζει από ψηλά τις θάλασσες ξανθιές και τις γοργόνες μεταξένιες!!!!
Ή άλλοτε πάλι να ξεπλένουν συσσωρευμένα άλατα αλαργινών αμαρτιών, με δάκρυα εξαγνισμού και συναίσθησης!
Ναι!! Γι'αυτό μπήκα στον χώρο αυτό!!
Να κλέψω αυτή την ανεπιτήδευτη αγάπη, την άσπιλη και αμόλυντη, την ολοκληρωτική!!
Όχι όμως μόνο να κλέψω, μα και
να προσφέρω, τσίτσιδος, ξέντυτος και ακάλυπτος, την δική μου ψυχή!!
Χωρίς φτιασίδια νυχτερινών εξόδων παρά μόνο νιογέννητη και απογυμνωμένη των τάχα καλών τρόπων και προθέσεων.
Αλλά σας διαβεβαιώνω πως ακόμη κι έτσι πάλι νοιώθω κλέφτης και τοκογλύφος!!
Διότι όση αγάπη κι αν δίνω - τελικά - την παίρνω πίσω με υπεραπόδοση!!
Ξύπνησα ξαφνικά στις 5 το πρωί
με πετσοκομμένο στόμα
με βρεγμένα σεντόνια
Ένα υγρό άγχος
είχε απλωθεί σε όλο το πάτωμα
Θα φουσκώσει το ξύλο, σκέφτηκα
Αυτό το σπίτι θα με φάει στο τέλος, σκέφτηκα
Τότε είδα τα χέρια σου
να κρέμονται από το ταβάνι
Φοβήθηκα τόσο πολύ
Αυτό το σπίτι θα με φάει, φώναξα
Ανοιγόκλεισα τα μάτια μου
κι ευτυχώς είχαν χαθεί
Άντε τώρα να πας στην κουζίνα
Κι αν κρέμονται τα μαλλιά σου από το ταβάνι εκεί;
Κι αν βγουν από τον τοίχο;
Θεέ μου, θα πάθω έμφραγμα
Πήγα τελικά
τίποτα δεν κρέμονταν από πουθενά
έφτιαξα καφέ βρίζοντας
Πονούσε το δέρμα μου
μια προδοσία με γύριζε
σαν αρρώστια
Σήκωσα το νυχτικό μου και τα είδα
Μικρά αγκάθια φύτρωναν πάνω μου
Ήμουν κακιά
Τόσο κακιά
Μισούσα τα παιδιά
Μισούσα τα σκυλιά
Θα σκοτώσω τον ουρανό, σκέφτηκα
Θα πνίξω την θάλασσα, σκέφτηκα
Θα σφάξω τα λουλούδια
Θα τα σκοτώσω όλα, είπα
Κι έπεσα κάτω
Σωριάστηκα
σαν πύργος από τραπουλόχαρτα
Κι άρχισα να κλαίω
Τόσο κλάμα
Μα τόσο κλάμα που είχα
Τόσο καιρό, ενηλικιώνονταν μία λίμνη μέσα μου
Βγήκε έξω κι αφάνισε όλη την κακία
Μετά, μπήκαν οι μπάτσοι στην κουζίνα
Δεν είναι δυνατόν, σκέφτηκα, θα ξυπνήσω
Συλλαμβάνεστε, μου λέει ο ένας
Ήταν δύο
Συλλαμβάνομαι, του απαντώ
Τι έχω κάνει;
Έχετε κάνει τόσα εγκλήματα
Δεν μίλησα, μου φόρεσε χειροπέδες
Κι αν έχω κάνει; μονολόγησα
Λίγο πριν με βάλουν στο περιπολικό
σκεφτόμουν πώς κάναμε έρωτα
Μία ανάσα, μία πνοή,
αρκεί να σου σώσει τη ζωή!
Αρκεί να σου την πάρει πίσω..
Μια ανάσα πριν το δάκρυ.
Μια ανάσα πριν το τέλος.
Πριν από αυτό το "αντίο".
Αυτό που κάνει την ψυχή καθρέφτη...
Χίλια κομμάτια.
Τα κορμιά φωτιά!
Ενα φιλί, μια ματιά,
και δύο ζωές μέσα σε μία στιγμή γίνονται στάχτη.
Μια στιγμή! Αυτό!
Τίποτα άλλο λιγότερο ή περισσότερο...
Μια στιγμή!
Μια ψυχρή στιγμή γεμάτη πόνο αλλάζει τα πάντα.
Μια στιγμή παρμένη μέσα απ' τη φωτιά,
μέσα απ' την κόλαση.
Και μετά σιωπή.
Κλείνει η πόρτα.
Σταματάει η πνοή και ο χρόνος τρέχει τρέχει.
Τρέχεις και εσύ ακίνητος, κοιτάς.
Απραγος!
Κλείνει η πόρτα,
δυναμώνουν οι παλμοί και ο χρόνος χάνεται.
Μια ανάσα, μία πνοή είσαι πάνω στα χείλη μου, στο λαιμό.
Το κορμί.
Ήσουν, πριν η ψυχή καθρέφτης γίνει.
Είσαι!
Ακόμα είσαι.
Για πόσο δεν ξέρω.
"Ίσως για λίγο" λέω"!
"Ίσως για πάντα" σκέφτομαι...
Λέω και δε φοβάμαι... σκέφτομαι και τρέμω!
Μια νύχτα η γή μας ονειρεύτηκε πως
είχε ξαναγεννηθεί
Πως ξαναφύτρωσαν λουλούδια και
κυκλάμινα
Πως ξαναφύτρωσαν ελπίδες
Πως αγαπήθηκαν πάλι οι άνθρωποι
απ' την αρχή
Πως ξέχασαν το εγώ ξαναθυμήθηκαν
το εμείς
Κι έτσι βαθιά ευτυχισμένη
Τα βλέφαρα της έκλεισε και ήρεμα
πια
Για πάντα αποκοιμήθηκε
Για κάθε Μιχάλη και κάθε Αλέξανδρο
υπάρχει μια σφαίρα
Για κάθε Παύλο υπάρχει ένα μαχαίρι
Για κάθε Ζακ υπάρχει ένας φονικός όχλος
και μια συκοφαντία
Για κάθε Βασίλη υπάρχει
ένας ένστολος βασανιστής
και ένα ψέμα
Για κάθε Χελίν και κάθε Ιμπραήμ
υπάρχει ένα λευκό κελί
και ένα μαρτύριο
Για κάθε Μιχάλη και κάθε Αλέξανδρο
υπάρχει μια μάνα που τα δάκρυά της
δεν στεγνώνουν ποτέ
Για κάθε Παύλο υπάρχει ένας πατέρας
που η πίκρα δεν φεύγει ποτέ απ' τα μάτια του
Για κάθε Ζακ υπάρχει μια άδεια θέση στο τραπέζι
Για κάθε Βασίλη υπάρχει
μια αξημέρωτη καλοκαιρινή μέρα
Για κάθε Χελίν και κάθε Ιμπραήμ υπάρχει
ένα παγωμένο χαμόγελο
Για κάθε Μιχάλη και κάθε Αλέξανδρο,
για κάθε Παύλο, για κάθε Ζακ,
για κάθε Βασίλη, για κάθε Χελίν
και κάθε Ιμπραήμ υπάρχει ένα τραγούδι
και ένας ήλιος που περιμένει την άνοιξη
Ο αχός τ’ αναπόφευκτου,
σα φιδιού συριγμός,
σαν της νύχτας λυγμός,
σαν του πλοίου τον ήχο
σ’ ομιχλώδες τοπίο σε φτάνει…
Κατακλύζει τ' αυτιά με φωνές
και αρχίζουν τριγμοί στο σκαρί της ζωής
κι η καρδιά ιχνηλάτης ανιχνεύει ξανά
στεγανά και δε βρίσκει την άκρη
κι όλα γύρω θυμός, ξεπεσμός
κι ασπασμός στου νεκρού το κρεβάτι...
Σε μια ρότα παλιά με σπασμένα κουπιά
μια βραχώδης σκιά, σηκώνει παντιέρα…
Προκαλεί, απειλεί, με μια νότα βιολί,
να πλανέψει το νου, να σε πάει αλλού
να σε ρίξει σε κώμα...
Μένεις πάντα πιστός, θεατής, αρωγός
σε ταξίδι που δε σου ανήκει,
με προσφάγι ξερό, με κορμί δανεικό
κι ένα σπίτι, πάντα στο νοίκι.
Και σε βρίσκει ο χαμός μες στα λάθρα,
να σου κλείσει και πάλι τα μάτια...
Μες στη δίνη σκιρτάς, ευλογία ζητάς
και υψώνεις τα χέρια.
Δε σε σώζει κανείς, είσαι μόνος θαρρείς
ξεχασμένος στ’ αστέρια.
Μετανάστης γυρνάς και κρατάς ανοικτό,
στον τρελό το ρυθμό, κάποιας έρημης
χώρας -χωρίς καν την Ελπίδα-
το κουτί της Πανδώρας...
Ένα πρωί
θ’ ανοίξεις τα μάτια
στη ζωή
κείνη που μέχρι πριν
δε ζούσες.
Αυτή
με μια ανάσα
θ’ απλωθεί
σε κάθε κύτταρο
Κι εσύ
με πλήρη συνείδηση
πρώτη φορά
θα δεις
θα νιώσεις
την Αλήθεια
Ψηλά τους βάζω τους ανθρώπους π' αγαπώ.
Ψηλά σαν καντηλέρια να φωτίζουν τον ουρανό μου.
Μόνο αγάπη να τους φτάνει.
Να μαζεύω με απόχες χρυσές χαραυγές και ηλιοβασιλέματα φυλαχτά και χαϊμαλιά να γεμίζω την αγκαλιά τους.
Να τους κρεμάω σημαίες να τους βάζω κατάρτια να τους δένω σε λέξεις να τους κρεμάω σε προτάσεις να τους κρύβω σε σιωπές.
Ταξίδια είναι οι άνθρωποί μου εμένα και από δώ σαλπάρει το μυστικό του κόσμου.
Τους βάφω με χρώματα με μπλέ με κόκκινο με μαύρο .....όλα αυτά κάνουν Ένα χρώμα το Μώβ μου!!!!
Το μωβ το μυστήριο το ανεξίτηλο το άμωμο και το ξεχωριστό της ζωής μου!!
Μώβ μου θα κρατάμε πάντα τα χέρια να περνάμε πάνω από καρτέρια....
Έχω πολλά να κάνω θέλω να προλάβω τον καιρό ετοιμάζω ένα ρήμα να το βάλω σε θρόνο. Μωβ μου χωρίς εσένα χάνονται τα χρώματα!!!
Τι να πεις για μια πόλη
που μόνο λύκοι
τις νύχτες oουρλιάζουν,
για μια έρημη πόλη
πού σε απρόσμενο θέρος
το βλέμμα σταμάτησε.
Μαύρο Ιούλη τραγουδά
και Αττίλα Αύγουστο μήνα βρυχάται.
Στα ερείπια ο ήλιος χάθηκε,
οι νεκροί δεν κοιμούνται.
Θρυμματισμένα οστά
μεταναστεύουν για την κηδεία τους
μόνιμα, στο άλλο μισό.
Έγκλειστες πορτοκαλιές
σε αυλές καρποφορούν
εκεί που μόνο ερπετά σέρνονται
και κατοικούν ακάλεστα
στο σώμα που χάσαμε.
Ποιο μαρτύριο καθηλώνει
την ψυχή και την κάνει τόσο ανήμπορη
να δραπετεύει;
Aναπάντητα γιατί εισχωρούνε παντού
μα δεν χωρούν άλλους νεκρούς τα φέρετρα.
Με πόθους φιλιώνει η απόγνωση
μα εξασθενεί η κραυγή.
Φοβάμαι μην σωπάσει για πάντα
Είναι η νύχτα
που λιμνάζει ο αέρας
κι η σιωπή πέρα από τη μεθόριο του χρόνου
μια άνευ ορίων οδύνη
που προχωράω σκιά
προς την αστροφωτισμένη αμνησία
γαντζωμένη από το τρέμουλο ενός ονόματος
είναι η νύχτα
που φεύγω στα κύματα
για δέκα περιπλανώμενες δεκαετίες
κι άλλα είκοσι απελπισμένα φεγγάρια
που δίνω τον εαυτό μου γυμνό
με τα χέρια απλωμένα σαν εσταυρωμένη
γυμνή σαν όνειρο
τρυφερή όπως το αμπέλι που ωριμάζει στον ήλιο
είναι η νύχτα...
Σαν μι’ άλλη μια μέρα στο κενό πέρασε η μέρα ετούτη
σαν χθες που δεν κερδήθηκε καμιά καινούργια λέξη
κι είχε μια άπνοια πληκτική και έννοιες χιλιάδες
στο δρόμο της απώλειας που αφύλακτος κοιμάται,
Κι η νύχτα, που φαντάσματα γεννάει και αναμνήσεις
κρύβει ολοφυρόμενες ψυχές και τον λυγμό τους
σ’ ένα μπλοκάκι με σπιράλ κρατώντας απουσίες
διάθεση αφαιρετική που έχουν οι επιζώντες.
Με νότες πένθιμες η αυγή γυρνάει τη νέα σελίδα
κάνε μεγαλοδύναμε σήμερα να μην χάσει
μη στάξει η πένα ούτε λεκέ, ούτε καν μια τελεία
που οι νέοι με λίγα εφόδια ταξίδια ετοιμάζουν.
Στο τζόγο που έστησαν με αργκό, μαγκιές και αυταπάτες
τον πλούτο της αποδομούν οι πάτρωνες του λόγου
βλέπεις στην τηλεόραση πώς ρίχνουν στον καιάδα
οι απαίδευτοι, κάθε έννοια που δεν καταλαβαίνουν
Πίσω απ’ τις σφραγισμένες πόρτες και τα σκουριασμένα κάγκελα
τρελό χορό στήσανε οι θύμησες απόψε
παρέα με τη μοναξιά.
Το μακρύ σιδερένιο κλειδί κρυμμένο μέσ' στην πήλινη γλάστρα
μαζί με την ψυχή ετούτων των χορταριασμένων τοίχων κάποιον, κάτι καρτερά.
Στου χρόνου το πείσμα
Τα άνθη εξακολουθούν ζωή να ‘χουν….
Κάτω απ’ της αγια-Θαλασσινής τον ίσκιο
εγώ, ο ξένος
το στενό μονοπάτι ανηφορίζω…
Πώς ν’ απαρνηθώ το βράχο τον περήφανο;
Αιώνες τώρα, στήριγμα κι απαντοχή μου.
Γύρισα ξανά
στο παλιό αρχοντικό με τα βασιλικά στο περβάζι
με τις γαρδένιες και τις πασχαλιές
Γύρισα ξανά…
ζωή να πάρουνε οι αναμνήσεις.
(από το βιβλίο μου Barsaat ο χορός της βροχής, εκδόσεις 24γράμματα)
Εγώ που λες δεν είμαι για τα πολλά. Είμαι για τα λίγα και τα καλά, για τα απλά και τα κομψά. Χωρίς να έχουν πάνω τους δείγμα υπερβολής και χρυσόσκονης. Είμαι για όλα εκείνα που δεν τα αγγίζουν εύκολα οι άνθρωποι.
Τη δική μου ευτυχία ποτέ δεν τη βρήκα στην επιφάνεια της θάλασσας. Η ευτυχία μου και η χαρά μου κρύβεται σε βυθούς και ναυάγια. Μην αναζητάς να με εντυπωσιάσεις με χρυσόσκονες και πλούτο.
Μη μου τάζεις ουρανούς και άστρα να μου κατεβάσεις στα πόδια μου. Με απωθούν τέτοιες ιστορίες, με διώχνουν μακριά. Ότι γυαλίζει και έχει πάνω του μια ιδέα ψεύτικου με τρομάζει αφάνταστα. Εμένα δώσε μου απλές και καθημερινές απολαύσεις. Εκείνες που απολαμβάνεις και δε μπορείς να αγοράσεις.
Δώσε μου εκείνη την ακαταστασία των ανθρώπων που δυσκολεύονται να προσαρμοστούν. Εξασφάλισε μου την ασφάλεια της αλλαγής και της εναλλαγής. Πες μου να ξεβολευτώ, να αλλάξω τη ζωή μου και θα είμαι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος. Μη με βάζεις σε άμορφες μάζες προβάτων. Κουράζεται το μυαλό μου και η ψυχή μου πιέζεται.
Θέλω την ακαταστασία μου. Θέλω τα στραβοπατήματά μου. Θέλω μαζί σου να είμαι μόνον ο εαυτό μου. Τίποτα λιγότερο. Τίποτα περισσότερο. Μονάχα ο εαυτός μου.
Όταν το σκοτάδι αργεί ν' ανθίσει, όταν η θάλασσα δεν λέει να κοιμηθεί...
Τότε σεργιανίζουν μέσα στο μαγικό αεράκι οι μεγάλοι έρωτες, εκείνοι που δε συναντήθηκαν ποτέ...
Αποζητιούνται μεταξύ τους ξέροντας, πως ο χρόνος που τους δίνεται είναι ένα σύμπαν απέραντο μα για τ' ανθρώπινα μικρό...
Ξαπλώνουν δίπλα στα κρινάκια του γιαλού ξεδιπλώνοντας απαράμιλλα σε ομορφιά την καρδιά τους, για ν' ακουστεί ο ερωτικός τους παφλασμός πιο πάνω και πιο μέσα απ' τα κύματα κι ίσως πιο πάνω κι απ' τη γη κι αυτόν τον ουρανό...
Για ν' ανταμώσουν σάρκα με σάρκα από αρμύρα, ψυχή με ψυχή ολόγιομου φεγγαριού...
Ανάσα που σκορπά μια ασημένια θλίψη λίγο πριν φανεί ξανά το πρώτο φως...
Μια αιωνιότητα που διαρκεί όσο μια ρωγμή κεραυνού στην καταιγίδα...
"Δεν είσαι ποίηση...
Ένα φοβισμένο βλέμμα είσαι,
που γεννά στίχους και φωτίζει
τις ανούσιες λέξεις μου.
Δεν είσαι ποίηση, αλλά ένα κρυμμένο δάκρυ
που γυροφέρνει το ματοτσίνορο
σαν λυτρωτικό ζεϊμπέκικο
στο χάραμα της ψυχής σου.
Μα αφού δεν είσαι ποίηση,
πως με ξεμπρόστιασες με την σιωπή σου,
για να σου τραγουδήσω τον πιο μαγικό ρυθμό
της παραζάλης της καρδιάς μου;..."
Και τώρα που μεγάλωσα αρκετά και η ηλικία μου είναι περισσότερο ένα μικρό έγκλημα παρά ένα μεγάλο παραμύθι πιστεύω στις δικές μου νεράιδες.
Δεν είμαι μια καλή γυναίκα, σιχαίνομαι αυτή τη λέξη. Καλή είναι μια παπαρούνα. Εγώ δεν είμαι παπαρούνα, είμαι όμως ένα αγριολούλουδο. Ένα γενναίο αγριολούλουδο.
Η λέξη καλή έχει χάσει τη σημασία της. Τι πάει να πει καλή; Η καλοσύνη δεν έχει σχέση με την αγάπη. Μία καλή φαινομενικά γυναίκα μπορεί να είναι καλή μόνο για το σπίτι και τον άντρα της και να μην έχει κανένα άλλο συναίσθημα για τον υπόλοιπο κόσμο. Εμένα αυτού του είδους η καλοσύνη δεν με αφορά.
Η καλοσύνη είναι μια καραμέλα που την αναμασάμε σχεδόν για όλους, δεν είναι δύσκολο να είσαι καλός, δύσκολο είναι να είσαι υπερβατικός.
Και υπερβαίνουμε τον εαυτό μας όταν είμαστε γενναίοι, όχι όταν είμαστε καλοί.
Δεν είμαι ο πιο βολικός άνθρωπος στον κόσμο, αλλά θα τρέξω να σε σώσω χωρίς να υπολογίσω τις συνέπειες. Δεν είμαι ο πιο ενάρετος, αλλά εάν θεωρώ ότι έχεις δίκιο και κινδυνεύεις, θα χάσω το δικό μου για να σε υπερασπιστώ.
Δεν ανέχομαι να με εξαπατάς αλλά λίγο να με ξεγελάς σε αφήνω, γιατί ξέρω πως δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς.
Έχω ανθρώπους που έχουν φύγει από την ζωή μου, αλλά τους αγαπώ και τους νοιάζομαι ακόμα. Εξ άλλου είναι πολύ μεγάλη η ζωή μας για να φυλακίζουμε ανθρώπους για πάντα.
Έχω επίσης ανθρώπους που υπάρχουν στη ζωή μου και δεν τους νοιάζομαι τόσο, ούτε εκείνοι εμένα.
Τι ειρωνεία, αλλά είναι η αλήθεια. Κάποτε θα γίνουν και αυτοί παρελθόν, αλλά ξέρω πως δεν θα με στοιχειώσουν.
Αγαπώ με τον δικό μου αλλόκοτο τρόπο, αν θέλεις με αφήνεις να σε αγαπώ αλλιώς άφησε με να φύγω, δεν έχω χρόνο για χάσιμο. Δεν μετράω πόσο με αγαπάς, γιατί χάνω στο μέτρημα, άλλωστε δεν με ενδιαφέρει αυτό, δεν έχω που να βάλω την αγάπη και την αδικώ. Περισσότερο με νοιάζει η πίστη, η αφοσίωση πάρα τα πολλά λόγια.
Κουράζομαι να εξηγώ, να απολογούμαι και να αποδεικνύω. Μην με βάλεις ποτέ στην διαδικασία να πω κάτι εάν δεν θέλω μόνο και μόνο για να αποδείξω ποια είμαι. Δεν θέλω να πασχίζω να αποδείξω τίποτα, μεγάλωσα για όλα αυτά. Είμαι αυτή που είμαι, αν θες έχω μια θέση δίπλα μου, εάν όχι μην κάτσεις για να με σηκώνεις να σε ξεπροβοδιζω στην εξώπορτα. Κουράστηκα.
Δεν είμαι μια καλή γυναίκα, ποτέ δεν μου άρεσε αυτή η λέξη. Είμαι πιστή, με μια πίστη δική μου, περίεργη, που δεν θα σου βροντοφωνάζει την αγάπη μου αλλά όποτε θα γυρίζεις τα μάτια σου θα με βρεις πάντα εδώ. Όχι πως δεν είχα που να πάω, αλλά δεν ήθελα να πάω πουθενά.
Ήθελα πάντα να με εμπιστεύονται πιότερο από το να με αγαπάνε. Ζητούσα τυφλή εμπιστοσύνη, παρά τυφλή αγάπη και έστω και εάν δεν τα κατάφερα πάντα, ξέρω πως δεν πρόδωσα ποτέ έστω και εάν αγαπήθηκα λιγότερο από ό,τι αγάπησα.. Ή το αντίθετο; Ποτέ δεν θα μάθω. Άλλωστε δεν είναι ανάγκη.
Είχα πάντα μια εμμονή με την ευτυχία στα απλά πράγματα, στα βατά, στα εύκολα, σε εκείνα που ορίζουν τη δική μου πυξίδα. Δεν ήθελα κανέναν φυλακισμένο δίπλα μου, αλλά ήθελα να τον νιώθω δικό μου. Δεν ήθελα κανέναν να με ορίζει, ήθελα να με πιστεύει. Δεν γύρευα την τυπική κατανόηση, αλλά την αληθινή αφοσίωση.
Τελικά δεν γνωρίζω εάν πέτυχα και τι, πάντως ξέρω πως πουθενά δεν θα γράφει οτι φοβήθηκα και κανένας δεν μπορεί να πει πως τον γέλασα. Αν γελάστηκα αδιαφορώ, δεν είναι και καμιά μεγάλη επιτυχία να γελάσεις κάποιον, ούτε να τον σημαδεύεις χωρίς να ξέρεις σημάδι.
Γιαυτό ξεχνάω τα χτυπήματα μου από άκυρους σκοπευτές και λατρεύω τις πληγές μου από εκείνους που είχαν τα κότσια και το θάρρος να μου ρίξουν κατάμουτρα.
Το άρωμα της φόρεσε
Κατέβηκε στο μουράγιο
Ένα της κύμα φώναξε
Και της φουρτούνας της τον Άγιο
Της έδωσε τη μυρωδιά
Στο Αιγαίο να τη μοιράσει
Ίσως μαζί του συναντηθεί
Έλεγε ποτέ δε θα το ξεχάσει
Ξεκίνησαν και οι άνεμοι
Το τύλιξαν σε μαντήλι
Το είχε ποτίσει με δάκρυα
Στο τελευταίο τ'αποχωρισμού
Στης Παναγίας καντήλι
Έψαξαν λιμάνια
Ρώτησαν θαλασσαετούς
Μήπως είδαν τα πλάνα μάτια
Την άφησαν μόνη στους γκρεμούς
Θλιμμένο βρήκαν της θάλασσας τον αετό
Σε βράχο ακουμπισμένο
Ξαφνιάστηκε από το άρωμα
Τον βρήκαν δακρυσμένο
Πείτε μου ,πείτε μου που θα τη βρω
Τη γαλανή ομορφιά μου
Νόμιζα πως δεν ήθελε
να ζει στα όνειρά μου
Τρέξε κύρη μου τρέξε να τη βρεις
Θα λιώσει από τον καημό της
Άντε...να νοιώσει τη χαρά
Ελπίδα να της δώσεις
Για σε στέλνει το άρωμα
Για σε πονάει η καρδιά της
Ανέβα στα άλογα της θάλασσας
Και τρέχα στη φωλιά της
Από την καλντέρα της ψυχής μου
Κυρά μου Ποίηση, μόνο Ένα σου ζητώ…..
Να είμαι στο πλάι σου, να σε υπηρετώ….
Με λίγες λέξεις, στην αράδα, που θα γράφω,
Και σκέψεις, διάφορες, που θα γεννιούνται
Από αυτές, ένα Στεφάνι, θα πλέκω, στα μαλλιά σου, θα σου Βάζω….
Κυρά μου Ποίηση, Αθάνατη Θεά, καμιά δεν
Έχει, την Δική σου Ομορφιά
Πανώρια στέκεις
Στην Αιωνιότητα, το Γλυκό Κρασί του Πνεύματος,
Κερνάς στην Ανθρωπότητα….
Πάντα την Ομορφιά σου, στην Μνήμη μου Φέρω,
Και, πλέκοντας Στίχους, Θυσία σου προσφέρω….
Είσαι Έρωτας, Πόνος, και Ιδανικό…. Είσαι Βάσανο,
Πικρό, μα και Γλυκό….
Άλλα Λόγια, δεν Έχω να σου πω, Μονάχα Ένα: Πάντα
Με τους Στίχους μου, θα σε Αγαπώ, Πάντα στην Ζωή
Μου, θα Έχω Εσένα….
Ανάμεσα ουρανού και γης
αφουγκραζόμαστε τη δικαιοσύνη
σαν γαλήνη ανεπαίσθητη
στων κυμάτων την κόψη.
Κρύσταλλα του ανέμου στους ωκεανούς
και μια φωνή δυνατή τιθασεύει τις θύελλες.
Ανάμεσα ουρανού και γης
διάφανες οι ψυχές μας,
με μια άνοιξη ανυπόταχτη
ν’ ανασαίνει στο στήθος μας
με τους αγγέλους φιλιωμένους με τις ώρες τις γερόντισσες,
Ανάμεσα ουρανού και γης
τα σύνορά τ’ ανύπαρκτά μας
τα σταυρουδάκια του ήλιου στα μέτωπά μας,
το αίμα του φωτός στην καρδιά μας.
ποίημα απ' το υπό έκδοση βιβλίο μου.
Έμεινε ο κήπος
η χαρά της πρώτης συνάντησης
Τόσα σ' αγαπώ χαραγμένα
αίμα ξόδεψαν χωρίς πληγή να συναντήσουν.
Η χλιδή
στο απέραντο μουράγιο της ψυχής.
ένα χάδι τρυφερό τέμνεται στη φαντασία
Τα μάτια βλέπουν
ότι η αυγή τους κρύβει
στόμα
θέλει ανεκπλήρωτο φιλί να δοκιμάσει
Ο καιρός στέλνει πάμπολλες σκέψεις
η ζάλη στο μυαλό δεν σταματά.
Στου ονείρου τα λειβάδια ταξιδεύεις
δεν μπορείς τόν έρωτα να κρύψεις.
Λέξεις από τη συλλογή
Τα μάτια σου μιλούν.
Από ιδρώτα και κλάμα η ελπίδα ..
σπρωγμένη,
από αλμύρα και πόνο η ματιά ..
κεντρωμένη,
από τη ράχη του φόβου το φιλί ..
ματωμένο,
από το δάκρυ που καίει το πρωί..
πληγωμένο.
Από της στάχτης τη φλέβα η ανάσα
...κομμένη,
από το χρώμα της μπόρας η αυγή ..
πετρωμένη,
από το γκρι των ονείρων μια φωνή ..
ξεχασμένη,
από το θάμπος της ήττας μια καρδιά.. σκλαβωμένη.
Και πίσω απ' τα άστρα στων χρόνων την πέραση...
τριαντάφυλλο κρύβω στων χυμών μου τη θέαση,
ζωγραφισμένο με κόκκινο ...άλικο..
δίχτυ
που τονίζει περίτρανα της ψυχής μου τον δείχτη!
Υ.Γ Γιατί και τα αλμυρά δάκρυα μπορούν να ποτίσουν
..κήπους συναισθημάτων,φίλοι μου!
Μαρμαρωμένο το βλέμμα σε απλανές σκέψεις.
Συλλογισμένο το δειλινό μέσα στα δάκρυα του ήλιου.
Στα πληκτρολόγια της μοναξιάς ο παραλογισμός.
Ντυθήκαμε με το εγώ και σκουντουφλούμε στα συναισθήματα.
Σώπασε η πολιτεία μέσα στα τείχη της άρνησης.
Ποια δεξιότητα κρατά τους θεμέλιούς της αρμονίας;
Ακούγονται φλογέρες ερωτικές…
Σαν βγεις από τον εαυτό σου και χωθείς σε μια άλλη ψυχή,
το αλαργινό όνειρο ντύσε με χαρακτήρα.
Τα δάκρυα σαν κρύσταλλα κυοφορούν τη θάλασσα.
Σου μεταγγίζει το αίμα η άρνηση.
Γεννιέται ένα αδέξιο τραγούδι σε φάλτσο αντίσταση της αγάπης.
Το τραγουδά η αυτογνωσία στα απομεινάρια της ωριμότητας.
Ποιος ο κριτής και ποιος ο εμψυχωτής;
Το πλοίο της ανάσας μας γεμάτο εμπειρίες.
Δεν είναι τα λόγια είναι ο τρόπος.
Δεν είναι η αγάπη πειρατής.
Στο βυθό της θάλασσας η αγνότητα κρύφτηκε σ΄ ένα κοχύλι.
Όσο για την ευγένεια, γέμισε υποκρισία.
Το χαμόγελο στάζει από την βροχή των ρηγμάτων μας,
σαν σπασμένη στέγη.
Φυσά το αγέρι, μας ανεμίζει τα μαλλιά ο προβληματισμός.
Φεγγάρι μου, ίππευσε τ’ άτια τ’ ουρανού
κι έλα να μ’ ανταμώσεις στην άκρη του ονείρου!
Με νότες ασημιές τραγούδησε και χόρεψε
ανατολής χορό στην αγκαλιά του κόσμου!
Φεγγάρι μου, στο άλικο αίμα μου βαπτίσου
και πύρινο κατρακύλησε εδώ.
Τη μοναξιά μου σβήσε!
Μαρμαρυγές στη διαμαντένια θάλασσα σκόρπισε
και διώξε τον πόνο απ’ της γης τα πέρατα!
Φεγγάρι μου, ανέτειλε το άγνωστο μέλλον της ζωής…
Με περιστέρια ολόλευκα μηνύματα ελπίδας στείλε!
Ανυψώσου πέρα απ’ της νύχτας το άπειρο
και με το ύστερο φως σου,
ζωντανή κράτησε την ψυχή μου!
Και μετά, συνειδητοποιείς πως αυτό το χώμα ήταν η φύση σου!
Όσο νόμιζες πως στεκόσουν όρθιος, σε συγκρατούσε ο Θεός!
Μη με ρωτάτε γιατί, δεν ήταν δύσκολο να την ξεχωρίσω από το πλήθος. Από τα πρώτα μας κιόλας κοινά λεπτά, αφύπνισε εκείνη την κοιμισμένη μέσα μου φωνούλα που είχε κατασταλεί από τις σειρήνες της συγκαταβατικότητας και του συμβιβασμού. Επανέφερε στα μάτια μου τη λάμψη, στο σώμα μου το τρέμουλο και στο δέρμα μου το ρίγος.
Αγάπησα τον τρόπο που παραδινόταν στα χέρια μου. Εύπλαστη, εύμορφη και ολοκληρωτικά διαθέσιμη. Απαλλαγμένη από καταπιεσμένα συμπλέγματα κι ενοχικά σύνδρομα. Μικροκαμωμένη και μεγαλειώδης. Υποταγμένη κι επιβλητική. Παραμυθένια μα τόσο αληθινή. Με την ώριμη γοητεία, την παιδική αφέλεια και την εφηβική παρόρμηση. Ένα έργο τέχνης σε κάθε της πτυχή.
Ροβινσώνας στο κορμί της, την ένιωθα να σπαρταρά στην αγκαλιά μου και ανακάλυπτα την ευτυχία. Τότε που σαν λευκό – αδάμαστο άλογο ξετύλιγε την προσωπικότητά της κι έκλεβε την παράσταση. Νύχτες που στο δωμάτιο διαδραματίζονταν σκηνές που μονοπωλούσε, σε ένα έργο στο οποίο πρωταγωνιστούσαν η θηλυκότητα και ο ερωτισμός της. Όταν άλλοτε σαν σεναριογράφος, άλλοτε σαν σκηνοθέτης και άλλοτε ως υποβολέας κάλυπτε κάθε μικρό και μεγάλο ρόλο μέχρι το κλείσιμο της αυλαίας.
Θαύμαζα τη θωριά της καθώς απογυμνωνόταν μπροστά μου αργά κι αισθησιακά. Δέος και περηφάνια πλημμύριζαν τα κύτταρά μου. Βασιλιάς της και φρουρός της. Έλιωνα τις στιγμές που αποδεσμευμένη από ταμπού και δεύτερες σκέψεις έκλεινε τα μάτια της και μου χάριζε τον εαυτό της, θαρρείς και μαζί με το σώμα της μου εμπιστευόταν και το πιο κρυφό μυστικό της. Όταν απελευθερωμένη από κάθε τι περιττό ενέδιδε σε μια τελετουργική ερωτική συμφωνία, αποθέτοντας σε εμένα κάθε της ελπίδα για μια χρωστούμενη ζωή.
Απροστάτευτη και δυναμική. Πληγωμένη και δυνατή. Την παρακολουθούσα να ρισκάρει και άδραχνα κάθε μας λεπτό. Εξερευνούσα την ύπαρξή της και περιποιούμουν τις πληγές και τα τραύματά της. Φίλιωνα με τους δαίμονες που ούρλιαζαν μέσα της καθώς αφηνόταν και ξόρκιζα κάθε κακή στιγμή της. Ανακτούσα λίγη – λίγη τη χαμένη της εμπιστοσύνη κι ευχαριστούσα οποιονδήποτε δεν εκτίμησε το θησαυρό της οδηγώντας την στην αγκαλιά μου. Τη λάτρευα σαν τυφλός, σαν πιστός και σαν υποταγμένος. Γιατί στη γυναίκα ετούτη Θεέ μου, μόνο έτσι αξίζει να αγαπηθεί.
Δεν εφάνης ακόμη αλησμονιά
το τραύμα της γης μου να δρέψεις.
Στο απροσμέτρητο της θλίψης ξεχάστηκες
το άσπλαχνο της ματαίωσης εξυμνάς
του καλοκαιριού το ξέφτισμα επωάζεις.
Μήτε εσύ,
αναστάσιμε πουνέντε φάνηκες
τα στάχυα στα δεσμά να σκορπίσεις.
Ολότρα στέκουν
στο ηδύποτο ρουμπίνι του λιογέρματος.
Φως ελλειπτικό
στον καρτερικό ουρανό κρεμιέται
κι ένα φιλί σιωπηλό και ανεξόφλητο
στου ασυνείδητου το επιστέγασμα.
Δεν φάνηκες ακόμη λησμονιά
κι η νύχτα της κόλασης
κι αργεί να ξημερώσει
''Συνομιλώντας με τον Arthur Rimbaud'
Θυμώνω.
Θυμώνω που εχτές
σου είπα : Σ' αγαπώ
στόν υπέρτατο βαθμό.
Αλήθεια ήταν.
Σήμερα όμως, σ' αγαπώ
πιό πολύ από εχτές.
Μα, θυμώνω πιό
πολύ, γιατί, αύριο
θα σ' αγαπώ ακόμα
πιό πολύ.
Μεθαύριο, ακόμα
πιό πολύ.
Αυτή η αγάπη, ένα
αδιάκοπο, ασταμάτητο
κρεσέντο.
Ποια γλυκύτητα άκουσε η νύχτα
κι έγειρε μ' όλα της τα βρόχινα άστρα στην αυλή;
Ποιο παιδικό κελάηδημα ήταν αρκετό
για να στρέψει τους ουράνιους οφθαλμούς της
στο μικρό μου γιασεμί;
Μη και ήταν άγγελος εκείνο το πουλί
που στάθηκε για μια στιγμή να δει την γύμνια ;
Φυλλορροούσε κι έβλεπες τα πέταλά του
να τείνουν τις τοσοδούλες παλάμες τους
τ' ένα προς το άλλο,
άνοιγαν έπειτα καρτερικά τ' απαλά τους χείλη
κι ασπάζονταν τα κόκκινα φώτα
που γυάλιζαν σαν μανουάλια στον ουρανό..
Ύστερα ίπτανται κι έμοιαζαν στεφάνι ολάκερο
που στόλιζε περιδέραιο χρυσό
τ' αιθέριο άρωμα τους τον Θεό..
Έτσι το λοιπόν πέθανε, ευλόγως
τρυφερά κι αθώα,
μες στο φθινόπωρο του δυο χιλιάδες είκοσι,
έτσι το λοιπόν, ευαίσθητα κι αθώα..
Κι έγειρε, έγειρε τα γλυκά ματάκια του
μ' όλα της νύχτας τα βρόχινα άστρα στην αυλή
το μικρό μου γιασεμί..
Απ' την καινούρια μου συλλογή πεζοποιημάτων
'' Ο θεός μου χρωστούσε μια κολόνια ''
Σχεδόν, τριάντα χρόνια, διαφορά
εκείνη, μοιάζει άνθος, που θα κόψεις
και εκείνος, στα σκοτάδια, αγκαλιά
κρατάει, ημερολόγια, μιας νιότης.
Στην έρημο, βρεθήκαν, της σιωπής
βροχές από φιλιά, υγρό, το πάθος
ό,τι ήτανε, γι’ αυτούς, το πιο σωστό
μοιραίο, για τον κόσμο, ήτανε λάθος.
Μα όταν, ερωτεύονται οι καρδιές
τα σώματα, γυμνά, σαν γίνονται ένα
μην ψάχνεις, των ματιών, τις ομορφιές
μα κοίτα, στης ψυχής σου, τα γραμμένα.
Σχεδόν, τριάντα χρόνια, διαφορά
φιλήθηκαν, Ανατολή με Δύση
και δάκρυσε ο ουρανός, τι συμφορά
γιατί, ως την αυγή, θα ‘χαν χωρίσει!..
Τα λουκέτα μας πάντα εκεί
καλά κλειδωμένα
ένα γίναν με τα σίδερα
Σκουριάσαν ....οξειδώθηκαν...
αλλά πάντα εκεί ερμητικά κλειστά
Τού χρόνου απομεινάρια
Να θυμίζουν υποσχέσεις
στόν εαυτό μας....και σε άλλους
Στους περαστικούς να μιλάνε
για αγάπες περασμένων εποχών
για αισθήματα πού αφού λευτερώθηκαν ...
κλειδωμένα ύστερα
στων πουλιών τα περάσματα ...έμειναν
Τώρα δίπλα στην θάλασσα....
μακρινό ταξίδι νοσταλγούν....
Μα η μοίρα τους τά 'ταξε...
εκεί μαζί με τα σίδερα
να κάνουν το μακρύ ταξίδι
της αποσύνθεσης....
Λευτερώνοντας κάποτε υποσχέσεις....
Σαν θυμιατά....
Αν δεν αντέχεις να θυμάσαι τα λάθη σου, μην μπλέξεις με γραφιά. Αν σκοπός σου είναι να σφάλεις «έτσι, επειδή μπορείς», καλύτερα να φύγεις. Αλλιώς – αν έχεις καρδιά – θα πονέσεις.
«Άτιμη φάρα!» θα λες στις παρέες. Αποτυπώνουν, με χειρουργική ακρίβεια, θαρρείς, κάθε λεπτομέρεια της ύπαρξής σου. Μένεις έκπληκτος ν’ απορείς «πού τα σκέφτηκε όλα αυτά;». Δεν τα σκέφτηκε, καλέ μου. Τα ένιωσε. Μόνο που το όπλο του πονάει πιο πολύ από τον ακαριαίο θάνατο. Αν θελήσει να το χρησιμοποιήσει εναντίον σου, χάθηκες. Θα σου χτίσει υστεροφημία μ’ όλα τα λάθη σου γραμμένα και πακεταρισμένα σε μια κόλλα χαρτί. Άντε μετά να ξεχάσεις και να ξεχαστείς.
«Μην μπλέξεις…» θα λες όταν σε ρωτάνε τι εννοείς. Πού να εξηγείς και πώς να εξηγήσεις; Εσύ δε θες ούτε να αναλύσεις, ούτε να θυμάσαι. Αλλιώς θα έμενες.
Δεν έχεις άδικο. Άτιμη φάρα ο γραφιάς. Σε σηκώνει στα ουράνια υμνώντας τον έρωτά του και σε πετάει στα Τάρταρα να βασανίζεσαι να κλείσεις πληγές απ’ το νυστέρι της πένας του. Μα να ξέρεις. Όταν το κάνει, έχει πρώτα ρίξει τον εαυτό του εκεί. Έχει ματώσει ο ίδιος από την αλήθεια του, για να ξέρει ώστε να βάλει και λίγο φάρμακο μέσα στα λόγια του, μπας και σε βοηθήσει.
Ναι τέτοια φάρα είναι ο γραφιάς.
Άτιμη. Δε βάζει τιμή στην αγάπη.
Γι’ αυτό σου λέω…μην μπλέξεις.