Απολογισμός (του Κυριάκου Δοσαρα)

Και κάθομαι μονάχος περασμένα μεσάνυχτα
με μόνο τον ήχο ενός βιολιού που παραστέκεται
και την εκκωφαντική σιγαλιά της νύχτας
που αργοπεθαίνει.

Και κάμω τούτο τον απολογισμό
που πόσο μου σπαράζει τα σωθικά.

''Ανέπαυσες και σήμερα τον πόνο των ανθρώπων,
απάλυνες κάπως τη μοναξιά τους με δυο - τρείς στίχους
παρηγοριάς κι ελπίδας;
Φώτισες έστω για μια στιγμή
τα σκοτάδια της μικρής τους κάμαρης;
Ανέτειλες τον ήλιο και στα πιο απόμακρα μέρη
της ύπαρξής τους;''

Τούτα όλα συλλογίζομαι,
ώσπου έρχεται κάποιος γέρος ποιητής
-περαστικός μεσόκοπος στρατοκόπος-
και μου χτυπά δειλά το τζάμι που κοιτά τον κόσμο.

''Κοιμήσου ήσυχος ποιητή μου...''

-Σαν αεράκι δροσερό απ ' την Ανατολή η φωνή του
ξαφνικά μου ημερώνει τα κύτταρα-

''Το ' καμες κι απόψε το χρέος σου
να ξεδιψάσεις τον άνθρωπο''.

Τον κοίταξα και με κοίταξε με συμπόνοια
μέχρι να έρθει να τον παραλάβει
το πρώτο σύννεφο που εκτελεί το δρομολόγιο
μεταξύ πραγματικότητας κι ονείρου.

Σαν ν ' αναγνώριζα στη μορφή του εμένα
αιώνες μετά.

Έγειρα να πλαγιάσω -επιτέλους γνωρίζοντας ότι-
ακόμη ένα τριαντάφυλλο φυτεύτηκε στη νωπή γη
της ομορφιάς και της αγάπης.

Κυριάκος Δοσαρας