Πίσω απ’ τις σφραγισμένες πόρτες και τα σκουριασμένα κάγκελα
τρελό χορό στήσανε οι θύμησες απόψε
παρέα με τη μοναξιά.
Το μακρύ σιδερένιο κλειδί κρυμμένο μέσ' στην πήλινη γλάστρα
μαζί με την ψυχή ετούτων των χορταριασμένων τοίχων κάποιον, κάτι καρτερά.
Στου χρόνου το πείσμα
Τα άνθη εξακολουθούν ζωή να ‘χουν….
Κάτω απ’ της αγια-Θαλασσινής τον ίσκιο
εγώ, ο ξένος
το στενό μονοπάτι ανηφορίζω…
Πώς ν’ απαρνηθώ το βράχο τον περήφανο;
Αιώνες τώρα, στήριγμα κι απαντοχή μου.
Γύρισα ξανά
στο παλιό αρχοντικό με τα βασιλικά στο περβάζι
με τις γαρδένιες και τις πασχαλιές
Γύρισα ξανά…
ζωή να πάρουνε οι αναμνήσεις.
(από το βιβλίο μου Barsaat ο χορός της βροχής, εκδόσεις 24γράμματα)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου