ΠΟΙΗΣΗ. ΕΝΑΣ ΔΡΟΜΟΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ

  Το Πέρασμα απ’ τη Ζωή πρέπει να το περάσεις, μ’ αντρειοσύνη, με τιμή… να μη το προσπεράσεις, σαν να ’ναι κάτι ανούσιο, κάτι μηδαμινό, αλλά...

Και τώρα τί θα πεις κι εσύ που βρέχει  γύρω σου βροχή χωρίς σταγόνα. Στέκεις ορθή χωρίς καρδιά  σε άδικο αγώνα… Και τώρα τί ν’ αφουγκραστεί ...

  Τίποτα... δεν  μ’ απόμεινε... να ζήσω μοναχή μου... Ποιήματα χαρούμενα... δεν έτυχε να γράψω... Κι αυτό που αισθανθήκαμε... να σου το περι...

Ξεχάστηκα στην άκρη της στείρας σκέψης,  στο περιθώριο μιας άγραφης σελίδας. Στου μισεμού την πόρτα  κρέμασα τα κλειδιά της παρακμής να καρτ...

Ο αχός τ’ αναπόφευκτου,  σα φιδιού συριγμός,  σαν της νύχτας λυγμός,  σαν του πλοίου τον ήχο σ’ ομιχλώδες τοπίο σε φτάνει…  Κατακλύζει τ...

Τα Πρέπει και τα Όρια… Αν είναι το συναίσθημα, του Έρωτα βοτάνι κι αν όσα έχω αισθανθεί πολύχρωμο γιορντάνι κι αν ήξερες τι χρώματα ...

Δεν Έκλαψα… στην κακοτοπιά, στης μοίρας την πορεία, στη θολωμένη ματιά τ’ άγνωστου τοπίου που ξεδίπλωνε και γαλουχούσε το αποτρόπαιο...