Άσε με να 'ρθω μαζί σου απόψε άγνωστε διαβάτη, το σκοτάδι βαθύ, κάνει τόσο κρύο εδώ, ούτε δύο λόγια δεν βρήκα να κρατηθώ ...
Κράτα μου το χέρι, δεν θα σου μιλάω, μου φτάνει μόνο που θα νιώθω το αίμα σου στα ακροδάχτυλα μου να κυλάει σαν παλμός ...
Δεν σε ρωτάω που βγάζει αυτός ο δρόμος, μην με ρωτήσεις πως έφτασα ως εδώ ...
Κοίτα, ούτε η σκιά μας δεν φαίνεται στο σκοτάδι, κι ο ουρανός μαυροφορεμένος, θρηνεί εμάς που διαβάτες της ζωής χαθήκαμε στην μοναξιά ...
Παράξενο ξένε, νιώθω την ανάγκη να σου μιλάω, έγινα φλύαρη, κι ας είχα πει πως, θα βαδίζω πλάι σου σιωπηλά ...
Κοίτα ξένε, στο άγγιγμά σου, τα φύλλα της καρδιάς μου ανοίγουν, άραγε μπορείς να τα διαβάσεις ...
Πρώτη φορά αγαπώ το σκοτάδι απόψε, είναι γιατί δεν θα μπορείς να δεις τη θλίψη που φορώ στα μάτια μου ...
Μόνο για αγάπη θα σου λέω, κι ίσως δακρύσω για λίγο, μα εσύ δεν θα με δεις,
γι' αυτό σου λέω ξένε, αγαπώ το σκοτάδι απόψε μ' ακούς ...
Έλενα Μαυροειδή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου