σπουργίτης στους ανέμους,
φύλλο που ξεκόπηκε από κορμό πράσινο
από δέντρο που το ισοπέδωσαν οι σφαίρες,
το πουλί, έμμηνε με την τέφρα
στην τρύπια τσέπη μέσα στα ερείπια
στο χώμα βαμμένο με αίμα, ψάχνει,
θεέ μου, βλέμμα παράξενο, θάλασσα,
τι κρύβει στο αμυδρό βυθό του
η λευκή ψυχή με πανσέληνο δάκρυ
σβαρνίζοντας το είναι του,
σέρνετε, χάνει τα βήματα, το όνειρο
έχει δύναμη, ψάχνει μια σταγόνα νερό
φως για την χλωροφύλλη να ανθήσει
ψάχνει, ένα μονοπάτι για να βγει
δεν έχει μια πόρτα να ανοίξει, να μπει
στο γκρίζο ουρανό ρίχνει το βλέμμα
ψάχνει αστέρι για πυξίδα για βάδισμα.
σφίγγει τα χείλη σκαρφαλώνει το βουνό
πιο κοντά στον ήλιο, δίπλα στο θεό
δάκρυσε, άνθισε ο κήπος της ψυχής
θα γίνει πρέσβης της ειρήνης
αποφάσισε να δώσει δικαιοσύνη
για τον έμπυο από δηλητήριο και μίσος
με το όπλο της καρδίας του,
με το νόμο της αγάπης, το χαμόγελο
κανέναν η εκδίκηση δεν ωφελεί
η καρδιά του καθαρός ουρανός
έτσι ζυμώθηκε το νέο αστέρι
ναι, έγινε μύθος.
Θωμάς Θύμιος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου