Άτιτλο (της Αντριάνας Αρβανιτιδου)

Μια νεραίδα κάθε βράδυ έρχεται πάνω στο προσκεφαλό μου. Λίγο πριν τα μάτια κλείσω, με μαγεύει η λάμψη από την χρυσόσκονη που σκορπάει στο σκοτεινό μου δωμάτιο. Είναι πανέμορφη σαν οπτασία,
μα τα μάτια της με μαγεύουν και όλα με μιας γίνονται ένα θαύμα.
Μου χαμογελάει και όλους τους φόβους μου παίρνει μακριά. Με το μικρό της το ραβδάκι ακουμπάει την καρδιά μου, με μιας θυμάμαι αγάπη τι θα πει. Ότι ξέχασα θυμάμαι και τον έρωτα ζω ξανά από την αρχή.
Τα μάτια μου δακρύζουν μα δεν είναι υγρά δάκρυα, είναι χρυσά σαν την σκόνη που στα χέρια της κρατά. Η ψυχή μου για άλλη μια φορά χαμογελάει, τα όνειρα σε μια στιγμή γίνονται μπροστά μου αληθινά.
Το χαμόγελο σου νεραίδα μου γλυκιά, μου θυμίζει την ελπίδα που κάθε βραδυ, με την παρουσία σου μέσα μου χτυπάει. Μεταξύ ύπνου και ξύπνιου ζω το αδύνατο, το ανέθικτο. Ανοίγω μια πόρτα σε όλα αυτά που λαχταρώ.
Χορεύεις ύπαρξη μαγική γύρω μου και οι αισθήσεις μου ξυπνούν και με πάθος θυμούνται ότι με λόγια δεν λέγεται.
Η μορφή σου τόσο ζωντανή, θεσπέσια κίνηση μοναδική, σε παραμύθι ζω έστω και μια στιγμή.
Λίγο πριν πέσω σε ύπνο βαθύ η καρδιά μου έχει λυτρωθεί. Με ένα φιλί στο μέτωπο με αποχαιρετάς, υπόσχεση δίνεις πως κάθε μου βήμα θα φωτίζεις, όταν όλα στην ζωή μου θα έχουν χαθεί στο σκοτάδι.
Νεράιδα μου γλυκιά, για μένα κάνεις ταξίδι μακρινό. Κάθε βράδυ το δάκρυ σου, μου καθαρίζει το μαύρο της ψυχής μου.

Αντριάνα Αρβανιτιδου