Άδειο το δωμάτιο...
Άδειο και σιωπή
Και η απουσία χειροπιαστή
Την πιάνω, την αγγίζω
Στο πόμολο της πόρτας
Στη ράχη της καρέκλας
Στην πλάκα του γραφείου
Στο κρεβάτι το άδειο...
Τέσσερις τοίχοι βουβοί
Μένα στρογγυλό μηδέν
Κλείνουν την απουσία στη σιωπή
Και τη σιωπή στο άδειο το βαθύ...
Και μες στη ξέχειλη σιωπή
Πλημμύρα το μύρο
Εκείνο το μύρο
Το γνώριμο...
Το θλιμμένο...
Το μαβί...
Πώς πονάει το μύρο...
Πώς γίνεται να πονάει το μύρο;
Σφιγμένος αέρας που πονάει
Σφιγμένος μ' ένα κόμπο στο λαιμό
Κι ευωδιάζει
Τι πικρά που ευωδιάζει...
Πώς γίνεται να ευωδιάζει
Η άδεια πια θέση μιας φιάλης οξυγόνου;
Χρόνια ευωδιάζει
Γνώριμα
Πικρά
Θλιμμένα
Μ' ένα κόμποι στο λαιμό
Μέσα στη σιωπή
Μέσα στην απέραντη σιωπή
Που ακούω και μετρώ
Τα βήματα
Της αόρατης παρουσίασ σου
Ακριβέ μου πατέρα...
Θέμις Ταταρη Μπιλληρη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου