Γεννήθηκες την άνοιξη που ανθίζουν τα λουλούδια.
Γεννήθηκα φθινόπωρο που πέφτουνε τα φύλλα.
Εσέ η ζωή σου είναι όμορφα τραγούδια
και στη ζωή μου όλα ήτανε μαυρίλα
Εσύ που ότι έπιανες γινότανε χρυσάφι.
Και εγώ που ότι έπιανα γινόταν στάχτη, χώμα.
Που την μορφή σου αποτυπώνουνε ζωγράφοι
και στην δική μου τη ζωή δεν βρήκαν χρώμα
Που όπου βρεθείς σε αγαπούν και σ΄ αγκαλιάζουν
και όπου βρεθώ ο κόσμος φεύγει, μένω μόνος.
Που όταν προφέρουν τ’ όνομα σου μέλι στάζουν
και όποιος προφέρει τ’ όνομα μου βγαίνει φθόνος
Τώρα μου λες ότι πλαστήκαμε ο ένας για τον άλλο
μα ο χρόνος πέρασε και χάθηκε κανείς δε ξαναζεί.
Πως θες λοιπόν να ζήσουμε έναν έρωτα μεγάλο
αφού δεν γίνεται να είμαστε εμείς οι δυο μαζί
Ζήσ’ τη ζωή σου εσύ και πίσω μη κοιτάξεις
έχεις και νιάτα κι ομορφιά μη το ξεχάσεις.
Στιγμές που φύγαν δεν μπορείς να τις αλλάξεις
και όσες θα ‘ρθούν πρέπει να ζήσεις πριν τις χάσεις
Χρήστος Παπαχρυσαφης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου