Και τώρα τί θα πεις κι εσύ που βρέχει
γύρω σου βροχή χωρίς σταγόνα.
Στέκεις ορθή χωρίς καρδιά
σε άδικο αγώνα…
Και τώρα τί ν’ αφουγκραστεί
ζητά η ψυχή στην παρακμή
κι εσύ εκεί πάντα βουβή,
δυνάμεις παίρνεις
στην ερημιά σου μοναχή
κι έρημη μένεις…
Και τώρα τί, ρωτάς,
και υπομένεις
γυρίζει η μέρα χωρίς σκοπό,
μέσα στους δρόμους και περιμένεις
να φέρει η νύχτα βαρυπενθούσα
μες στον χαμό στα σκαλοπάτια σου
το σ’ αγαπώ…
Κι όμως τ’ αρνιέσαι, παραπονιέσαι
αδημονείς, ψάχνεις να βρεις
κάποια αιτία, μιαν αφορμή
για να ξορκίσεις τα πώς και τι
κι από τα δύσκολα να βγεις..!
Κι έρχεται η νύχτα μα σ’ αποφεύγει,
στο προσκεφάλι μ’ ένα κενό,
είναι θεριό που ροκανίζει
κι όλο γυρίζει, με το στανιό,
να σ’ υποτάξει κι όσο βαστάξεις
στον φόβο αυτό… μέχρι να φτάσει
να σ’ απαλλάξει το πρωινό!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου