Όταν το σκοτάδι αργεί ν' ανθίσει, όταν η θάλασσα δεν λέει να κοιμηθεί...
Τότε σεργιανίζουν μέσα στο μαγικό αεράκι οι μεγάλοι έρωτες, εκείνοι που δε συναντήθηκαν ποτέ...
Αποζητιούνται μεταξύ τους ξέροντας, πως ο χρόνος που τους δίνεται είναι ένα σύμπαν απέραντο μα για τ' ανθρώπινα μικρό...
Ξαπλώνουν δίπλα στα κρινάκια του γιαλού ξεδιπλώνοντας απαράμιλλα σε ομορφιά την καρδιά τους, για ν' ακουστεί ο ερωτικός τους παφλασμός πιο πάνω και πιο μέσα απ' τα κύματα κι ίσως πιο πάνω κι απ' τη γη κι αυτόν τον ουρανό...
Για ν' ανταμώσουν σάρκα με σάρκα από αρμύρα, ψυχή με ψυχή ολόγιομου φεγγαριού...
Ανάσα που σκορπά μια ασημένια θλίψη λίγο πριν φανεί ξανά το πρώτο φως...
Μια αιωνιότητα που διαρκεί όσο μια ρωγμή κεραυνού στην καταιγίδα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου