Άυλος, ασώματος, αόρατος, ουδέτερος σαν όλους τους αγγέλους.
Δεν φαίνεται, δεν ακούγεται, δεν πιάνεται, δεν τον καταλαβαίνω.
Κλαίω, απελπίζομαι, στενεύομαι στο ίδιο μου το σώμα, λέω είναι απών.
Με ξέχασε, αδιαφορεί, δεν νοιάζεται, με εγκατέλειψε, με τους φόβους μου μόνη με άφησε.
Φτάνω στο χείλος του γκρεμού, λέω «τελείωσα», ετοιμάζομαι για το χαμό και για την πτώση, παραδίνομαι στα σκοτάδια μου να με καταπιούν.
Και τότε δίχτυ απλώνεται, φτερά μου βγαίνουνε, σκοινί με τραβάει και έτσι σώζομαι.
Οι χτύποι αυξάνονται, τον αγαπάω!
Είναι εδώ, δίπλα μου, δεν με εγκατέλειψε, δεν με παράτησε! Απλώνω τα χέρια μου να τον αγκαλιάσω μα δε μπορώ.
Γιατί είναι άυλος, είναι ασώματος, είναι αόρατος, είναι ουδέτερος σαν όλους τους αγγέλους. Σώζει και φεύγει.
Εύα Κοτσικου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου