Ξεχάστηκα στην άκρη της στείρας σκέψης,
στο περιθώριο μιας άγραφης σελίδας.
Στου μισεμού την πόρτα
κρέμασα τα κλειδιά της παρακμής
να καρτερούν την επιστροφή του ασώτου…
Ξεχάστηκα στων καιρών το ξεγέλασμα
φυλλορροώντας τα νοήματα της σιωπής.
Στου νόστου τ’ ακροδάχτυλα
έβαλα αρραβώνα τ’ αλάργεμα του νου
να ζευγαρώνει τον λογισμό του ανέφικτου…
Ξεχάστηκα τ’ απόβραδο στ’ αγκάλιασμα
της καθημερινής μας χίμαιρας.
Ξεμακραίνοντας απ’ τις ρίζες
ψήλωσα τόσο πού ‘χασα τον μπούσουλα
των άστρων κοιτώντας χάμω…
Ξεχάστηκα κι απόμεινα να σε κοιτάζω
σαν του καιρού το πέρασμα
να απομακρύνεσαι στο σούρουπο
των ελπίδων κρατώντας απ’ το χέρι
το παιδικό μας όνειρο που δε μεγάλωσε…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου